Adnan Menderes
Adnan Menderes (1899 – 17 shtator 1961) ishte një politikan turk. Ai ishte kryeministër turk midis viteve 1950 dhe 1960. Ai ishte një nga themeluesit e Partisë Demokratike (DP) në vitin 1946, party e katërt legale opozitare e Turqisë. Ai u gjykua dhe u var nën juntën ushtarake pas grushtit të shtetit të vitit 1960, së bashku me dy anëtarë të tjerë të kabinetit, Fatin Rüştü Zorlu dhe Hasan Polatkan. Një nga akuzat e ngritura kundër tij ishte se ai urdhëroi pogromin e Stambollit kundër qytetarëve të përkatësisë etnike greke. Ai ishte udhëheqësi i fundit politik turk që u ekzekutua pas një grusht shteti ushtarak dhe është gjithashtu një nga katër udhëheqësit politikë të Republikës Turke (së bashku me Qemal Ataturk, Sylejman Demirel dhe Turgut Ozal) që kishin ndërtuar një mauzoleum për nder të tij.
Adnan Menderes | |
|---|---|
 | |
| Kryeminstri i 9-të i Turqisë | |
| Në detyrë 22 maj 1950 – 27 maj 1960 | |
| Presidenti | Xhelal Bajar |
| Paraprirë nga | Şemsettin Günaltay |
| Pasuar nga | Xhemal Gyrsel |
| Kryetari i Partisë Demokratike | |
| Në detyrë 9 qershor 1950 – 27 maj 1960 | |
| Paraprirë nga | Xhelal Bajar |
| Pasuar nga | Pozita u shfuqizua |
| Të dhëna vetjake | |
| U lind më | 1899 Koçarlı, Vilajeti i Ajdënit, Perandoria Osmane |
| Vdiq më | 17 shtator 1961 (61-62 vjet) İmralı, Turqi |
| Shkaku i vdekjes | Ekzekutimi me varje |
| Partia politike | SCF (1930) CHP (1930–45) DP (1946–60) |
| Bashkëshortja/et | Berin Menderes (m. 1928) |
| Fëmijët | Yüksel, Mutlu, Aydın |
| Shkollimi | Fakulteti i Drejtësisë i Universitetit të Ankarasë |
| Nënshkrimi |  |
Jeta e hershme dhe karriera Redakto
Adnan Menderes lindi në vitin 1899 në Koçarlı, Provinca Ajdën, si biri i një pronari të pasur tokash me origjinë tatare të Krimesë. Pas shkollës fillore, Menderes ndoqi Kolegjin Amerikan në Izmir. Ai luftoi kundër ushtrisë pushtuese greke gjatë Luftës për Pavarësi Turke dhe u nderua me një medalje nderi.[1] Ai u diplomua në Shkollën e Ligjit të Universitetit të Ankarasë. Në vitin 1930, Menderes organizoi një degë të Partisë Republikane Liberale jetëshkurtër (Serbest Cumhuriyet Fırkası) në Ajdën. Pasi partia u shpërbë, ai u ftua nga vetë Mustafa Qemali për t'iu bashkuar Partisë Popullore Republikane në pushtet dhe u zgjodh nga krerët e partisë si deputet i Ajdënit në vitin 1931. Në vitin 1945, ai u përjashtua nga partia me dy kolegë të tjerë për shkak të opozitës së brendshme partiake ndaj politikave nacionalizuese të Ismet Inonu.
Ngritja në fuqi Redakto
Në qershor 1945, Menderes, së bashku me Xhelal Bajarin, Fuat Qypriliun dhe Refik Koraltan kërkuan më shumë liri politike dhe demokratike në mocionin e tyre me katër nënshkrime.[2] Mocioni nuk u miratua nga asnjë anëtar i parlamentit turk, me përjashtim të katër që e sollën mocionin në parlament, dhe deri në shtator 1945,[2] Menderesi, Qypriliu dhe Koraltan u hoqën të gjithë nga anëtarësimi i tyre në CHP për shkak të kundërshtimin e tyre ndaj qeverisë turke. Bajar më pas dha dorëheqjen nga parlamenti dhe më vonë edhe nga partia. Më 7 janar 1946, të katër formuan Partinë Demokratike (PD), dhe në zgjedhjet e vitit 1946 Menderes u zgjodh deputet i Partisë Demokratike që përfaqësonte Kytahia.[3] Kur PD fitoi 52% të votave në zgjedhjet e para të lira në historinë turke më 14 maj 1950 (në të cilat votat u hodhën në fshehtësi dhe u numëruan hapur), Menderes u bë kryeministër dhe në 1955 ai mori edhe detyrën e ministrit të jashtëm. Më vonë ai fitoi dy zgjedhje të tjera të lira, një në 1954 dhe tjetra në 1957.
