Merkuri (planet): Dallime mes rishikimesh
[redaktim i pashqyrtuar] | [redaktim i pashqyrtuar] |
Content deleted Content added
Beso75 (diskuto | kontribute) No edit summary |
Xqbot (diskuto | kontribute) v Bot: ar:عطارد is a featured article; Ndryshime kozmetike |
||
Rreshti 7:
Ky dallim (ndryshimi i temperaturës) mes perihelit dhe afelit është i lidhur me ndryshimin e shpejtësisë së lëvizjes së dukshme të planetit me afërsinë nga Dielli. Kur ai (Dielli) është afër në perihel, Mërkurri udhëton më shpejt rreth orbitës së tij sesa në afel, sipas ligjit të dytë të Keplerit. Pranë perihelit, shpejtësia orbitale këndore e Mërkurrit bëhet më e madhe përafërsisht e barabartë me shpejtësinë rrotulluese të tij, në lidhje me yjet fikse. Përkohësisht, siç shihet nga Dielli, Mërkurri ngjan me Hënën si shihet nga Toka (i palëvizshëm), me sa duket shpejtësia e lëvizjes rreth vetes dhe shpejtësia rrotulluese këndore, në krahasim me yjet fikse, janë të barabartë. Prandaj, kur shihet nga Dielli në kohën e perihelit, rrotullimi e planetit duket në pauzë, edhe siç shihet nga Mërkurri, lëvizja e Diellit nëpër qiell gjithashtu duket në pauzë. Kjo zgjat dhe rrit ngrohjen diellore të vendeve ku dielli shfaqet lart në qiellin e ditës mërkurriane të perihelit. E kundërta ndodh gjatë kohës kur Mërkurri ndodhet në afel, Dielli lëviz më shpejt se zakonisht në qiellin Mërkurrian.
Në çdo vend të caktuar mbi sipërfaqen e planetit, ekziston një cikël i variacioneve të temperaturës që janë të përsëritura çdo ditë. Këndet e ndryshme të lartësisë dhe shpejtësisë së dukshme të Diellit në qiell ndërveprojnë me ndryshimin e intensitetit të dritës së diellit e shkaktuar nga ndryshimi i distancës së Mërkurrit nga Dielli, në vende të ndryshme të gjatësisë dhe të gjerësisë gjeografike përjetojmë modele të ndryshme të variacionit të temperaturës gjatë ciklit të përditshëm mërkurrian.
=== Struktura e brendshme ===
[[
Dëndësia e Mërkurrit na jep shumë të dhëna për të detajuar strukturën e tij të brendshme. Edhe pse dëndësia e lartë e Tokës rezulton dukshëm nga tërheqja gravitacionale, sidomos në bërthamë, Mërkurri është shumë më i vogël dhe rajonet e tij të brendshme nuk janë aq të ngjeshura. Prandaj, që ai të ketë një dendësi të tillë të lartë, bërthama e tij duhet të jetë e madhe dhe e pasur me hekur.
Gjeologët vlerësojnë se bërthama e Mërkurrit zë rreth 42% të vëllimit të tij, për Tokën kjo përqindje është 17%. Një studim i botuar në vitin 2007 sugjeron se Mërkurri ka një bazë prej metali të shkrirë. Përreth bërthamës është manteli 500-700 km i përbërë nga silikate. Bazuar në të dhënat e misionit Mariner 10, dhe Tokës me bazë vëzhgimi, korja e Mërkurrit besohet të jetë 100-300 km e trashë. Një tipar dallues i sipërfaqes së Mërkurrit është prania e kreshtave të shumta të ngushta, që shtrihen deri në disa qindra kilometra në gjatësi. Besohet se këto ishin formuar në bërthamën e Mërkurrit dhe mantelin e ftohur dhe të kontraktuar në një kohë kur korja ishte e forcuar tashmë.
Korja e Mërkurrit ka një përmbajtje më të lartë hekuri nga ajo e çdo planeti tjetër të madh në Sistemin Diellor, dhe disa teori e kanë shpjeguar këtë. Teoria e pranuar gjerësisht është se Mërkurri fillimisht kishte një raport metalik-silikat të ngjashme me meteoritet, mendohet të jetë një shembull tipik i materies shkëmbore të sistemit diellor, me një masë afërsisht 2.25 herë masën e saj aktuale. Në fillim të sistemit diellor, Mërkurri mund të jetë goditur nga një planet tjetër i panjohur me masë rreth 1/6 e masës së Mërkurrit dhe disa mijëra kilometra gjatësi, ndikimi i të cilit ka hequr shumë pjesë të kores origjinale dhe mantelin, duke e lënë bërthamëm si një komponent meqë ka qënë relativisht e madhe. Një proces i ngjashëm, i njohur si hipoteza e ndikimit gjigand, është propozuar për të shpjeguar formimin e Hënës .
