Fortifikimet e kufirit Çekosllovak: Dallime mes rishikimesh

{{Faqe e palidhur|data=shtator 2012}}

 

Në fillim të viteve 30 të shekullit të XX u hap një diskutim për fortifikimin permanent të kufijve të Çekosllovakisë. Presidenti i pare, Tomas G. Masaryk, dhe një grup i ngushtë rreth tij e mbështesnin ketë ide. Në të njëjtën kohë u publikuan disa artikuj shkencore për ketë çështje nga disa ekspertë ushtarake. Ideja e fortifikimeve permanentë në vend të atyre të lëvizshme mund të ketë pasur një ndikim në ndërtimin e Viles Maginot në Francë. Në [[1932]] në departamentin e Strategjive në Shtabin Ushtarak të Çekosllovakisë u bë një studim për ketë çështje. Në të njëjtën kohë Departamenti i Strategjive po punonte në Ristrukturimin e ushtrisë Çekosllovake, i cili konsistonte nder të tjera në modifikimin e mbrojtjes se kufijve shtetërore. Ideja e mbrojtjes së kufijve me anë të mobilizimit u la mënjane. Përkundrazi ekspertët ushtarake donin të implementonin praktika që parashikonin vendosjen e trupave luftuese përpara se të behej mobilizimi. Futi në praktike një përgjigje të shpejtë të ushtrisë në rast të një rreziku të jashtëm, në anën tjetër do të thoshte që forcat e kufirit dhuhet të përballonin sulmet deri sa të behej mobilizimi. Për ketë arsye Shtabi i Ushtrisë Çekosllovake duhet të gjente një mënyre për të përforcuar këto njësi në mënyre që të përmbushnin detyrat e tyre.

 

 

Dokumenti i parë propozoi që mbështetja duhet të vije nga batalione speciale mitralozi, por në [[1934]] Këshilli i Lartë i Mbrojtjes së Shtetit ofroi mbështetje për të nisur ndërtimin e një fortifikimi të ardhshëm. Oficere të zgjedhur Ushtarake studiuan linjën Marginot në Francë në mënyre që të transferonin praktikat më të mira në Çekosllovaki. Megjithatë propozimet fillestare të fortifikimeve u refuzuan dhe Francës j'u kërkua që të çoje ekspertët e saj ushtarake. Bayuar në eksperienen që ishte krijuar, Këshilli i Fortifikimeve dhe Drejtoria e Punimeve të Fortifikimeve (e ashtuquajtura ŘOP, më vonë ky term u përdor për fortifikimet). Gjatë vjeshtës së [[1935]] u ndërtua kapanoni i parë i betonizuar i këmbësorisë, shtëpia MO-8 e cila u bayua në eksperiencën e ndërtimit të linjës Marginot.

 

Ishte një ironi e historisë që me anë të Diktaturë të Munihut (Një pakt që i lejonte Gjermanisë aneksimin e Sudetenland të Çekosllovakisë e cila u firmos gjithashtu nga Franca). Gjermanet kishin mundësinë të përdornin fortifikimet Çekosllovake si rast studimi dhe të planifikonin sulmet kundrejt fortifikimeve perëndimore (Fort Eben-Emael në Belgjikë është rasti më i njohur) më shumë efikasitet.

Në fayat e mëvonshme u zhvillua një koncept më i përparuar i fortifikimeve të Çekosllovakisë të cilat anashkalonin imperfeksionet dhe koston e lartë financiare të fortifikimeve të modelit Francey, (P. SH. Nder shumë elementë të rinj mund të përmendim "Iriqin Çek" ose si e njihnin Gjermanet, Tschechenige. E cila u përdor dhe në mbrojtje e "Murit të Atlantikut". Në kontrast nga Franca ku zemra e fortifikimit qëndronte në fortifikimet e artilerisë e përforcur nga ambiente shtese prej betoni dhe druri, u zgjodh një koncept i ri. Fortifikimet Çekosllovake përforconte konceptin e përqendrimit të fortifikimeve të mëdha të formuara nga njësi të izoluara të betonuara. Fortifikimet e artilerisë duhet të ndërtohen në pikat kyçe të krijojnë harqe të ndërthurura zjarri të cilat të mbështesin vijën e mbrojtjes të krijuar nga njësitë e izoluara të betonuara dhe për të sulmuar në vendet e supozuara që mund të përdoren nga armiku për grumbullime dhe sulmime (Kryesisht taktika Naziste ishte bazuar në sulmet me tanke ndaj vijave të mbrojtjes e cila mbështetej nga këmbësoria).

