Zef Serembe: Dallime mes rishikimesh

| emri i lindjës = Ismail Kadare

| nacionaliteti = Shqiptar, italian

| zhanri = poezipoet, shkrimtar

'''Zef Serembe''' ([[it.]]: ''Giuseppe Serembe'') lindi më [[6 mars]] të vitit [[1844]] në [[Strigari]] ([[it.: ''San Cosmo Albanese]]'') të [[Provinca e Kozencës|krahinës së [[Kozencës]], ishte poet lirik shqiptaro-italian[[Arbëreshët|arbëresh]]. Studioi në kolegjinKolegjin e Shën Adrianit në [[SaintShën Adrian]]Mitri (Itali)|Shën Adrian)Mitri]]n ku pati mësues [[Jeronim de Rada|De Radën]], me të cilin më vonë u bë mik. Varfëria dhe shëndeti i keq e detyruan Seremben të ndërpresë shkollën dhe të kthehet në fshatin e lindjes.

Ra në dashuri në moshë të re me një bashkëfshatare të tij, e cila më vonë u shpërngul familjarisht në [[Brazil]] dhe vdiq pak kohë mbas arritjes atje. I pushtuar nga kjo humbje ai mori detin për në Brazil në vitin [[1874]] në kërkim të një jete të re si dhe me mendimin të gjente të paktën atje varrin e saj. Me ndihmën e një letre-porosi nga [[Elena Gjika|Dora d`Istria]], ai u prit në oborrin perandorak të [[Dom Pedro II]]. Pas një dashuriçke këtu, ai u kthye në [[Evropa|Evropë]], i zhgënjyer e i pikëlluar nga jeta e oborrit. Me kthimin e tij më [[1875]] ai pësoi edhe një kthesë tjetër fati edhe më të keqe. Atij iu vodhën te gjitha paratë që kishte, me sa duket në portin e [[Marseille|Marsejës]]. Iu desh të kthehej në këmbë për në [[Itali]] dhe thuhet se gjatë rrugës humbi shumë dorëshkrime. Në [[Livorno]] Demetrio[[Dhimitër Kamarda]] e pajisi me një biletë treni për pjesën e mbetur të rrugës për në Kozencë. Hidhërimi dhe depresioni kohor ose forma të tjera të çrregullimit mendor apo shpirtëror e shoqëruan atë gjithnjë dhe e kthyen atë në një vetmitar dhe njeri të pasigurt. Në vetminë e tij ndjenjësore, Italia u bë për të gjithnjë e më tepër dheu i huaj. Në vitin [[1866]] ai shikoi ngulimet arbëreshe në [[Sicili]], tek [[Hora e Arbëreshëvet]], duke u lidhur më tepër me zakonet, me [[folklori]]n, me të folmet e ndryshme të arbëreshëve, me ndjenjat dhe ëndërrimet e tyre, me ndjenjën e madhe të çlirimit të atdheut të të parëve. Po nuk gjeti asgjëkundi qetësinë e shpresuar. Gjatë këtyre shtegtimeve ai improvizonte poezi dhe i recitonte ato kudo që shkonte, si një poet popullor. Disa prej këtyre vjershave qarkulluan si poezi popullore. Në vitin [[1893]] udhëtoi për në [[Shtetet e Bashkuara të Amerikës|Amerikë]], ku jetoi për 2dy vite.

Një vëllim i vargjeve të tija në italishte u botuan në vitin [[1895]] në [[Nju Jork]]. Në vitin [[1897]] ai emigroi nga [[Kalabria]] për në [[Amerika e Jugut|Amerikën e Jugut]] për herë të dytë dhe u përpoq të rifillonte një jetë të re në [[Buenos Aires]] [[Argjentinë]]. Në vitet që pasuan u sëmur dhe vdiq në vitin [[1901]] në [[Sao PaoloPaulo (shtet)|Shën Pali]], Brazil[[Brazili]].