Gjatë 10 viteve të mandatit të tij si kryeministër, ekonomia turke po rritej me një normë prej 9% në vit.[4] Gjatë mandatit të tij, Turqia u pranua në NATO. Me mbështetjen ekonomike të Shteteve të Bashkuara nëpërmjet Planit Marshall, bujqësia u mekanizua; dhe transporti, energjia, arsimi, kujdesi shëndetësor, sigurimet dhe bankat përparuan.
Tregime të tjera historike nxjerrin në pah krizën ekonomike në mesin e viteve 1950, gjatë mandatit të Menderesit, e cila pa tkurrjen e ekonomisë së Turqisë (me një rënie prej 11% të PBB/frymë në vitin 1954),[5] si një nga arsyet për orkestrimin nga qeveria të pogromit të Stambollit kundër minoriteti etnik grek.
Mbijetesa në një aksident avioni Redakto
- Artikulli kryesor: Rrëzimi i Turkish Airlines Gatwick 1959
Më 17 shkurt 1959, avioni Vickers Viscount Type 793 i Turkish Airlines, me regjistrim TC-SEV, me Adnan Menderes dhe një grup zyrtarësh qeveritarë në një fluturim nga Stambolli në Aeroportin Gatwick të Londrës, u rrëzua disa milje larg pistës, afër Rusper, Sussex, në mjegull të dendur dhe mori flakë. Nëntë nga gjashtëmbëdhjetë pasagjerët dhe pesë nga tetë ekuipazhi humbën jetën. Menderes, i ulur në pjesën e pasme të avionit, i mbijetoi aksidentit pothuajse i padëmtuar dhe u shtrua në spital në Klinikën e Londrës 90 minuta pasi mori ndihmën e parë nga Margaret Bailey, një banore vendase që nxitoi në vendin e rrëzimit.
Ai ishte rrugës për të nënshkruar Marrëveshjet e Londrës për çështjen e Qipros me kryeministrin britanik Harold Macmillan dhe kryeministrin grek Konstantinos Karamanlis, të cilat u dhanë të tre palëve të drejtën për të ndërhyrë në Qipro në rast se paqja prishet nga ndonjëra nga palët.
Menderes nënshkroi Marrëveshjen e Londrës më 19 shkurt 1959 në spital. Ai u kthye në shtëpi më 26 shkurt 1959 dhe u mirëprit edhe nga rivali i tij kryesor Ismet Inonu dhe një turmë e madhe.
Stili politik dhe besimet Redakto
Menderes u bë mjaft i famshëm për shitjen ose shpërndarjen e pjesës më të madhe të pasurisë që kishte trashëguar te aksionarët e vegjël. Ai ishte më tolerant ndaj stileve të jetesës tradicionale dhe formave të ndryshme të praktikimit të Islamit sesa kishte qenë Ataturku dhe partia e tij – ai bëri fushatë në zgjedhjet e vitit 1950 në platformën e legalizimit të thirrjes islame arabe për namaz (ezanin), e cila ishte ndaluar për të larguar Turqinë nga ndikimet arabe. Ai rihapi mijëra xhami në të gjithë vendin, të cilat ishin mbyllur, dhe si i tillë, ai u fajësua nga kundërshtarët e tij politikë për përdorimin e fesë si një mjet për përfitime politike. Një nga lëvizjet e tij të para politike ishte përjashtimi i fotografive të Ismet Inonu në kartëmonedhat dhe pullat turke dhe në vend të kësaj vendosja e fotografive të Ataturkut, të cilat u hoqën kur Inönü u bë president në vitin 1938.[6] Falë mbështetjes publike dhe trashëgimisë së Ataturkut, ishte një veprim i suksesshëm, edhe nëse ligji turk nën ish-presidentin thoshte se imazhi i presidentit të vendit do të vendosej në kartëmonedha (në këtë rast Xhelal Bajarit). Në një nga fjalimet e tij, ai tha se anëtarët e parlamentit mund të rikthejnë kalifatin nëse dëshirojnë.
Ndërsa mbeti properëndimor, ai ishte më aktiv se paraardhësit e tij në ndërtimin e marrëdhënieve me shtetet myslimane. Menderes kishte një politikë ekonomike më liberale se kryeministrat e mëparshëm dhe lejonte më shumë sipërmarrje private. Në përgjithësi, politikat e tij ekonomike të shpenzimeve të larta bujqësore, veçanërisht në infrastrukturë, bënë që fshatarët e Turqisë të vlerësonin kryeministrin e tij.
