Dhimitër Berati lindi më [[15 tetor]] të vitit [[1888]] në [[Korçë]].
PërfundoiMësimet e para i mori në Rumanivendlindje, ndërsa fakultetinstudimet e shkencavelarta politikei dhekreu atënë juridikFakultetin e Shkencave Politike Administrative të Universitetit të Bukureshtit. Pas vititpërfundimit [[1905]]të kthehetkëtij fakulteti përfundon aty edhe Fakultetin e Drejtësisë. Ndërkohë, ai përfshihet në Korçëlëvizjen patriotike për mëvetësinë e atdheut të shqiptarëve të emigruar në Bukuresht dhe në vitin 1904, kuzgjidhet punonkëshilltar sii mësueskryesisë së tyre. Më 1907 kthehet në shkollënvendlindje edhe parëpunon shqipesi mësues i Shkollës Shqipe të Korçës, së bashku me patriotët [[Thanas Floqi]], Thoma Avrami etj. Anëtar i klubit patriotik “Dituria” të Korçës që në themelimin e tij më [[1908]]. Më [[13 dhjetor]] [[1909]] merr pjesë në shfaqjen e dramës “Besa” si sufler. Po këtë vit merr pjesë në Kongresi i Elbasanit, kurse më [[1910]] në Kongresi i dytë i Manastirit. Nga të parët pjesëmarrës në mbledhjen e hotel “Kontinental”-it në Bukuresht. Zgjidhet delegat i kolonisë shqiptare të Bukureshtit. Ka firmuar aktin historik të shpalljes së pavarësisë, me siglën “D. Beratti”, në emër të kolonisë së Bukureshtit. U emërua “drejtor i përgjithshëm” në gazetën e qeverisë së Vlorës “Përlindja e Shqipëniës” dhe u zgjodh anëtar i pleqësisë. Më [[1913]] sekretar i delegacionit shqiptar që udhëton në Londër, Paris, Romë, etj. Më [[1913]] administratori i spitaleve të vendit. Në korrik [[1914]] emigron në Rumani, ku punoi për krijimin e kishës ortodokse shqiptare të Rumanisë. Berati ishte delegat i shqiptarëve të Bukureshtit në Konferencën e Paqes më [[1919]]. Në shkurt 1919 shërbeu si sekretar i kolonisë shqiptare të Bukureshtit. Më [[1924]] ndodhej në Sofje me detyrën e kryekonsullit. Në periudhën [[1926]] deri më [[1934]] punoi si sekretar në Ministrinë e Jashtme. Më [[1935]] ministër i ekonomisë kombëtare. Një vit më vonë ministër në Romë. U emërua më [[3 dhjetor]] [[1941]] ministër sekretar shteti i kulturës popullore në qeverinë e [[Mustafa Kruja|Mustafa Merlikës]]. Anëtar i Institutit të Studimeve Shqiptare në Tiranë. Pas rënies së qeverisë së [[Rexhep Mitrovica|Rexhep Mitrovicës]], u largua nga Shqipëria përgjithmonë, u vendos në Itali, ku u mor me veprimtari të shumta patriotike. Mbretëria rumune më [[1932]] e dekoroi me medaljen “Grand Officer De La Courron Roumania”. Vdiq në Romë më [[1970]]. Ka botuar dy vëllime me titull “Shqipëria më 1937”, të cilët shërbejnë në ditët tona si model për shkrimin e historisë së shtetit shqiptar. Dekoruar me urdhrin “Për veprimtari patriotike” të klasit të parë.
[[Kategoria:Nënshkruesit e Deklaratës së Pavarësisë]]