Por, Mërkurri mund të jetë formuar edhe nga mjegullnaja diellore para se prodhimi i energjisë Diellore të ishte stabilizuar. Planeti fillimisht do të ketë pasur një masë dy herë më të madhe se masa e tij e tanishme, por që më vonë është tkurrur, temperaturat pranë Mërkurrit mund të ketë qenë në mes 2.200 °C dhe 3.200 °C por ndoshta edhe më të larta deri në 10.000 °C. Pjesa më e madhe e sipërfaqes shkëmbore të Mërkurrit do të kenë avulluar në temperaturat e tilla, duke formuar një atmosferë, që mund të jetë dërguar larg nga era diellore .
Një hipotezë e tretë propozon që mjegullnaja diellore të ketë shkaktuar tërheqjen në grimcave nga e cila Mërkurri ishte i mbështjellë, që do të thotë se grimcat ishin të lehta dhe u larguan duke e lënë Mërkurrin të zhveshur dhe me një sipërfaqje solide. Çdo hipotezë parashikon një përbërje të ndryshme të sipërfaqes , dhe për këtë do të dërgohet misioni i ardhshëm në hapësirë, BepiColombo, që do të bëjë vëzhgime për të provuar hipotezat. MESSENGER ka gjetur në nivele më të larta se sa pritej kalium dhe squfur në sipërfaqe, duke sugjeruar se hipoteza e avullimit të kores dhe mantelit nuk ka ndodhur, për shkak se kaliumi dhe squfuri do të ishin larguar nga të nxehtit ekstrem të këtyre ngjarjeve. Gjetjet duket se janë në favor të hipotezës së tretë, megjithatë është e nevojshme analiza e mëtejshme e të dhënave.
=== Gjeologjia e Mërkurrit ===
Sipërfaqja e Mërkurrit është shumë e ngjashme në dukje me atë të Hënës, duke treguar si fushat e gjera dhe krateret e thellë,kjo tregon se ai ka qenë jo aktiv gjeologjikisht për miliarda vjet. Njohuritë tona të gjeologjisë së Mërkurrit kanë qenë të bazuara në Mariner 10 (që udhetoi drejt tij më 1975) dhe vëzhgimet tokësore, por është më pak i kuptuar nga planetet e tjerë tokësore. Ndërsa nga përpunimi i të dhënave nga udhëtimi i fundit i MESSENGER këto njohuri u rritën.
Karakteristike për planetin janë fushat Albedo, reflektimi i tyre dukshëm i ndryshëm, mund të shihet nga një vëzhgim i thjeshtë. Në Mërkurr gjenden edhe Dorsa-t (të quajtura edhe "rrudhë-kreshtat") malore, si në Hënë, ka male, kodra, fusha dhe lugina.
Rreshti 21:
Mërkurri u bombardua rëndë nga kometat dhe asteroidet gjatë dhe menjëherë pas formimit të tij 4.6 miliarda vjet më parë, si dhe gjatë një episodi të veçantë ndoshta të mëvonshëm i quajtur bombardimi i rëndë rreth 3.8 miliardë vjet më parë. Gjatë kësaj periudhe intensive formimi, planeti ka marrë mbi sipërfaqen e tij të gjithë krateret, kjo është lehtësuar edhe nga mungesa e ndonjë atmosferë për të ngadalësuar goditjet. Gjatë kësaj kohe planeti ishte aktiv nga ana vullkanike, pellgje të tilla si pellgu Caloris ishin mbushur me magmë, ka pasur fusha të ngjashme si ato të gjetura në Hënë .
Të dhënat nga anija kozmike MESSENGER i tetorit 2008 i dhanë studiuesve një vlerësim më të madh për natyrën e sipërfaqes së Mërkurrit. Sipërfaqja e Mërkurrit është më heterogjene se Marsi apo Hëna.
=== Zonat e goditura dhe krateret ===
{{multiple image
| align = right
Rreshti 33:
Krateri më i madh i njohur është Pellgu (baseni) Kaloris (Caloris), me një diametër prej 1.550 km. Goditja që krijoi pellgun Kaloris ishte aq e fuqishme sa që shkaktoi shpërthime të lavës duke lënë një unazë mbi 2 km i gjatë përreth kraterit të impaktit. Në antipod me pellgun Kaloris është një rajon i madh i pazakontë, një terren kodrinor i njohur si " Terreni i çuditshëm". Një hipotezë për origjinën e tij është se valët tronditëse të gjeneruara gjatë ndikimit Kaloris udhëtuan rreth planetit, duke kaluar në antipodin(180 gradë) e basenit në anën tjetër të planetit. Nga presioni i lartë ato kanë dalë në sipërfaqe. Nga ana tjetër, mendohet se ky terren është formuar si rezultat i materialit të hedhur në këtë pellg të antipodit.