Fillimi i fortifikime me rajonin pranë qytetit Ostrava-s u vendos nga ushtria sepse druheshin nga një pushtim nga veriu ndermjet Portës se Moravia-s, e cila ishte një kalim natyral ndermjet Sudetëve dhe Karpateve që në kohet e lashta. Strateget ushtarak ishin të vetëdijshëm që kjo do të kishte krijuar një çarje kritike për Çekosllovakisë. Studime të reja në [[1935]] e ndërruan ketë mendim. Fortifikimet në kufirin verior duhet të mbulonin zonën nga qyteti i Ostarva-s në malet Kronose për të mbrojtur Çekosllovakinë nga ndërhyrjet e mundshme nga Gjermania. Linja e fortifikimit ishte shume e gjatë, pothuajse 600 Km. Versioni tjetër i modifikuar e zgjastë fortifikimin nga malet Krkonose deri në lumin Elbe me një fortifikim të kryeqytetit Prage dhe të qytetit Pilsen (pjesa perëndimore e Çekisë pranë kufirit Gjerman). Në ketë mënyre duke e zgjatur linjën e fortifikimit në 850 Km. Drejtoria e Punëve të Fortifikimit në Dhjetor [[1935]] përgatiti 5 fazat e ndërtimit me një shumë totale prej 10 bilion Krona Çeke. Faza e pare e fortifikimit duhet të përfundonte në [[1939]].

 

 

Bazuar në kërkesat, Drejtoria e Punimeve të Fortifikimeve, ndërroi planet e sistemit të fortifikimeve. Plani i ri nga Qershori 1936 llogariti që i gjithë ndërtimi i fortifikimeve të ndahej në faza dhe nevojiteshin nga 10 ne 15 vjet për tu kompletuar. Sistemi i fortifikimeve duhet të mbronte rreth 1200 Km të kufirit shtetëror (Vija Maginot, në kufirin ndermjet Francës dhe Gjermanisë ishte 450 Km). Plani i ri u miratua nga Këshilli i Lartë i Shtetit për Mbrojtjen në fillim të 1936, por për ushtrinë ishte e papranueshme sepse ndiqte një vije më tepër politike së realitet ushtarak. Ideja e një fortifikimi në të djithe kufirin e saj nuk ishte realiste dhe për më tepër ushtria duhet të përdorte të gjithë trupat për të mbuluar pozicionet e fortifikuara kufitare. Mungesa e njësive të lëvizshme bënte që të braktsej plani i një tërheqjeje taktike sepse pasi të thyhej mbrojtja, ushtria nuk do të kishte forca të mjaftueshme për të kundërsulmuar. Për këtë arsye Shefi i Vendkomandës Ushtarake, Gjeneral Krejci aprovoi që në Maj 1936 ndërtimin e fortifikimeve më të thjeshtuara të kërkuara nga Gjeneral Vojcechovsky. Fortifikimet e para u ndërtuan në pjesën perëndimore dhe veriore të Çekisë dhe fortifikime të tjera u ngritën në vazhdim të atij viti në jug drejt Çekisë-Moravisë dhe rreth Pragës. Në ketë mënyre krijuan një lloj të rri fortifikimi të quajtur fortifikim të lehtë, ndërkohe që fortifikimi origjinal u quajt fortifikimi i rënde.

 

Në fillim të [[1937]] u vendos qe të zhvillohej më tepër fortifikimi i lehtë për shkak të avantazheve të mëdha dhe të lehtësisë në ndërtim. Bunkerët jo të kënaqshëm për mitraloz do të zëvendësoheshin me të rinj të modelit 37. Ndërtimi i këtyre fortifikimeve nisi në Mars 1937 në të gjithë territorin e Çekosllovakisë dhe gradualisht mori një zgjerim të madh, por njëkohësisht vazhdonte puna me fortifikimet e renda. Rritja e rëndësisë dhew e numrit të fortifikimeve të lehta u mor ne konsideratë nga Drejtoria e Punëve të Fortifikimeve në një plan të ri të fortifikimeve në Nëntor 1937 i cili u quajt programi i “Husareks” në nder të krijuesit të tyre, Gjeneral Husarek. Elementi kryesor duhej të ishte i përputhshëm me objektivin e fortifikimeve të lehta, e përmirësuar ne vende të ndryshme sipas nevojës se dhe objektivave të fortifikimeve të renda. Vetëm ne kufirin verior, ne lumin Odra (Eder ne Gjermanisht) duhet të kishte mbrojtur një linje të vazhdueshme të fortifikimeve të renda, ne ketë mënyre mund të mbulonin dhe buxhetin e përcaktuar nga Qershori 1936 dhe duke ndërtuar fortifikimet e reja ne berendesi të vendit (Ne katër faza duhet të ishin ndërtuar 1276 fortifikime të renda dhe 15643 fortifikime të lehta).