Origjeni: Dallime mes rishikimesh

Origjeni ishte i pari që përdori shprehjen «gjeneratë e përjetshme» e Birit». Gjithashtu besoi se të gjithë shpirtrat lindën para krijimit, d.m.th. jashtë kohës, por në Bibël nuk thuhet se Perëndia është jashtë kohës, po se është në një dimension tjetër ku ka një lloj kohe të ndryshëm («Te Zoti një ditë është si një mijë vjet, po edhe një mijë vjet janë si një ditë e vetme». 2 Pj 3,8). Origeni erdhi deri te ky përfundim (i gabuar) për shkak të ndikimit të filozofisë greke rreth emanacionit. Por kjo ide ishte keqkuptim i shprehjes në BR, ku «lind» do të thotë «emërtoj» ose «aktivizoj» (shih Fjalët e urta 8,22-31). Nocioni i emanacionit jep të kuptojë se hyjnia mund të komunikohet me objektin e emanacionit. Origjeni e krahason nocionin e emanacionit me atë të diellit që lind planetët. Teologjia vijuese e kishës lindore e ka zgjeruar këtë nocion: sikurse dielli rrezaton energjinë e tij, ashtu edhe ne mund të hyjnizohemi nëpërmjet rrezeve të diellit hyjnor (Perëndi-Atit). Te platonizmi nuk ndryshohet siç duhet ndërmjet Krijuesit dhe krijesave: në Bibël nuk ka grada hyjnizimi. Shenjtërim nuk është hyjnizim.

 

 

TRUPËZIMI: Qëndrimi i Origjenit edhe në lidhje me trupëzimin ishte i çuditshëm. Ai erdhi në përfundimin se për t’u trupëzuar, Biri kishte nevojë për ndërmjetësimin e Shpirtit. Për këtë shkak Biri u bashkua me një shpirt të padështuar që kishte lindur. Ky shpirt, i njëjësuar me Birin, erdhi për të në trupin njerëzor. Ky është ai Shpirti në trupin njerëzor që vuajti dhe vdiq. Origeni u përpoq në këtë mënyrë që ta mbronte idenë greke se ishte e pamundur që Perëndia të vuajë.