[redaktim i pashqyrtuar][Redaktim i kontrolluar]
Content deleted Content added
No edit summary
Rreshti 1:
'''Mbreti Davud''' ([[Hebraishtja|hebr.]] '''דָּוִד''', Davíd, " I dashtuni") ishte mbreti i dytë i [[Izraeli]]t (rr. 1005p1005 p.e.s . - 965 p.e.s).) Ai bashkoi mbretërinë izraelite kur zëvendësoi [[Ishboshethi]]n (biri i katërt i [[Mbreti Saul|Mbretit Saul]]), më vonë mbret i fiseve veriore të Izraelit. Jeta e Davuditt dhe qeverisja e tij janë shkruar në [[Bibla Hebraike|Biblën hebraike]], librat e [[1 Samueli]] (nga kreu i 16 e më pas), [[2 Samueli]] (në vargjet 4). [[1 Kronikat]] jep më tej histori të Davidit, të shoqëruara me listat dhe prejardhjen.
 
Ai përshkruhet si mbreti më i drejtë i Izraelit të lashtë, (megjithëse jo pa të meta,) si edhe një luftëtar të shquar, muzikant dhe poet (atij i njihet autorësia e shumë [[Psalmi|psalmeve]]). 2 Samueli 7:12-16 pohon se PerendiaPerëndia ishte aq shume i kenaqurkënaqur nga Davudi saqë ai i dha besën se [[dinastia davidike]] do të zgjaste përgjithmonepërgjithmonë ; prandaj [[Judaizmi|judenjtë]] besojnë (ende sot) se [[Mesia judaike]] do të jetë një pasardhës i drejtpërdrejtë i Mbretit Davud, dhe të [[Krishterimi|krishterët]] e ndjekin brezninë e gjakut të [[Jezusi]]t nga ai te [[Shën Maria|Maria]] dhe [[Shna Zefi|Jozefi]].
 
== Jeta e Davidit sipas Biblës ==
Shauli (gr. Saul) ishte mbreti i parë i popullit izraelit, por shpirtërisht ishte i dështuar. Edhe në kohën e tij, u bë e qartë se cili do të ishte pasardhësi i tij. Emri i pasardhësit ishte David – ai që duhej të bëhej mbreti më i madh i Izraelit, si edhe stërgjyshi i Mesisë. Davidi ishte nipi i madh iRutësi Rutës dhe Boazit dhe më i riu nga tetë vëllezërit. Ai lindi në Bet-Lehem.
 
Prindërit i tij ishin nga fisi i Judës. U rrit si bari, dhe si bari mësoi të bëhet guximtar sepse e mbronte kopenë e të atit nga grabitqarët. Gjithashtu, mësoi butësi dhe kujdes, cilësi për të cilat më vonë duhej t’i këndonte si tiparet e Perëndisë. Si Josefi, edhe Davidi vuante nga zemërimi dhe xhelozia e të vëllezërve më të vjetër. Perëndia e refuzoi Shaulin si mbret, dhe i zbuloi profetit Shëmuel (gr. Samuel) se Davidi do të bëhej trashëgimtari i tij. Prandaj Shëmueli e shuguroi mbret në Bet-Lehem pa asnjë ceremoni publike. Pas kësaj, gjendja e Shaulit u keqësua edhe më tej. U çmend dhe u bë xheloz për Davidin dhe u përpoq ta vriste në disa raste. Në vitet e fundit të jetës së Shaulit, Davidi ishte vazhdimisht në arrati, duke jetuar jashtë ligjit dhe duke bërë luftë partizane kundër Shaulit, në shkretëtirën e Judës. Shumica e përvojave që i bëri Davidi, përsa i përket çlirimit të Perëndisë gjatë kësaj kohe, janë përmendur në disa nga psalmet që i shkroi. Në fund Shauli ra në betejë me filistinët.
 
Pas vdekjes së Shaulit, Davidi u vendos në Hevron (tani ishte 30 vjeçar) ku mbretëroi shtatë vjet e gjysmë, por ende duhej të luftonte kundër mbeturinave të partizanëve të Shaulit. Pasi i mundi ata, pushtoi Jerusalemin që u bë kryeqyteti i tij. Pas kësaj, e solli arkën e besëlidhjes nga Kiriat-Jearimi deri në Jerusalem, kështu që qendra politike u bë edhe qendra fetare e kombit. Për arkën fitoi një vend në vendin më të lartë të këtij qyteti, d.m.th. në kodrën e Morisë, e cila në këtë kohë i takonte jebusasit Arauna, i cili e përdorte si lëmë. Davidi nguli këmbë që ta blinte këtë parcelë toke megjithëse i ishte ofruar falas. Në fund e bleu dhe në të ngriti një lloj tende për ta strehuar arkën, e kjo theksoi lidhjen e tij me çadrën nomade që e kishte mbuluar shenjtëroren në shkretëtirën e Sinait.
 
