Gjonçi: Dallime mes rishikimesh
| [Redaktim i kontrolluar] | [redaktim i pashqyrtuar] |
Content deleted Content added
No edit summary |
No edit summary |
||
Rreshti 19:
| Lartësia =
}}
'''Gjonçi'''
Fshati Gjonç është i njohur dhe për festen e besimtareve Bektashiane ne 22 Maj.
== Historia[redakto | redakto tekstin burimor] ==
· Endrilikas, djegur 15 shtëpi ( sot nuk egziton me si lagje)
· Ripesi, djegur 18 shtëpi
· Gionek, (Gjonci) djegur 25 shtëpi,
Plaçkitje, djegie shtepish dhe dëbime masive, nuk janë të vetmet që kanë ndodhur mbi kurrizin e tyre por edhe kolonjarve te tjere gjatë rrjedhave të historisë.Popullsia u detyrua të shpërngulej që andej, duke shkuar në krahina të tjera më në thellësi të vendit disa prej tyre shkuan dhe u strehuan në qytetin e Vlorës dhe rrethinat e saj..
'''Masakra e
{{Komuna Qendër Ersekë}}▼
Borovës më 6 korrik të ‘43-shit.'''
Nazistet ditën që vunë këmbë për herë të parë në Shqipëri, në korrik 1943, ata rrafshuan krejt Borovën dhe shfarosën gjithë popullsinë e fshatit, edhe fëmijët e djepit. Gjonçi strehoi dhe ndihmoi disa prej te mbijetuarve te kesaj masakre.
'''Gjonci ka fakte të tjera të panjohura nga ato ngjarje të largëta të vitit 1949, të njohura ndryshe si Provokacionet e Gushtit.'''
Pasi grekët dështuan në orvatjen për t'u marrë krahët forcave partizane të Markosit, ata sulmuan në mënyrë frontale dhepër katër ditë pushtuan të gjithë Gramozin. Në fitoren e forcave qeveritare greke ndikoi shumë aviacioni anglo-amerikan, i cili bëri bombardime të shumta mbi forcat partizane komuniste të gjeneralit Markos nje pjese e te cileve ndodheshin siper fshatit gjonç. Pas kësaj me mijëra partizanë e komunistë grekë u detyruan të futeshin në territorin shqiptar, duke dorëzuar më parë armët në kufirin tone. Kjo gjë shënoi edhe fundin e trazirave të Provokacioneve të Gushtit të vitit 1949, të cilën forcat qeveritare greke e festuan duke hedhur fishekzjarre në të gjithë vijën e kufirit.
Mbas “Provokacioneve te Gushtit” fshati Gjonç u be nje zone ushtarake për sistemin e ruajtjes dhe mbrojtjes së kufirit shtetëror me dislokimin e forcave të armatosura në të gjithë kufirin me Greqinë.Në shpatin e malit ndodhej i ashtuquajturi brezi i butë, që ishte një rrip toke vërtet e butë, e punuar freskët, një brez pra me gjërësi 4m, me qëllim që në të, të mbeteshin gjurmët e atyre që do të kalonin kufirin, pra që do të arratiseshin.Përveç kësaj, përgjatë bezit te bute patrullohej nga ushtarët e patrullës, të cilët ishin, për çdo patrullë të paktën dy, për të kontrolluar edhe njëri tjetrin, të armatosur me kallashnikovë, dylbi dhe me qenër të veçantë shtatlartë dhe agresivë, të quajtur prej popullit ‘qenër kufiri’, simboli i cerberit, ruajtësit të botës së të vdekurve në mitologji.
Thuhet, se sipërfaqja e tokës në brezin e butë, në pjesën e kufirit që kalonte në krah të fshatit Gjonç, ishte po aq, sesa gjithë sipërfaqja e tokës së punueshme që kishte fshati. Brezi i butë punohej prej fshatarëve, prej të ashtuquajturve ‘njerëz të besuar’, që edhe tek ata regjimi nuk kish besim, mbasi edhe ata kontrolloheshin dhe ruheshin rreptë. Me emra të shënuar në një listë të miratuar nga lart, ata hynin dhe dilnin për të punuar brezin sa herë që bëhej freskimi i butësisë së tij, dhe me apel, prej oficerit të postës.
{{SQ-Administrata-Cung}}
| |||