Agron Rrahmani: Dallime mes rishikimesh

Pse ishte I tillë, ndaj edhe kish ide që nuk e duronte dot qëndrimin në vend kundrejt pushtuesit. Pse kishin ide të tilla, ndaj dhe ishin kundër politikës së rezistencës paqësore. Mirëpo, idetë e tyre, Agroni dhe shoku I tij, nuk I mbanin vetëm për vete, ata I propagandonin edhe te bashkëmoshatarët e tyre dhe më vonë edhe te më të rriturit. Si rrjedhojë, fitojnë përvojë politike dhe pune në ilegalitet. Ishte momenti kur pothuajse të gjitha grupet ilegale të deriatëhershme të shqiptarëve në ish-Jogusllavi kishin ndryshuar strategjin, pranonin veçse rrugën e rezistencës paqësore. Mirëpo, Kosova nuk ka ndenjur kurrë pa djalërinë militante. Ishin Agron Rrahmani, [[:en:Bahri_Fazliu|Bahri Fazliu]] me bashkëmoshatarët e tyre që morën guximin ta zgjonin Kosovën nga gjumi mashtrues.

Ata formojnë një organizim politik të ri, në ilegalitet tetë thellë dhe me program radikal, më radikali I kohës: çlirimin me luftë të armatosur të trojeve shqiptare nën ish-Jogusllavi dhe bashkimin e tyre me Republikën e Shqipërisë. Ajo ishte Lëvizja Kombëtare për Çlirimirin e Kosovës (LKÇK), të cilën e formojnë në mars të vitit 1993, ku Agroni është njëri prej drejtuesve kryesorë të saj. Ngaqë ishte tepër I gjallë dhe I guximshëm, ajo forcë politike I ngarkoi detyrën e përgatitjes për luftë të anëtarëve dhe simpatizantëve të saj për të mësuar mjeshtërine e të luftuarit me armë, krahas propagandës gojore dhe me shkrim nëpërmjet organit illegal “Çlirimi” . Nga vetë emri I organit të tyre kuptohej edhe strategjia e forcës së tyre politike.

Pas katër muaj aktivitet të organizimit të tyre politik, për shkak të veprimtarisë së dendur, ata bien në sy të agjentëve dhe bashkëpunëtorëve të armikut. Aksioni I armikut për ta shuar këtë shkëndijë, përmes arrestimeve të shumta e të shpejta, në korrik-gusht 1993, nuk ia arriti qëllimit. Tradhtari Bejtush Beka, I shoqëruar nga policë serbë e shqiptarë, I shkoi edhe Agronit në shtëpi për ta arrestuar ato ditë. Mirëpo, tashtitashtmë Agroni pat fituar përvojë, nuk ishte ai I vitit 1989. Trokasin me rrapëllimë në derë të shtëpisë. Agroni niset drejt derës. “ Ku po shkon, I thonë I ati dhe nëna, ëhstëështë policia, duhet të dalim ne”. Ai u jep shenjë të rrinë të qetë. Hapet dera. Agjentët lumturohen. Sa lehtë e kapëm këtë prishës gjumi të Kosovës, menduan me vete. “ Do të vini me ne, në rajon, sa për ta sqaruar diçka dhe do të jinnijini të lirë”, I thotë tradhtari. “Posi more, prisni sa të vishem dhe erdha”, ua kthen Agroni, duke marrë pamjen e njeriut që nuk kupton asgjë dhe largohet qetësisht. Pjestarët e tjerë të familjes, që rrinin nga prapa, në corridorkoridor, tronditen, por kur shikojnë Agronin që hap dritaren nga hap dritaren nga pjesa e prame e shtëpisë dhe fluturon, atëherë atyre u vjen gjaku në vend.

Ky ishte njëri prej provimeve, që i besohet më vonë detyra e Komandantit të Njësiteve Guerile të Kryeqytetit të Kosovës. Njësitet guerlie duan djem me zemër të fortë, pasi luftën e bën zemra dhe jo fiziku dhe muskujt. Qysh nga ky moment, Agroni Kalonkalon në ilegalitet të thellë. Pesë vjet jetë ilegale në fshehtësi të plotë, por në aktivitet të gjithanshëm në kryeqytetm mes njerëzve që I njihnin. Vetëm ai që e ka jetuar atë jetë mund ta konceptojë të plotë se çfarë do të thotë jetë ilegale dhe punë ilegale së bashku. Kërkohej zgjuarsi, guxim, syçelësi, vullnet, durim, punë dhe trimëri.