Në përgjithësi, rreth 15 pellgje nga goditjet janë identifikuar me anë të imazheve të Mërkurrit. Një pellg i dukshëm me shumë unaza Pellgu Tolstoj është 400 km i gjerë, që ka një shtrirje të materialit të hedhur deri në 500 km hapësirë nga buza e tij dhe është mbushur nga materialet që kanë rënë në sipërfaqe. Pellgu Beethoven ka një mbulesë të ngjashme me madhësi të materialit të hedhur me një diametër rreth 625 km. Ashtu si në Hënë, edhe në sipërfaqen e Mërkurrit kanë ndikuar efektet e agjentëve atmosferikë hapësinorë, ku përfshihet era diellore dhe ndikimet e mikrometeorëve .
=== Rrafshinat ===
[[
Rrafshinat e lëmuara janë zona të sheshta që mbushin relievin, ato janë të madhësive të ndryshme dhe kanë një ngjashmëri të madhe me mjedisin hënor. Veçanërisht, ato mbushin një hapësirën e gjerë që rrethon pellgun Kaloris. Ndryshe nga mjedisi hënor, rrafshinat e lëmuara të Mërkurrit kanë të njëjtën pamje si rrafshinat e vjetra midis kratereve. Me gjithë mungesën e karakteristikave vullkanike, pa mëdyshje, forma e tyre, vendndodhja dhe rrumbullakësia, mbështesin fuqishëm origjinën vullkanike. Të gjitha rrafshinat e lëmuara Mërkurriane janë formuar në mënyrë të konsiderueshme më vonë se pellgu Kaloris, siç dëshmohet nga densiteti dukshëm më i vogël sesa mbulesa e materialit të hedhur në kraterin Kaloris. Hapësira e Pellgut Kaloris është e mbushur nga një fushë e sheshtë gjeologjikisht e veçantë, ndërthurur nga kreshta dhe thyerje në një model afërsisht shumëkëndësh. Nuk është e qartë nëse ato janë llava vullkanike shkaktuar nga goditjet, ose e formuar nga përhapja e goditjes.
Një tipar i pazakonshëm i sipërfaqes së planetit janë rrudhat e shumta të shtypura, që kryqëzojnë rrafshinat. Nga ftohja e brendshme e planetit, ato mund të jenë tkurrur dhe sipërfaqja e tij filloi të shtrembërohej, duke krijuar këto tipare. Rrudhat mund të dallohen mbi karakteristikat e tjera të terrenit të tilla si, krateret apo fushat e lëmuara, duke treguar se rrudhat janë të kohëve të fundit. Sipërfaqja e Mërkurrit është ndryshuar edhe nga xhungat e ngritura nga baticat Diellore, në Mërkurr ato janë rreth 17 herë më ë forta nga ato që shkakton Hëna në Tokë.
=== Atmosfera e Mërkurrit ===
[[
[[
[[
Edhe pse temperatura e ditës në sipërfaqen e Mërkurrit në përgjithësi është jashtëzakonisht e lartë, nga vëzhgimet del se akulli (uji i ngrirë) ekziston në Mërkurr. Krateret e thella në pole nuk janë të ekspozuar direkt ndaj diellit, dhe temperaturat atje mbetet nën -170 °C , shumë më e ulët se mesatarja globale. Akujt e ujit pasqyrojnë fuqishëm valët e radarit, dhe nga vëzhgimet e teleskopit Goldstone dhe radioteleskopit VLA në fillim të viteve 1990 zbuloi se ka disa pjesë terreni me reflektim shumë të lartë në radar në afërsi të poleve. Edhe pse akulli nuk është i vetmi shkak i mundshëm i këtyre rajoneve reflektive, astronomët besojnë se është më e mundshme .
Rajonet e akullta besohet se përmbajë rreth 1014–1015 kg akull, dhe mund të jenë të mbuluara nga një shtresë pluhuri që pengon lartësimin. Për krahasim, shtresa e akullit Antarktik në Tokë ka një masë prej rreth 4×1018 kg , dhe poli i jugut të Marsit përmban rreth 1016 kg ujë. Origjina e akullit në Mërkurr nuk dihet ende, por dy burimet më të mundshme janë nga nxjerrja e avullit të ujit nga pjesa e brendshme e planetit ose e depozitimit nga përplasjet e kometave .
Mërkurri është shumë i vogël dhe i nxehtë dhe graviteti i tij është i vogël për të mbajtur ndonjë atmosferë të rëndësishme gjatë periudhave të gjata kohore. Ai ka një atmosferë (Ekzosferë) sinjifikative që përmban hidrogjen, helium, oksigjen, natrium, kalcium, kalium dhe të tjera gazra të parëndësishëm. Kjo ekzosferë nuk është e qëndrueshme, shumë arsye kanë bërë që atomet të jenë humbur dhe zëvendësuar vazhdimisht. Atomet e hidrogjenit dhe heliumit ndoshta vijnë nga era diellore, ato kanë qëndruar në magnetosferën e Mërkurrit para se të ikin më vonë përsëri në hapësirë. Shpërbërja e elementeve radioaktivë brenda kores së Mërkurrit është një burim tjetër i heliumit, si dhe i natriumit dhe kaliumit. MESSENGER ka gjetur përqëndrime të larta të kalciumit, heliumit, hidroksidit, magnezit, oksigjenit, kaliumit, silicit dhe sodiumit. Avujt e ujit janë të pranishëm, të çliruar nga një kombinim i proceseve të tilla si goditja e kometave në sipërfaqen e tij, duke krijuar ujë nga pluhuri, hidrogjen nga era diellore dhe oksigjen nga shkëmbi, duke krijuar lartësimin e rezervuarëve të akullit të ujit në krateret që qëndrojnë përgjithmonë në hije në zonat polare. Zbulimi i sasive të larta të joneve të ujit të njohura si O + , OH - , dhe H2O + ishte një surprizë. Për shkak të sasive të këtyre joneve që janë zbuluar në mjedisin hapësinor të Mërkurrit, shkencëtarët hamendësojnë se këto molekula janë larguar nga sipërfaqja ose ekzosfera me anë të erës diellore .
