Gjergj Elez Alia: Dallime mes rishikimesh
| [redaktim i pashqyrtuar] | [redaktim i pashqyrtuar] |
Content deleted Content added
No edit summary |
Reverted 1 edit by 84.22.40.42 (talk): Do not sign in article. (TW) |
||
Rreshti 5:
ma budalla
Një ditë Gjergj ndjeu disa pika të ujit në fytyrën e tij dhe mendonte se shtëpia e tij ishte bërë aq e vjetër sa që pikonte nga shiu. Motra e tij i tha atij se ai nuk ishte shi, por lotët e saj në fytyrën e tij. Ajo i tha atij se Balozi e kishte kërkuar atë dhe herët a vonë do të vijnë për ta marrë. Gjergj i tha asaj të marrë kalin e tij dhe të bëjë gati për luftë, sepse ai do të shkonte të luftonte kundër Balozit të tmerrshëm. Ditën tjetër Gjergji luftoi kundër Balozit dhe doli fitimtar. Ai u kthye në shtëpi tek motra e tij dhe pasi ata u përqafuan me gëzim, të dy zemrat e tyre u ndalën dhe ata vdiqën menjëherë së bashku. Ata u varrosën pastaj në varr të
Trim mbi trima kishte qënë gjithmonë '''Gjergj Elez Alia'''. Vjet e vjet ai i kishte dal zot truallit të të parëve, ia kish mbrojtur nderin. Kish luftuar me topuz e shpatë kundër armiqve të derdhur këtej nga deti e nga toka për të shkelur vendin, për t'a dhunuar e zhveshur. Dhe të gjithë këta armiq Gjergj Elez Alia i kish shtrirë përtokë pa frymë. Por në luftërat e shumta me dhunonjës të shumtë trimi ynë kishte marrë nëntë plagë në shtat dhe tani kishte nëntë vjet që dergjej në kullë. Atë e kishin harruar të gjithë dhe e kishin lënë në dorë të fatit. Nuk e kishte harruar vetëm e motra që i rrinte ditë e natë mbi krye. I lante plagët me ujët e gurrës nëntë vjeçe, ia shpëlante me lotët e syve të saj, i terte gjakun me flokët e ballit ; shtatin ia lidhte me shamitë e nënës, ia hijshonte me petka e moçme të tatës ; armët e brezit ia rendiste mbi krye. Sepse kur i shihte armët pranë, bacë Gjergji e ndjente zemrën ende të ngrohtë, i ngjallej një fill shprese. Ai i duronte si burrë dhembjet e plagëve kur i ndërronte motra shtatin. Vetëm një dhembje nuk e duronte dot Gjergji. Dhembjen për motrën e dashur të varrosur së gjalli pranë tij, në kullën e lartë, që t'i mjekonte plagët, të përkujdeseshe për të. Kjo dhembje e shtrinte Gjergjin si të vdekur, pa frymë. E motra e Gjergjit s'kish pasur kurë çaste gëzimi. Ndërsa shoqet e saj gëzonin të ritë e tyre, kishin dashuruar, ishin martuar kishin lindur fëmijë, ajo rrinte gjithnjë mbyllur në kullë pranë Gjergjit të sëmurë.
Kështu kaluan të nëntë vjetët. Vitin e nëntë u hap e mori dhenë fjala gjëmëmadhe se kish dalë nga deti një bajloz i zi, trim i fortë e i prapë, më i lig nga gjithë bajlozët e tjerë që kishin shkelur gjer atëherë truallin tonë. Ky bajloz i prapë i kishte hedhur vendit një rreng të rëndë ; çdo derë ti jepte një dash të pjekur, çdo vatër ti dërgonte një vashë të njomë Bajlozi vriste ditë për ditë, digjte javë për javë një krahinë. Kishte vrarë aq kreshnikë sa tani askush s'kish zemër t'i dilte përpara e t'i priste hovin, sepse topuzi i tij ishte shumë i rëndë, shpata e tij ishte shumë e mprehtë dhe shigjeta e tij përshkonte tej e tej trupin e kreshnikut. Kështu tërë vendi lëndonte nën thundrën e tij.
| |||