Ai ishte më intolerant ndaj kritikave, kështu që ai vendosi censurën e shtypit dhe arrestoi gazetarët, si dhe u përpoq të shtypte partitë politike kundërshtare dhe të merrte institucione të tilla si universitetet nën kontrollin e tij. Menderes, i cili ishte i pëlqyer shumë nga populli në përgjithësi dhe kishte gjithashtu mbështetjen e Shefit të Shtabit të Ushtrisë, gjeneral Xhemal Gyrsel, i cili, në një memorandum personal patriotik, kishte mbrojtur që Menderes të bëhej president i republikës për të siguruar unitetin kombëtar, u bë gjithnjë e më shumë i papëlqyer mes intelektualëve, studentëve të universitetit dhe një grupi oficerësh të rinj radikalë në ushtri, të cilët kishin frikë se idealet e Ataturkut ishin në rrezik.
Ngjarja më e rëndësishme që solli rënien e tij nga pushteti ishte ndoshta krijimi i Komisionit Hetimor (Tahkikat Komisyonu). Komisioni, i përbërë vetëm nga deputetë të Partisë Demokratike dhe u dha atyre deputetë kompetencat e prokurorëve publikë dhe ushtarakë së bashku me të drejtën për të dhënë vendim. Kjo ishte në kundërshtim me parimin e ndarjes së pushteteve dhe u jepte deputetëve kompetencë edhe për të proceduar edhe për të gjykuar. Për më tepër, vendimet e komisionit nuk mund të dërgoheshin në gjykatat e apelit.
Grusht shteti, gjykimi dhe ekzekutimi Redakto
Një grusht shteti ushtarak më 27 maj 1960, i organizuar nga 37 "oficerë të rinj", rrëzoi qeverinë dhe Menderes u arrestua së bashku me Bajarin dhe të gjithë anëtarët kryesorë të partisë.[7] Ata u akuzuan për shkelje të kushtetutës, urdhërim të progromit të Stambollit, ku u vranë 57 grekë dhe përvetësim të parave nga fondet e shtetit.
Menderes dhe figura të tjera drejtuese të PD-së u vunë në gjyq nga një gjykatë ushtarake në ishullin Yassıada (shih gjyqet Yassıada). Së bashku me Bajarin dhe dy ish-ministra të kabinetit, Menderes u dënua me vdekje. Ai e vonoi ekzekutimin e tij me një tentativë vetëvrasjeje duke marrë një mbidozë pilula gjumi.[8] Pavarësisht lutjeve për falje nga kreu i shtetit Xhemal Gyrsel dhe madje edhe nga İsmet İnönü[9] (përveç lutjeve të ngjashme nga disa liderë botërorë, duke përfshirë John F. Kennedy dhe Mbretëreshën Elizabeth II), Menderes u ekzekutua nga junta në trekëmbëshin në ishullin e İmralı më 17 shtator 1961.[10] Dënimi i ish-presidentit Bajar u ndryshua në burg.
Dy muaj më vonë, İsmet İnönü formoi një qeveri të re nën tutelën ushtarake, në koalicion dhe me ndihmën e Partisë së Drejtësisë (në turqisht: Adalet Partisi), pasi këto dy parti të mëdha morën shumicën e votave në zgjedhjet e vitit 1961. Adalet Partisi, pasardhësi i trashëgimisë së Menderesit, do të fitonte fitore në zgjedhjet e mëvonshme veçanërisht nën udhëheqjen e Sulejman Demirel.
Referime Redakto
- ^ "Adnan Menderes (1899 - 1961)" (në turqisht). kimkimdir.gen.tr. Arkivuar nga origjinali më 13 shtator 2015. Marrë më 7 shtator 2009.
- ^ a b Heper, Metin; Landau, Jacob M. (1991). Political Parties and Democracy in Turkey (në anglisht). I.B. Tauris. fq. 120. ISBN 1850433003.
- ^ Şafak, Yeni (2020-07-22). "Election Results 1946 - General Election Results". Yeni Şafak (në turqisht). Marrë më 2020-07-22.
- ^ Angus Maddison. "Historical Statistics for the World Economy: 1-2003 AD". ggdc.net (në anglisht).
- ^ Kuyucu, Ali Tuna (2005). "Ethno-religious 'unmixing' of 'Turkey': 6–7 September riots as a case in Turkish nationalism". Nations and Nationalism. 11 (3): 361–380. doi:10.1111/j.1354-5078.2005.00209.x.
- ^ Andrew Mango (26 gusht 2002). Ataturk: The Biography of the founder of Modern Turkey (në anglisht). Overlook. fq. 36. ISBN 978-1-59020-924-0.
Now the Democrat Party government outdid him in signs of respect for Atatürk's memory.
- ^ "FACTBOX: Coups in Turkey over last 50 years". Reuters (në anglisht). 17 tetor 2008.
- ^ "1961: Adnan Menderes". ExecutedToday.com (në anglisht). Arkivuar nga origjinali më 17 gusht 2016. Marrë më 31 korrik 2016.
- ^ "İnönü'nün MBK'ye gönderdiği Menderes mektubu". Ensonhaber (në turqisht).
- ^ "Adnan Menderes hanged". Dawn (në anglisht). Marrë më 31 korrik 2016.