Natriumi, kaliumi dhe kalciumi janë zbuluar në atmosferë gjatë viteve 1980- 1990, dhe besohet të rezultojnë kryesisht nga avullimi i sipërfaqes shkëmbore të ndikuara nga goditjet mikrometeorite. Në vitin 2008 magnezi u zbulua nga sonda Messenger. Studimet tregojnë që, në kohë, emetimet e natriumit janë lokalizuar në pika që korrespondojnë me polet magnetike të planetit. Kjo tregon një ndërveprim midis magnetosferës dhe sipërfaqes së planetit.
Më 29 nëntor 2012, NASA konfirmoi se imazhet nga MESSENGER kishin zbuluar se krateret në Polin e Veriut përmbanin akullin e ujit. Sean C. Salomoni u citua në New York Times se kishte llogaritur vëllimin e akullit si mjaft të madhe "mund të mbulonte Washington DC në një bllok të ngrirë dy milje e gjysmë të thellë".
=== Fusha magnetike e Mërkurrit ===
[[
Është e mundshme që kjo fushë magnetike të jetë gjeneruar me anë të efektit dinamo, në një mënyrë të ngjashme me fushën magnetike të Tokës. Ky efekt dinamo rezulton nga qarkullimi e hekurit të lëngshëm që përbën bërthamën e planetit. Efektet e forta të baticës të shkaktuara nga sjellja e çuditshme orbitale të planetit shërbejnë për të mbajtur bërthamën në gjendje të lëngët e nevojshme për efektin dinamo.
Fusha magnetike e Mërkurrit është aq e fortë sa për të shmangur erën diellore rreth planetit, duke krijuar një magnetosferë. Magnetosfera e planetit, edhe pse e vogël aq sa nuk i kalon përmasat e Tokës, është mjaft e fortë sa për të devijuar plazmën e erës diellore. Për këtë kontribuon edhe erozioni i sipërfaqes së planetit. Vëzhgimet e marra nga anija Mariner 10 kanë zbuluar një nivel të ulët të energjisë së plazmës në magnetosferën e pjesës së planetit që nuk ndriçohet nga dielli. Shpërthime të grimcave të ngarkuara me energji janë zbuluar në bishtin magnetik (pjesën fundore të fushës magnetike) të planetit, e cila tregon cilësitë dinamike të magnetosferës së planetit .
Gjatë fluturimit të dytë të MESSENGER rreth planetit më 6 tetor 2008 zbuloi se fusha magnetike e Mërkurrit sa vjen e dobësohet. MESSENGER ka hasur " tornado " magnetike vija të shtrembëruara të fushës magnetike që lidhin fushën magnetike planetare me hapësirën ndërplanetare të cilat ishin deri në 800 km të gjera ose sa një e treta e rrezes së planetit. Këto " tornado " formohen kur fusha magnetike e ndikuar nga era diellore lidhet me fushën magnetike të Mërkurrit. Si pasojë e goditjeve të erës diellore të fundit në fushën magnetike të Mërkurrit, këto fusha magnetike janë bashkuar duke formuar strukturat si vorbull. Këto shtrembërime të fluksit të tubave magnetike, të njohura teknikisht si ngjarje të fluksit të transferimit, kanë formuar dritare e hapura në mburojën magnetike të planetit përmes të cilit era diellore mund të hyjnë dhe të ndikojnë drejtpërdrejtë në sipërfaqen e Mërkurrit .
Ky është një proces i cili lidh fushat magnetike ndërplanetare dhe planetare, i quajtur ndryshe rimbyllje magnetike (kur vijat e fushës magnetike janë në drejtim të kundërt me aksin polar), është një proçes i zakonshëm në të gjithë kozmosin. Kjo ndodh edhe në fushën magnetike të Tokës, ku gjithashtu gjenerohen tornado magnetike. Vëzhgimet e MESSENGER tregojnë se norma e rimbylljes magnetike është dhjetë herë më i lartë në Mërkurr. Afërsia e Mërkurit të Diellit llogaritet në një të tretën e normës së rimbylljes magnetike sipas vëzhgimeve të MESSENGER.
