Perandoria Bizantine: Dallime mes rishikimesh

 

Ky proces qe sidomos shkatërrues për klasën ushtarake. Suksesi dhe prestigji i Perandorisë Bizantine në periudhën maqedonase i detyrohej shumë efektivitetit të parivalizueshëm të ushtrisë së saj në Anadoll. Duke qenë një forcë profesionale, që megjithatë ishte kryesisht vendase dhe drejt për së drejti e shqetësuar për mbrojtjen e tokës së saj, ajo nuk kishte të barabartë si në botën perëndimore, si në atë arabe gjatë asaj kohe. Megjithatë, qe në këtë institucion që farat e gërryerjes dhe çintegrimit morën rrënjë, sepse shumica e komandantëve të ushtrisë vinin nga pronarët e mëdhenj të Anadollit, të cilët kishin marrë pasuritë e tyre duke dobësuar strukturën ekonomike dhe shoqërore në të cilën varej rekrutimi. Bazili II i kishte kufizuar me një dorë kaq të hekurt, saqë reagimi ishte i pashmangshëm pas vdekjes së tij. Në fakt, është e dyshimtë nëse shoqëria bizantine mund të toleronte një tjetër Bazil II, megjithë triumfet e tij. I thartuar nga shumë vite lufte civile në fillim të sundimit të tij, asketik dhe i pakulturuar nga natyra, Bazili përfaqësonte tiparet më pak tërheqëse të aristokracisë bizantine. Disa e kanë cilësuar perandorinë më të madh. Por virtyti i bamirësisë, që bizantinët e vlerësonin dhe e përgëzonin tek çdonjë prej sundimtarëve të tyre, nuk ishte pjesë e madhështisë së tij; cilësitë që e rafinonin karakterin bizantin, ndërmjet tyre dashuria për të mësuar dhe artet, nuk u përkrahën gjatë sundimit të tij. Megjithatë, ndërsa Bazili ishte i zënë duke fituar nofkën Bullgaroktoni (“Vrasësi i Bullgarëve”), Shën Simeoni eksploronte dashurinë e Zotit për njeriun në disa nga predikimet më poetike të letërsisë mistike.

 

== Referenca ==