Ngritja e kësaj çadre të veçantë ku më vonë u ngrit Tempulli, në kryeqytetin administrativ, kontribuoi për lidhjen e fiseve izraelite me Jerusalemin dhe për përforcimin e bashkimit politik të tyre.
 
Davidi siguroi kufijtë e Izraelit të bashkuar me anë të një kombinimi të urtë të lidhjeve diplomatike dhe të një vargu fushatash ushtarake të suksesshme kundër filistinëve dhe fqinjëve të tjerë kërcenuesëkërcënuese që i vuri nën haraç. Gjatë mbretërisë së tij Izraeli u bë shteti më i fuqishëm në territorin që ndodhej midis Asirisë në verilindje dhe Egjiptit në jugperëndim. Mposhtja e filistinëve e vendosi rrafshinën bregdetare të Detit Mesdhe nën kontrollin e tij. Zaptimi i Damaskut si edhe qyteteve më në veri e vendosi tokën nën kontrollin e tij deri në lumin Eufrat. Kufijtë lindorë të tij përfshinin TransjordaninTransJordanin dhe territoret e tij i jepnin rrugëdalje në Detin e Kuq nëpër Gjirin e Eilatit. Kështu, pra, mund të vërehet që arritjet e tij ishin të mëdha. Për herë të parë që nga pushtimi nën komandën e Joshuas, Izraeli ishte një shtet i fuqishëm dhe plotësisht i pavarur. Në të vërtetë vetëm me mbretërinë e Davidit realizohet premtimi i trashëgimit të mbarë tokës, një territor që shtrihej nga përroska El-Arish deri në lumin Eufrat. Kjo do të jetë përsëri realitet vetëm nën sundimin e Mesisë. Gjithashtu, nën mbretërimin e Davidit, Jerusalemi u bë kryeqytet fetar dhe politik. Shumë gjëra të tjera që futi Davidi u bënë normative për jetën e kombit.
 
Perëndia lidhi me Davidin një besëlidhje të veçantë, e cila në thelb është zgjerimi i besëlidhjes së Sinait, që dinastia e tij do të bëhet e përjetshme – një nga pasardhësit e tij do të jetë gjithnjë në fuqi, në fron të Izraelit. E vetmja mënyrë, në të cilën kjo mund të bëhet një realitet i përjetshëm është që një individ i përjetshëm ta zërë fronin – d.m.th. Mesia hyjnor që duhej të ishte pasardhësi i Davidit.
Në Bibël thuhet se Davidi ishte njeri sipas zemrës së Perëndisë. Në qoftë se lexojmë psalmet, shumicën e të cilave i shkroi dhe i këndonte Davidi, mund të vërehet që ai gëzonte një marrëdhënie të ngushtë me Perëndinë. Megjithëse ishte mbret aq i madh, i besonte Perëndisë si një fëmijë. Mjerisht në kulmin e suksesit dhe pushtetit të tij, kjo marrëdhënie u komprometua shumë për shkak të një krimi të tmerrshëm. Megjithëse kishte disa gra, bëri tradhti martesore me gruan e tjetërkujt dhe urdhëroi
që burri i saj të vritet në frontin e luftës. Kështu, pra, u bë fajtor jo vetëm për kurorëthyerje por edhe për vrasje. Megjithëse bëri pendim të thellë, kishte bërë mëkat që nuk mund të shlyhej me anë të sistemit të flijimeve të asaj kohe. S’i mbetej tjetër veçse të hidhej në mëshirën e Perëndisë.
Për shkak të marrëdhënies së ngushtë që kishte pasur me Perëndinë dhe për shkak të përgjegjësisë së madhe si mbret i Izraelit, e pagoi shumë shtrenjtë sjelljen e tij. Që atëherë vazhdimisht kishte andralla. Ai duhej të përballonte një sëri kryengritjesh të organizuara prej disave nga njerëzit e tij më të besuar. Edhe biri i tij, Avshalomi, u rebelua kundër tij. Të tjerët thurnin intriga prapa shpinës së tij për trashëgimin e fronit. Sidoqoftë, Davidi ishte një njeri i shquar. Ishte njeri i veprimit, poet,
i butë, zemërmirë ndaj armiqve të tij, mbajtës i rreptë i drejtësisë, mik besnik – ishte gjithçka që njerëzit mund të gjejnë tek një mirëbërës. Ishte i shëndetshëm dhe ngjallte admirim te njerëzit, në saje të faktit që Perëndia vepronte përmes tij, sipas mëshirës së tij. Hebrenjtë e konsiderojnë Davidin si themeluesin i mbretërisë së tyre, dhe jo Shaulin. Edhe, para së gjithash, Davidi ishte stërgjyshi i Mesisë, mbretit sipas dinastisë së Davidit që duhej ta çlironte popullin e tij, të ulej në fronin e Davidit përgjithmonë dhe të sundonte tërë botën. Perëndia i kishte dhënë premtime (p. sh. përsa i përket ringjalljes së trupit), që u plotësuan vetëm shumë kohë më vonë nga pasardhësi i tij, Jezusi, Mesia. Këto premtime gjenden kryesisht në librin e Psalmeve, sepse Davidi i shkroi nën
frymëzimin e Shpirtit të shenjtë – ishte profet. Ishte, gjithashtu, prift-mbret si mbretërit e mëparshëm të Jerusalemit – më i madhi prej të cilëve kishte qenë Melkicedeku. Nën sundimin e Davidit, mbretëria izraelite shtrihej deri në kufijtë gjeografikë që do të karakterizojnë mbretërinë mesianike që do ta themelojë Mesia pas kthimit të tij. Me fjalë të tjera, Davidi është pasqyrimi i papërsosur i atij që do të ishte Mesia.
 
