Lasgush Poradeci: Dallime mes rishikimesh

Më 1921 regjistrohet në Shkollën Kombëtare të Arteve të Bukura në [[Bukuresht]] pas një viti me ankesa për të tejkaluar valën e ksenocentrike që kishte kapluar qeverinë rumune. Atje lidhet me lëvizjen atdhetare të kolonisë shqiptare, u miqësua me [[Asdreni|Asdrenin]]n, të cilin e zëvendësoi si sekretar i përgjithshëm i kolonisë. Por edhe rioshin [[Mitrush Kuteli]]; mjedisi rumun ndikoi shumë në formimin letrar të Llazarit. Nisi të botojë vargje në të përkohshmen shqipe <em>''Shqipëri’ e re</em>'', një e përjavshme kombëtare me ilustrime që botohej në Konstancë, dhe tek <em>''Dielli </em>''i [[Boston|Bostonit]]it. Vargjet e tij të kësaj periudhe po shfaqnin tashmë një afri teosofike me poetin lirik rumun [[Mihai Eminescu]].

Përpos dy vëllimeve, Poradeci botoi tregime në prozë ndër të përkohshmet e viteve '30-'40. Veçanërisht tek "[[Përpjekja shqiptare]]" e [[Branko Merxhani|Branko Merxhanit]]t. Shkrime prej tij janë shfaqur edhe në të përkohshmet ''Drita ''dhe ''Nëntori'', të cilat të bluara siç qenë nga censorët e kohës ishin hapsira më të volitshme për serën e shqipëruesve.

Autor i më se 100 poezish, një pjesë prej të cilave edhe poezi dashurie. Pëlqyes i fjalëve arkaike, shprehive popullore po aq sa i fjalëve të reja dhe eksperimenteve leksikore për një amë të re. Kuteli që i redaktoi "Yllin e zemrës" e quajti "Poeti i vetëm shqiptar që mendoi, foli dhe shkruajti vetëm në gjuhën shqipe"<ref name=":0" />.