|
'''Abrahamitët''' ishin sekt deistësh i përhapur përreth [[Pardulice]]s në [[Bohemia|Bohemi]] nga fundi i shekullit XVIII. Pjesëtarët e këtij sekti mohonin mëkatin fillestar të Adamit dhe Evës, mohonin Mishërimin dhe synonin të kthehen në besimin fillestar të Abrahamit para rrethprerjes. Për të shmangur persekutimin pranuan martesën katolike dhe pagëzimin e fëmijëve. Pas ndërhyrjes së Jozefit II Habsburg, i cili i rekrutoi me forcë si roje kufiri, u zhdukën shpejt.<ref>[[Dizionario di Cristianesimo, Ebraismo e Islam]]. [[Antonio Vallardi]] Editore s.r.l., {{L|2000}}, f.8</ref>
==Pasardhësit e Abrahamit==
Në historinë e patriarkëve (Zanafilla kap. 12-50), tregohet për stërgjyshërit e mëdhenj të Izraelit;
Avrahami (Abrahami) është njeriu i besimit, bindja e të cilit shpërblehet nga Perëndia, që i premton një trashëgimtar si edhe tokën e premtuar që do t’u takojë pasardhësve të tij (kap 12,1 – 25,18). Përveç kësaj, Avrahamit i premtohet se një nga pasardhësit e tij do të jetë Mesia. Jaakovi (Jakobi) është njeri dinak që ia zë këmbën të vëllait, merr me mashtrim bekimin e të atit, Jichakut (Izakut), dhe ia kalon në dinakëri xhaxhait të tij, Lavanit. Por, të gjitha këto dinakëri nuk do t’i vlenin asgjë, në qoftë se Perëndia nuk do ta kishte zgjedhur atë (e jo Esavin) që para lindjes së tij dhe nuk do t’ia kishte ripërtëritur premtimet e besëlidhjes që i ishin dhënë Avrahamit (25,19-36).
== Shih edhe ==
Midis Avrahamit dhe Jaakovit, Jichaku (Izaku) është një figurë mjaft e dobët, jeta e të cilit tregohet në lidhje me të atin dhe birin e tij. Dymbëdhjetë bijtë e Jaakovit janë stërgjyshërit e dymbëdhjetë fiseve
* [[Abramitët (sirian)]]
të Izraelit. Njërit prej tyre i kushtohet e tërë pjesa e fundit e Zanafillës. Kapitujt 37-49 (pa 38 dhe 49) përmbajnë biografinë e Josefit, njeriut të urtë. Njeriu i urtë është ai që ia ka frikën Zotit, e kjo do të thotë respekti i duhur për të dhe nënshtrimi i jetës ndaj autoritetit të tij. Ky tregim, i cili ndryshon nga tregimet e mëparshme, kalon pa ndërhyrje të dukshme të Perëndisë dhe pa shfaqje të re, megjithatë është një mësim i plotë; virtyti i të urtit shpërblehet dhe Zoti i kthen poshtërsitë e njerëzve në të mirë.
Libri i Zanafillës është një njësi e mbaruar; historia e stërgjyshërve. Kjo histori e patriarkëve është një histori familjeje dhe përmbledh kujtimet që mbaheshin për stërgjyshërit: Avrahamin, Jichakun dhe Jaakovin. Ajo është një histori popullore (por jo legjendar, sic pohohet në artikullin paralel për Abrahamin: për këtë janë dakord hebrenjtë, myslimanët si dhe të krishterët); ajo zgjatet me anekdotat personale dhe tiparet piktoreske, pa kujdes për t’i lidhur me historinë e përgjithshme.
Në fund është një histori fetare; të gjitha kthesat vendimtare karakterizohen nga një ndërhyrje hyjnore dhe gjithçka, siç duket, drejtohet nga vetë Perëndia. Kjo është një pikëpamje e vërtetë në nivelin më të lartë fetar, por nuk e merr parasysh veprimin e shkaqeve të dorës së dytë; përveç kësaj, faktet paraqiten, shpjegohen dhe mblidhen për të treguar një tezë fetare;
== Referenca ==
1) ka Perëndi që formoi një popull dhe i dha një vend;
{{reflist}}
2) ky Perëndi është Zoti, ky popull është Izraeli, dhe ky vend quhet Vendi i Premtuar (ose: Toka e shenjtë – d.m.th. Toka që i takon Perëndisë).
[[Kategoria:Krishtërimi]]
| 