=== Orbita dhe rrotullimi ===
{{multiple image
| align = right
Rreshti 68:
Për të njëjtën shkak, gjenden dy pika në ekuatorin e Mërkurrit, të largëta 180 gradë në gjatësi, një nga të cilat, rreth perihelit në vitet alternative Mërkurriane (një herë në ditën Mërkurriane), Dielli kalon lart, pastaj humbet lëvizjen e tij të dukshme dhe kalon lart përsëri , pastaj humbet për herë të dytë dhe kalon lart për të tretën herë, duke marrë një total prej rreth 16 ditë Tokësore për gjithë këtë proces. Në vitet e tjera alternative Mërkurriane, e njëjta gjë ndodh edhe pikës tjetër. Amplituda e lëvizjes në drejtim të kundërt është e vogël, kështu që efekti i përgjithshëm është se, për dy ose tre javë, Dielli është lart pothuaj i palëvizshëm, dhe shumë i shndritshëm, sepse Mërkurri është në perihel, në pozicionin e tij më të afërt me Diellin. Ky ekspozim i zgjatur në diell nga ndriçimi i tij, bën që këto pika të jenë vendet më të nxehta në Mërkurr. Në anën tjetër, ka dy pika të tjera në ekuator, 90 gradë të gjatësisë larg nga e para, Dielli kalon lart vetëm kur planeti është në afel në vitet alternative, lëvizja e dukshme e Diellit në qiellin Mërkurian është relativisht e shpejtë. Këto pika, të cilat janë të vetmet mbi ekuator ku lëvizja e dukshme në drejtim të kundërt e Diellit ndodh kur ai kalon në horizont siç është përshkruar në paragrafin e mësipërm, marrin shumë më pak nxehtësi diellore sesa ato dy pika të përshkruara më lart.
Mërkurri arrin distancën më të afërt me Tokën mesatarisht çdo 116 ditë Tokësore, por ky interval mund të shkojnë nga 105 ditë në 129 ditë për shkak të orbitës jashtëqëndërsore të planetit. Mërkurri mund të arrijë distancën më të afërt 77.300.000 km me Tokën, por kjo nuk do të jetë më afër Tokës se 80 gm deri në vitin 28.622. Afrimi tjetër 82.1 GM është në vitin 2679, dhe brenda 82 GM në vitin 4487.
=== Rrotullimi orbital ===
[[
Arsyeja e veçantë që astronomët mendonin se ishte kaq e mbyllur sinkronikisht ishte se, sa herë që Mërkurri ishte në pozicionin më të mirë për vëzhgim, ai ishte gjithmonë gati në të njëjtën pikë në raport 3:2, duke treguar të njëjtën fytyrë. Kjo është për shkak se, periudha e rrotullimit të Mërkurrit është pothuajse saktësisht sa gjysma e periudhës së tij sinodike në lidhje me Tokën. Për shkak të raportit 3:2, një ditë diellore (gjatësia në mes të dy meridianëve të ndërmjetëve të Diellit ) zgjat rreth 176 ditë Tokësore. Një ditë yjore (periudha e rrotullimit në raport me yjet fikse) zgjat rreth 58.7 ditë Tokësore.
Simulimet tregojnë se jashtëqëndërsia e orbitës së Mërkurit ndryshon në mënyrë kaotike prej gati zero (rrethore) në më shumë se 0.45 në miliona vite për shkak të tërheqjes nga planetet e tjera. Kjo është menduar për të shpjeguar raportin 3:2 midis rrotullimit rreth vetes dhe rreth orbitës së Mërkurrit (në vend të më të zakonshmes 1:1), sepse kjo gjëndje ka më shumë gjasa që të ndodhë për shkak të jashtëqëndërsisë së lartë. Llogaritjet tregojnë se në të ardhmen ndërveprimi i orbitës së tanishme me Jupiterin mund të rrisë jashtëqëndërsinë me 1% deri në atë pikë sa mundësia për tu përplasur me Venusin që mund të ndodhë brenda pesë miliard viteve të ardhshme .
=== Devijimi i perihelit ===
Në vitin 1859 matematikani dhe astronomi francez Urbain Le Verrier raporton se ngadalësimi i lëvizjes së Mërkurrit gjatë lëvizjes në orbitën rreth Diellit nuk mund të shpjegohet plotësisht nga mekanika Njutoniane dhe tërheqja gravitacionale nga planetet e njohur. Ai sugjeronte se, ndër shpjegimet e mundshme ishte, që një tjetër planet (ose ndoshta në vend të tij, një seri sferash më të vogla) mund të ekzistojnë në një orbitë edhe më të ngushtë midis Diellit dhe Mërkurrit, kjo mund të ndikojë në këtë turbullim (të tjera shpjegime përfshijnë një deformim të lehtë të Diellit). Suksesi i kërkimit të Neptunit bazuar në turbullimet në orbitën e Uranit i bëri astronomët më të vendosur në këtë shpjegim të mundshëm, dhe planeti hipotetik u emërua Vulkan, por asnjë planet i tillë nuk është gjetur ndonjëherë .
