Lakuriqi i natës: Dallime mes rishikimesh

[redaktim i pashqyrtuar][Redaktim i kontrolluar]
Content deleted Content added
No edit summary
Rreshti 17:
 
== Të tjera ==
Dhembet e lakuriqeve të natës ngjajnengjajnë me dhembet e insektngrenesveinsektengrënëse. Ata janë të mprehte për të kafshuar insektet apo lëkurën e frutave. Gjitaret Gjitarët kanë një valvul në vena për të ndaluar gjakun të rrjedhi mbrapa, por lakuriqet gjithashutgjithashtu kanë edhe një valvul në arterie. Një lloj lakuriqi ka gjuhën më të gjatë nga të gjithë gjitaretgjitarët krahasuar me permasatpërmasat e trupit të tij. Kjo është e dobishme për ta në drejtim të pjalmimit dhe ushqyerjes. Gjuha e tyre e hollë dhe e gjatë mund të arrije thellë në krezënkresën e gjatë të disa luleve.
 
Gjuetia== Gjuetia, ushqimi dhe pija ==
Për tu ushqyer lakuriqet e vegjelvegjël Newborn mbeshtetenmbështeten tek qumështi i nënës së tyre. Kur ata janë disa javeshjavësh pritet që të fluturojnë dhe të gjuajnë vete për të siguruar ushqimin.
 
== Gjuetia ==
Për tu ushqyer lakuriqet e vegjel Newborn mbeshteten tek qumështi i nënës së tyre. Kur ata janë disa javesh pritet që të fluturojnë dhe të gjuajnë vete për të siguruar ushqimin.
Lakuriqet janë krijesa natë. Orët e tyre të ditës shpenzohen për gjumegjumë dhe pushim, ndërsa gjatë oreveorëve të natës ata gjuajnë. Mënyra se si ata e gjenin dhe e kapnin preneprenë e tyrëtyre ishte e panjohur deri në vitin 1790 kur Lazzaro Spallanzani kreu një seri eksperimentesh me një grup lakuriqesh natë të verbër. Këta lakuriqe ishin të vendosur në një dhome të zhytur në erresireerrësire totale, me fije të mendafshtamëndafshta të lidhura tejpertejtejpërtej në dhomë. Pavarësisht këtij fakti ata ishin të aftë ta gjenin rrugën e tyre nëpër dhomë. Spallanzani arriti në përfundimin se lakuriqet e natës nuk i përdorininpërdorimin sytë e tyre për të fluturuar në erresirëerrësirë të plotë, por përdornin dickadiçka tjetër. Spallanzani vendosi që lakuriqet e natës ishin të aftë për të gjetur dhe kapur preneprenë e tyre nëpërmjet degjimitdëgjimit. Për ta provuar këtë teori , ai iu mbylli veshët lakuriqeve të natës në eksperimentin e tij. Ai zbuloi se lakuriqet me veshët e mbyllur nuk mund të fluturonin më të njëjtën aftësi dhe saktësi me të cilën ata kishin fluturuar në eksperimentin e parë. Pra dukej se lakuriqet perdorninpërdornin veshetveshët e tyre dhe aftesinëaftësinë e dëgjimit për ta lokalizuar dhe kapur preneprenë, por se si ata arrinin ta kryenin këtë gjë nuk u zbulua deri në vitin 1930, kur Donald R. Griffin i cili ishte student i biologjisë në universitetin e Harvardit në atë kohë zbuloi se lakuriqet e natës përdorin aftësinë e të degjuaritdëgjuarit për ta lokalizuar dhe kapur prenë e tyre.
 
Pothuajse ¾3/4 e lakuriqeve të natës në të gjithë botën janë insektngrenësinsektengrënëse. Secili prej këtyre lakuriqeve është në gjendje të konsumojë insekte sa 1/3 e peshës së trupit të tij cdoçdo ditë. Dhe disa qindra insekte në disa ore. Kjo do të thotë se 1000 lakuriqe natë mund të hanë 4 ton insekte cdoçdo vit. Nëse lakuriqet e natës do të zhdukeshin popullsia e insekteve do të arrije shifra alarmuese. Llojet e insekteve të konsumuara nga lakuriqet e natës mund të ndahen në 2 kategori : insektet e ajrit dhe insektet që banojnë në tokë.
Gjuëtia
 
Lakuriqet janë krijesa natë. Orët e tyre të ditës shpenzohen për gjume dhe pushim, ndërsa gjatë oreve të natës ata gjuajnë. Mënyra se si ata e gjenin dhe e kapnin prene e tyrë ishte e panjohur deri në vitin 1790 kur Lazzaro Spallanzani kreu një seri eksperimentesh me një grup lakuriqesh natë të verbër. Këta lakuriqe ishin të vendosur në një dhome të zhytur në erresire totale, me fije të mendafshta të lidhura tejpertej në dhomë. Pavarësisht këtij fakti ata ishin të aftë ta gjenin rrugën e tyre nëpër dhomë. Spallanzani arriti në përfundimin se lakuriqet e natës nuk i përdorinin sytë e tyre për të fluturuar në erresirë të plotë, por përdornin dicka tjetër. Spallanzani vendosi që lakuriqet e natës ishin të aftë për të gjetur dhe kapur prene e tyre nëpërmjet degjimit. Për ta provuar këtë teori , ai iu mbylli veshët lakuriqeve të natës në eksperimentin e tij. Ai zbuloi se lakuriqet me veshët e mbyllur nuk mund të fluturonin më të njëjtën aftësi dhe saktësi me të cilën ata kishin fluturuar në eksperimentin e parë. Pra dukej se lakuriqet perdornin veshet e tyre dhe aftesinë e dëgjimit për ta lokalizuar dhe kapur prene, por se si ata arrinin ta kryenin këtë gjë nuk u zbulua deri në vitin 1930, kur Donald R. Griffin i cili ishte student i biologjisë në universitetin e Harvardit në atë kohë zbuloi se lakuriqet e natës përdorin aftësinë e të degjuarit për ta lokalizuar dhe kapur prenë e tyre.
 
Pothuajse ¾ e lakuriqeve të natës në të gjithë botën janë insektngrenës. Secili prej këtyre lakuriqeve është në gjendje të konsumojë insekte sa 1/3 e peshës së trupit të tij cdo ditë. Dhe disa qindra insekte në disa ore. Kjo do të thotë se 1000 lakuriqe natë mund të hanë 4 ton insekte cdo vit. Nëse lakuriqet e natës do të zhdukeshin popullsia e insekteve do të arrije shifra alarmuese. Llojet e insekteve të konsumuara nga lakuriqet e natës mund të ndahen në 2 kategori: insektet e ajrit dhe insektet që banojnë në tokë.
 
[[Kategoria:Gjitarë]]