Versioni i datës 29 janar 2013 03:29 redakto Entoni2 (diskuto \| kontribute) Përdorues automatikisht të kontrolluar 156 edits No edit summary ← Redaktim më i vjetër		Versioni i datës 29 janar 2013 03:42 redakto zhbëje Entoni2 (diskuto \| kontribute) Përdorues automatikisht të kontrolluar 156 edits No edit summary Ndryshimi më pas →
Rreshti 14: \|}} '''Zef Skiroi''' ([[Hora e Arbëreshëvet]], [[10 gusht]] [[1865]] - [[Napoli]], [[17 shkurt]] [[1927]]) ishte ~~një~~ [[poet]], gjuhëtar, folklorist, etnograf, [[gazetar]] dhe publicist i shquar [[Arbëreshët\|arbëresh]] ~~i shquar~~. I madhë atdhetar [[Shqiptarët\|shqiptar]], ishtë dijetar dhe koleksionist e traditave poetike arbëreshe, profesor i parë i Kryetarit të gjuhës shqipe dhe letërsisë në Institutin Oriental të Napolit, që marrin pjesë në mënyrë aktive në gjuhën shqipe (Rilindja). AiNdër shkrimtarët më të mëdhenj shqiptar, ai është përfaqësuesi më i traditave ~~shqiptare~~arbëreshe letrare dhe kulturore të Sicilisë, të cilët lënë një dalje të gjerë letrare. Me vlerë madhore si për letërsinë arbëreshe ashtu edhe për studimet letrare shqiptare janë veprat e Zef Skiroit. Skirò ka qenë poet neoklasik, prozator dhe studiues, veprat e të cilit mund të thuhet se shënojnë një pikë kalimi drejt letërsisë bashkëkohore shqiptare në Itali. Në moshën 9-vjeçare ai shkroi një vjershë kushtuar [[Skënderbeu]]t, duke hapur kështu siparin e veprave të veta të mëvonshme. Studioi në ~~seminarin~~"Seminarin ~~italo-arbëresh~~Shqiptar" në [[Palermo]], ku u formua me traditën e kulturës shqiptare si dhe të asaj klasike (Dante, Servantesi, Gëte, Shileri, etj.). Më [[1887]] së bashku me Françesk Petën themeluan në Palermo revistën ''Arbëri i ri'' si dhe botoi përmbledhjen e parë me vjersha. Skiroi mbaroi studimet për drejtësi më [[1890]] dhe po këtë vit u emërua docent i letërsisë antike në "Liceun ''Garibaldi''" të Palermos. Kur ishte vetëm 35 vjeç arriti të merrte vendin e titullarit të Katedrës së Gjuhës dhe të Letërsisë Shqipe, të hapur pranë Institutit Mbretëror Oriental të Napolit. Më pas ai vazhdoi veprimtarinë albanologjike në [[Napoli]] me botime, leksione dhe pjesëmarrje në kongrese. Jeta e tij do të rëndohej shumë nga vitet e fundit, veçanërisht me vrasjen tragjike të djalit të tij, Minos, si viktimë e një intrige politike më [[1920]]. Më [[1925]] mbajti një konferencë për të nderuar kujtimin e mikut të vet [[Luigj Gurakuqi]], që u vra atë vit në [[Bari (Itali)\|Bari]]. Vdiq në Napoli më [[1927]], i nderuar dhe i respektuar si personalitet i letërsisë dhe i kulturës arbëreshe. Në historinë e letërsisë shqiptare Zef Skiroi është shquar si poet, prozator, dramaturg, folklorist e studiues. Veprat kryesore të tij mbeten ''Mili e Hajdhia'', ''Te dheu i huaj'' dhe ''Mino''. Poema ''Mili e Hajdhia'' është këngë subjektive e Skiroit ; aty autori derdhi emocionet djaloshare, të cilat mbetën esenciale edhe në botimet e mëvonshme, duke qenë vepra më e mirë e rinisë së tij. Poema ''Mili e Hajdhia'' është këngë subjektive e Skiroit ; aty autori derdhi emocionet djaloshare, të cilat mbetën esenciale edhe në botimet e mëvonshme, duke qenë vepra më e mirë e rinisë së tij. Kjo vepër bashkë me ''Këngët e Milosaos'' të [[Jeronim de Rada\|Jeronim de Radës]] e ''Kangën e sprasme Balës'' të [[Gavril Dara i Riu\|Darës]], përbëjnë treshen e poemave romantike arbëreshe të papërsëritshme në letërsinë romantike shqiptare. Line 29 ⟶ 28: == Titujt e veprave == * '''~~FLamuri~~Flamuri i Arbërit''', përmbledhje me vjersha, [[1885]] * '''Rapsodie Albanese''', përmbledhje këngësh, Palermo, [[1887]] * '''Mili e Hajdhia''', poemë, [[1890]] Line 49 ⟶ 48: == Shih edhe == [[Kategoria:Biografi shqiptarësh]]▼ [[Kategoria:Arbëresh]]▼ [[Kategoria:Poetë shqiptarë]]▼ [[Kategoria:Lindje 1865]] [[Kategoria:Vdekje 1927]] ▲[[Kategoria:Arbëresh]] ▲[[Kategoria:Biografi shqiptarësh]] ▲[[Kategoria:Poetë shqiptarë]] [[Kategoria:Shkrimtarë shqiptarë]] [[Kategoria:Folkloristë shqiptarë]]

Zef Skiroi: Dallime mes rishikimesh