Në Bibël thuhet se Davidi ishte njeri sipas zemrës së Perëndisë. Në qoftë se lexojmë psalmet, shumicën e të cilave i shkroi dhe i këndonte Davidi, mund të vërehet që ai gëzonte një marrëdhënie të ngushtë me Perëndinë. Megjithëse ishte mbret aq i madh, i besonte Perëndisë si një fëmijë. Mjerisht në kulmin e suksesit dhe pushtetit të tij, kjo marrëdhënie u komprometua shumë për shkak të një krimi të tmerrshëm. Megjithëse kishte disa gra, bëri tradhti martesore me gruan e tjetërkujt dhe urdhëroi që burri i saj të vritet në frontin e luftës. Kështu, pra, u bë fajtor jo vetëm për kurorëthyerje por edhe për vrasje. Megjithëse bëri pendim të thellë, kishte bërë mëkat që nuk mund të shlyhej me anë të sistemit të flijimeve të asaj kohe. S’i mbetej tjetër veçse të hidhej në mëshirën e Perëndisë.
==Familja e Davidit==
 
Për shkak të marrëdhënies së ngushtë që kishte pasur me Perëndinë dhe për shkak të përgjegjësisë së madhe si mbret i Izraelit, e pagoi shumë shtrenjtë sjelljen e tij. Që atëherë vazhdimisht kishte andralla. Ai duhej të përballonte një sëri kryengritjesh të organizuara prej disave nga njerëzit e tij më të besuar. Edhe biri i tij, Avshalomi, u rebelua kundër tij. Të tjerët thurnin intriga prapa shpinës së tij për trashëgimin e fronit. Sidoqoftë, Davidi ishte një njeri i shquar. Ishte njeri i veprimit, poet, i butë, zemërmirë ndaj armiqve të tij, mbajtës i rreptë i drejtësisë, mik besnik – ishte gjithçka që njerëzit mund të gjejnë tek një mirëbërës. Ishte i shëndetshëm dhe ngjallte admirim te njerëzit, në saje të faktit që Perëndia vepronte përmes tij, sipas mëshirës së tij. Hebrenjtë e konsiderojnë Davidin si themeluesin i mbretërisë së tyre, dhe jo Shaulin. Edhe, para së gjithash, Davidi ishte stërgjyshi i Mesisë, mbretit sipas dinastisë së Davidit që duhej ta çlironte popullin e tij, të ulej në fronin e Davidit përgjithmonë dhe të sundonte tërë botën. Perëndia i kishte dhënë premtime (p. sh. përsa i përket ringjalljes së trupit), që u plotësuan vetëm shumë kohë më vonë nga pasardhësi i tij, Jezusi, Mesia. Këto premtime gjenden kryesisht në librin e Psalmeve, sepse Davidi i shkroi nën frymëzimin e Shpirtit të shenjtë – ishte profet. Ishte, gjithashtu, prift-mbret si mbretërit e mëparshëm të Jerusalemit – më i madhi prej të cilëve kishte qenë Melkicedeku. Nën sundimin e Davidit, mbretëria izraelite shtrihej deri në kufijtë gjeografikë që do të karakterizojnë mbretërinë mesianike që do ta themelojë Mesia pas kthimit të tij. Me fjalë të tjera, Davidi është pasqyrimi i papërsosur i atij që do të ishte Mesia.
 
== Familja e Davidit ==
 
== Davidi në fe ==
 
== Shiko edhe ==
 
== Lidhje të jashtme ==
 
[[Kategoria:Figura biblike|David]]
[[Kategoria:Mbretër izraelitë|David]]
[[Kategoria:Shenjtorë|David]]
[[Kategoria:Shenjtorë katolikë|David]]
[[Kategoria:Shenjtorë ortodoksë|David]]