Pasi I largohet arrestimit, Agroni fillimisht strehohet në Tetovë dhe prej andej, kur Bahriu kthehet nga Gjermania, bashkohen në Tiranë, ku nxjerrin edhe katër numra të tjerë të organit të tyre illegal ”Çlirimi”. Atje, së bashku me Fatmir Humollin bëjnë përpjekie per krijimin e një Fronti Politik Shqiptar, për të unifikuar qëndrimin politik të të gjithë faktorit politik shqiptar, pornpor ënë këtë kohë pacifizmi ishte kthyer në modë.

Pasi qëndron pak kohë atje, kthehet në Prishtinë, duke sjellë armatim dhe material ilegale. Rrugën Tiranë-Prishtinë e anasjelltas e ka bërë me dhjetëra herë, duke kaluar maleve e shpateve, për të ,mos u diktuar nga armiku. Çdo ditë në aktivitet të pandërprerë illegal-atdhetar, sa në Prishtinë, në TIranëTiranë, sansa ënë Prizren e në Plavë, sa në Mitrovicë, në ManastriManastir, sa në Gjakovë, ne TetovëmTetovë sa në Pejë e në Preshevë, mes bashkëmoshatarëve të tyre ilegalë dhe joilegalë, ndaj edhe kish marrë emrin illegalilegal: “Naseri”. Në këtë rrugë guximi dhe heroizmi iu bashkua edhe shoqja e jetës së tij, Flora.

Në fillim të janarit të vitit 1997, Agroni dhe Bahriu kontaktojnë me Zahir Pajazitin dhe dakordohen që të bashkëveprojnë, sikundër kishin biseduar edhe më parë. Por, edhe armiku punonte. Zahirit I ngrenë pritë, ndërsa Avni Klinakun, bashkëpunëtorin e tyre më të ngushtë, e arrestojnë. Agroni dhe Bahriu nuk thyhen. Edhe më shumë iu shtohet guximi dhe vendosmëria për të vazhduar rrugën që e kishin nisur para katër vjetësh. Atë muaj, si dhe gjithë herët e tjera, shpërndanë numrin special të organit të tyre “Çlirimi”, duke e mbajtur atë në gjoks dhe pistoletën në xhep. Shpërndante fjalët bombë, që I mbronte me plumba. Në atë numër jepej programi politik I LKÇkLKÇK-së. Një kopje e atij organi I qe hedhur poshtë dorës edhe një historianhistoriani, I cili po atë ditë, më 21 janar 1997, në librin e tij shkruan: “Gjuha politike, njohuritë historiografike dhe cilësia e mendimit politik të këtij “Çlirimi”, janë shumë pas të atyre të Alternativës politike legale ndër shqiptarët në viset e okupuara, me në krye personalitete të deshmuara gjatë shekullit të jetës”. Ky pseudohistorian kujtonte se këta djem kishin krijuar ndonjë akademi shkencash teorike dhe jo Akademinë e Lirisë Kombëtare. Ata I tregonin ujkun, ky kërkonte gjurmët. Jetonin në një qytet, por përfaqësonin dy kohë, dy botë. Ai pasazh shpreh mendimin politik dhe intelektual të asaj kohe, kundrejt mendimit revolucionar. Ata u frikësoheshin ideve te Agronit dhe të Bahriut, sepse brezi I ri nuk po u besonte më as politikës pacifiste dhe as intelektualëve të asaj politike.

Ata u frikësoheshin këtyre djemve, pasi ata deklaroheshin hapur se, objektivi I tyre ishin lufta e armatosur deri në çlirimin e Kosovës dhe bashkimi me trungun amë, e kjo u prishte qetësinë “shkencëtarëve” dhe “politikanëve” tanë. Këta lloj intelektualësh e politikanësh nuk e kuptonin se këta djem nuk vinin kufi midis ëndrrës dhe realitetit. PëPër rataata, ëndrra shndërrohej në realitet, sikundër edhe u shndërrua. Po të mos ishin këta të rinj si, Agron Rrahmani me shokë, koha në Kosovë do të kish mbetur në vend. Ishin ata që e shpejtuan kohën.