Devijimi i perihelit të Mërkurrit është 5600 harksekonda (1,5556 gradë) për shekull krahasuar me Tokën, ose 574,10 ± 0,65 harksekonda për shekull sipas inercisë. Mekanika e Njutonit, duke marrë parasysh të gjitha efektet nga planetet e tjera, parashikon një devijim 5557 harksekonda (1,5436 gradë) në shekull. Në fillim të shekullit 20, Albert Ainshtain tek Teoria e Përgjithshme e Relativitetit dha shpjegimin për devijimin e vërejtur. Efekti është shumë i vogël, periheli i Mërkurrit avancon relativisht vetëm 42.98 harksekonda në shekull, prandaj, kjo kërkon pak më shumë se dymbëdhjetë milionë orbita për një spostim të dukshëm. Efekte të ngjashme, por shumë më të vogla, veprojnë për planetë të tjerë. Për Venusin është 8.62 harksekonda për shekull, 3.84 për Tokën, për Mars 1.35, dhe 10.05 për asteroidin 1566 IKARUS (Icarus).
=== Vëzhgimet ===
[[
Mërkurri, ashtu si dhe disa planete dhe yjet të tjera më të ndritshme , mund të shihet gjatë një eklipsi total diellor. Ashtu si Hëna dhe Venusi , Mërkurri shihet nga Toka në faza të ndryshme. Ai është " i ri " në momentin që del nga distanca më e afërt me Tokën dhe " i plotë " në dy momente kur ndodhet në largësinë më të madhe nga Toka. Mërkurri është teknikisht më i shndritshëm kur shihet nga Toka në fazën e tij të plotë. Edhe pse planeti është në largësinë më të madhe nga Toka kur ai është në fazën e plotë, shihet i ndriçuar në pjesën më të madhe dhe pasqyrimi i dritës zvogëlohet më shumë kur afrohet distanca. E kundërta është e vërtetë për Venusin, që shfaqet ndritshëm kur është një hënë e re, për shkak se ajo është shumë më afër Tokës, se sa kur është hënë e plotë.
Megjithatë, shfaqja e pjesës së ndriçuar të Mërkurrit (faza e plotë) në thelb është një kohë e pamundur për vëzhgimin praktik, për shkak të afërsisë ekstreme e Diellit, Mërkurri është më i vëzhgueshëm në tremujorin e parë dhe të fundit, edhe pse ato janë në fazat e shkëlqimit më të vogël. Faza e parë dhe e fundit e tremujorit ka një zgjatje respektivisht më të madhe në lindje dhe perëndim. Në të dyja këto raste largësia e Mërkurrit nga Dielli shkon diku nga 17.9° në perihel deri 27.8° në afel. Në largësinë më të madhe perëndimore, Mërkurri gjendet në pjesën më të afërt para Diellit, dhe në largësinë më të madhe lindore, ai gjendet në pjesën e tij më të largët, pas Diellit.
Rreshti 83:
Vëzhgimet e Mërkurrit bazuar tek teleskopët tokësore tregojnë vetëm një disk të ndriçuar në mënyrë të pjesshme me detaje të kufizuara. E para e dy anijeve kozmike që vizituan planetin ishte MARINER 10, e cila skicoi rreth 45 % të sipërfaqes së tij nga 1974 deri 1975. E dyta ishte anija MESSENGER, e cila pas tre fluturimeve në Mërkurr në midis 2008 dhe 2009 arriti në orbitën rreth Mërkurrit më 17 mars 2011, për të studiuar dhe për të skicuar hartën e pjesës tjetër të planetit .
Teleskopi hapësinor Hubble nuk mund të vëzhgojnë Mërkurrin të gjithin, për shkak të procedurave të sigurisë kjo masë paraprake është marrë për të parandaluar ekspozimin e tij të drejtpërdrejt ndaj Diellit.
