Mesjeta: Dallime mes rishikimesh

== Feja ==

 

Historia e kishës perëndimore në mesjetë është ajo e sistemit të mendimit dhe praktikës fetare më të integruar në botë. Identifikimi i kishës me mbarë shoqërinë e organizuar është karakteristika që e dallon mesjetën nga periudhat e tjera historike të mëparshme dhe të mëpasshme. Në kuptimin e saj më të gjerë, mesjeta është karakteristikë e historisë evropiane nga shek. IV deri në shek. XVIII – nga Kostandini deri në Voltair. Teoretikisht gjatë gjithë kësaj periudhe, vetëm besimtarët e bindur mund të gëzonin t'i drejtat e plota shtetërore. Por në Evropën perëndimore doktrina e mesjetës u bë realitet vetëm në shek. VII, dhe në shek. XVII pushoi së qeni e tillë. Gjatë kësaj periudhe, kisha ishte shoqëri e detyrueshme e ngjashme me shtetin modern. Të huajt që bënin pjesë në këtë shoqëri kishin të drejta të kufizuara. Lista e të huajve kryesohej nga hebrenjtë, të cilët mund ta praktikonin fenë e tyre, por nuk kishin të drejtë ta përhapnin atë, dhe mbyllej me ata që bënë apostazi dhe u kthyen ë heretikë. «ifutët nuk mund të vriteshin sepse ishin hebrenj, ndërsa heretikët po.

 

 

 

 

Kisha dhe shteti: nga viti 324 Kostandini u bë zot i botës romake. Si i tillë, ai e vendosi kryeqytetin e ri në Bosfor, në Kostandinopojë, dhe e quajti Roma e re. Që në fillimet e tij, perandori romak luante një rol të rëndësishëm në Kishë. Quhej përgjigjës për unitetin e saj. Kryesonte kuvendet kishtare, dhe ata që quheshin heretikë ose skizmatikë i mërgonte jashtë shtetit. Perandori si «ikon i gjallë i Krishti» gjendej në krye të Kishës. Si i tillë ai quhej mëkëmbës i Zotit në tokë: sundimi tokësor i perandorit pasqyronte sundimin e Zotit në qiell. Sipas mendimit të tij, mijëvjeçari kishte filluar. Pozitën e tij e quajti «të shenjtë», sepse kishte huazuar titullin e perandorëve të mëparshëm – Pontifex Maximus – kryeprift i kultit pagan.

 

== Lidhje të jashtme ==

1. Periodizimi I mesjetes dhe etimologjia.

 

• Mesjeta e Mesme (1000-1300)

• Mesjeta e Vonshme (1300-1453)