Lorenc Antoni: Dallime mes rishikimesh

 

 

 

Cila është domethënie e kësaj sentence? Shtrohen shumë pyetje, por cila është pika qendrore e këtij universi muzikor? Pikërisht kjo e fundit pra, kërkon përgjigje jo vetëm në nivelin muzikologjik, por me të bashkë, edhe në atë estetik dhe filozofik, sepse teoria semiologjike shtron shumë probleme në këtë aspekt, sidomos për muzikën dhe arkitekturën si arte jo semantike; kështu që, me të drejtë, filozofi dhe kulturologu gjerman Vilhelm Diltaj (Wilhelm Diltaj), thotë “. . . . vepra artistike nuk duhet të shpjegohet e të kuptohet si dukuri natyrore, por si krijim shpirtëror e individuale”1. ( S. Çapaliku –Estetika moderne fq. 46, botimi shblu, Tiranë, 2006. ) Dhe po t’u referohemi vlerësimeve muzikologjie dhe estetike, vijmë prapë te një element tjetër për artin, ku kjo domethënie ka konotacion të njëjtë, kur analizojmë gjerësisht thënien e Henri Hajnes se “Muzika është diçka e çuditshme. Mund të them se është, po thuaj një mrekulli. Pasi ajo qëndron diku midis mendimit dhe dukurisë, midis shpirtit dhe materies".