=== Vëzhgimi me sy të lirë ===
Mërkurri është më i lehtë për tu parë kur ai është afër me zgjatimin i tij më të madh, që nënkupton se gjatësia e tij këndore me Diellin është më e madhe. Kur Mërkurri gjendet afër zgjatimit më të madh perëndimor, që do të thotë se është në perëndim të Diellit në qiell, kështu që do të duket shpejt para lindjes së diellit, ndërsa në zgjatimin më e madh lindor, që do të thotë se është i dukshëm menjëherë pas perëndimit të diellit. Datat e sakta të zgjatimeve më të mëdha nuk janë ato më të mirat në të cilën përpiqemi të shikojmë Mërkurrin. Fazat e planetit ndikojnë në masë të madhe në shkëlqimin e tij të dukshëm. Në zgjatimet e mëdhaja, Mërkurri është afërsisht në gjysmë faze. Ai është i ndritshëm kur është në midis dy fazave të gjysëmhënave kur bëhet hënë e plotë, që do të thotë se pozicioni më i mirë për të parë Mërkurrin është pak ditë para zgjatimit më e madh lindor në mbrëmje, ose disa ditë pas zgjatimit më të madh perëndimor, në mëngjes. Pjerrësia e dukshme ekliptike në horizont është gjithashtu e rëndësishme. Kur pjerrësia është e madhe, siç ndodh afër ekuinoksit të pranverës në mbrëmje, dhe në afërsi të ekuinoksit vjeshtak në mëngjes (kjo është e vërtetë për vëzhguesit në të dy hemisferat), Mërkurri është më i lartë në qiell vetëm kur dielli sapo ka kaluar nën horizont, gjë që e bën më të lehtë për ta parë atë sesa në rastet e tjera. Pjerrësia ekliptike është më e madhe për vëzhguesit në gjerësi gjeografike të ulëta sesa ato të larta. Kjo është e dobishme në qoftë se Mërkurri është afër afelit në kohën e vëzhgimit, sepse kjo e bën atë më të largët nga Dielli sesa në pozicionet e tjera. Ky pozicion e bën planetin më pak të ndriçuar, megjithatë avantazhi i dukshëm nuk është shumë i madh. Në këtë kohë, Mërkurri është mjaft afër me afelin dhe shikohet në zgjatjen më të madhe perëndimore në ekuinoks në mars, ose në zgjatjen më të madhe lindore në ekuinoks në shtator. (Për periudha të gjata kohore, kjo ndryshon sipas ndryshimeve të orbitës së Mërkurrit.)
Duke vënë të gjithë këta faktorë së bashku, koha më e mirë për vëzhguesit në hemisferën jugore për të parë Mërkurri është në mëngjes, në afërsi të ekuinoksit të marsit, disa ditë pas zgjatjes më të madhe perëndimore të Mërkurrit, ose në mbrëmje, në afërsi të ekuinoksit të shtatorit, disa ditë para zgjatimit më të madh lindor. Një vëzhgues në hemisferën veriore nuk mund të zgjedh të gjithë faktorët në të njëjtën kohë. Zakonisht, shanset më të mira për të parë planetin janë në mbrëmje, në afërsi të ekuinoksit të marsit, disa ditë para zgjatjes më të madhe lindore, ose në mëngjes, në afërsi të ekuinoksit të shtatorit, disa ditë pas zgjatjes më të madhe perëndimore. Pjerrësia ekliptike është në këtë kohë më e madhe, edhe pse Mërkuri nuk është afërt afelit .
Periudha e rrotullimit të Mërkurrit rreth Diellit është 88 ditë. Ai bën rreth 4,15 rrotullime rreth Diellit në një vit tokësor. Në vitet në vazhdim pozicioni i Mërkurrit në orbitën e tij do të ndryshojë me 0,15 rrotullime kur shikohet në data të caktuara, të tilla si ekuinokset. Prandaj, në qoftë se, për shembull, zgjatja më të madhe lindore ndodh në ekuinoksin e marsit të ndonjë viti, rreth tre vjet më vonë zgjatimi më i madh perëndimor do të ndodhë afër ekuinoksit të marsit, sepse pozicioni i Mërkurrit në orbitën e tij në ekuinoks do të ketë ndryshuar me rreth gjysmë (0,45) rrotullime. Kështu, në qoftë se ritmet e zgjatimeve gjatë ekuinokseve janë të pafavorshme për të vëzhguar Mërkurrin në ndonjë vit, ata do të jenë mjaft të favorshme brenda tre viteve të mëvonshme. Spostimi me 0,15 rrotullime në një vit përbën një ciklël shtatvjeçar (0,15 × 7 ≈ 1.0), në vitin e shtatë Mërkurri do të ndjekë pothuajse saktësisht (7 ditë mërkurriane) sekuencën e fenomeneve që tregonte shtatë vjet më parë. Kur kushtet janë afër optimaleve, Mërkurri është i lehtë për tu parë. Megjithatë, kushtet optimale janë të rralla, dhe shumë vëzhgues amatorë kërkojnë pa sukses për Mërkurrin.
=== Historia e vëzhgimit të Mërkurrit ===
Shkrimet më të hershme të njohura të regjistruara të Mërkurrit janë nga pllakat Mul.Apin. Këto shkrime janë bërë me shumë gjasa nga një astronom asirian rreth shekullit të 14-të para Erës Sonë. Emri në shkrimin kuneiform (formë pyke) të përdorur për të përcaktuar Mërkurrin mbi pllakat Mul.Apin transkriptohet si Udu.Idim.Gu \ u4.Ud ("planet i hedhur"). Të dhënat Babilonase mbi Mërkurrin datojnë në mijëvjeçarin e parë, para Erës Sonë. Babilonasit e quajtën planetin Nabu sipas lajmëtarit të perëndive të mitologjisë së tyre. Grekët e lashtë të kohës së Hesiodit e njihnin planetin si Στίλβων (Stilbon), që do të thotë "shkëndia ", dhe Ἑρμάων (Hermaon). Më vonë grekët e quajtën planetin Apollo kur ishte i dukshëm në qiell në mëngjes, dhe Hermes kur ishte i dukshëm në mbrëmje. Rreth shekullit të 4-t para Erës Sonë, astronomët grekë kuptuan që të dy emrat e përmendur janë i njëjti trup, Hermes (Ἑρμής - Hermes), emri planetar që është ruajtur në gjuhën greke moderne si (Ερμής - Ermis). Romakët e emëruan planetin sipas Zotit të tyre këmbë -shpejtë lajmëtarin e Perëndive romake, Mërkurr (Latinisht - MERCURIUS), që e lidhnin me Hermesin grek, sepse ai lëvizte nëpër qiell më shpejt se çdo planet tjetër. Në simbolin astronomik të Mërkurrit është stilizuar versioni i Caduceus Hermes. Astronomi Romako-egjiptian Ptolemeu ka shkruar për mundësinë e kalimit transit të planetit në sipërfaqen e Diellit në punën e Tij “Planetary hipoteza”. Ai sugjeroi se kalimi tranzit nuk është vëzhguar më parë sepse planete të tilla si Mërkurri ishin shumë të vegjël për tu parë, ose për shkak se kalimet tranzite ishin shumë të rralla. [[
=== Vëzhgimet Tokësore ===
[[
[[
=== Eksplorimi i Mërkurrit ===
[[
=== Mariner 10 ===
{{multiple image
| align = right
Rreshti 106:
Anija kozmike bëri tre fluturime shumë afër Mërkurrit, më i afërti u bë brenda 327 km nga sipërfaqja. Në afrimin e parë, instrumentet zbuluan një fushë magnetike, një surprizë e madhe për gjeologët planetarë të Mërkurrit rrotullimi i të cilit pritej të ishte shumë më tepër i ngadalshëm për të krijuar një efekt të rëndësishëm “dinamo”. Afrimi i dytë është përdorur kryesisht për imazhe, por në afrimin e tretë, u morrën të dhëna të shumta për fushën magnetike. Të dhënat zbuluan se fusha magnetike e planetit i ngjante shumë Tokës, e cila devijonte erën diellore rreth planetit. Origjina e fushës magnetike të Mërkurrit është ende subjekt i disa teorive kundërshtare.
Më 24 mars 1975, vetëm tetë ditë pas afrimit të tij përfundimtar, Mariner 10 iu mbarua karburanti. Për shkak se orbita e tij nuk mund të kontrollohej me saktësi, kontrollorët e misionit udhëzuan dhe fikën pajisjet. Mariner 10 mendohet të jetë ende në rrotullim rreth diellit, duke kaluar në afërsi të Mërkurrit për çdo disa muaj.
=== MESSENGER ===
Një mision i dytë i NASA për Mërkurrin, i quajtur MESSENGER (MErcury Surface ,Space ENvironment, GEochemistry, and Ranging), u nis më 3 gusht 2004 nga Cape Canaveral Air Force Station në bordin raketës Boeing Delta 2. Ajo bëri një rrotullim gravitacional rreth Tokës në gusht 2005, dhe në Venus në tetor 2006 dhe qershor 2007 për tu vendosur mbi trajektoren e duhur në një orbitë rreth Mërkurrit. Afrimi i parë orbital rreth Mërkurrit ka ndodhur më 14 janar 2008, i dyti më 6 tetor 2008, dhe një i tretë më 29 shtator 2009. Shumica e hemisferës që nuk fotografoi dot Mariner 10 u fotografua plotësisht gjatë këtyre fluturimeve. Anija hyri me sukses në një orbitë eliptike rreth planetit më 18 mars 2011. Imazhi i parë orbital i Mërkurrit është marrë më 29 mars 2011. Anija përfundoi misionin njëvjeçar të hartës, dhe pastaj hyri në një mision tjetër më të zgjeruar njëvjeçar në vitin 2013. MESSENGER plotësoi me vëzhgime të vazhdueshme hartën e Mërkurrit, dhe vëzhgoi aktivitetin maksimal diellor në vitin 2012.
[[
=== BepiColombo ===
Agjencia Europiane Hapësinore është duke planifikuar një mision të përbashkët me Japoninë i quajtur BepiColombo, e cila do të orbitojë Mërkurrin me dy sonda. Njëra të bëjë një hartë të planetit dhe tjera të studiojë magnetosferën e tij. Me tu nisur në vitin 2015, anija pritet të arrijë Mërkurrin në 2019. Anija do të lëshojë një magnetometër-sondë në një orbitë eliptike, pastaj raketa do të ndezë motorrat për tu vendosur në një orbitë rrethore. Të dy sondat do të operojnë për gati një vit tokësor. Sonda që do të bëjë hartën e planetit do të kryejë një seri matjesh me spektrometra të ngjashme me ato që bëri MESSENGER, dhe do të studiojnë planetin në gjatësi valore të ndryshme duke përfshirë rrezet infra të kuqe, ultravjollcë, rreze X dhe rreze gama.
{{Link FA|ar}}
|