Muhamed Nasirudin Albani: Dallime mes rishikimesh

[Redaktim i kontrolluar][Redaktim i kontrolluar]
Content deleted Content added
https://xhamiambret.com/keshilla/kush-ishte-dijetari-i-madh-shqiptar-shejh-muhamed-nasirudin-el-albani/
Rreshti 8:
| webfaqja = http://www.alalbany.net
}}
'''ShehEbu Abdurrahman Muhamed Nasredinbin el-Albanihaxh Nuh bin Nexhati bin Adem Shkodrrani Arnauti''' ([[arabisht]]: <span lang="ar" dir="rtl">محمد ناصر الدين الألباني</span>) është [[Imami|imam]] me prejardhje [[Shqiptarët|shqiptare]], dijetari i [[hadithi]]t, një nga [[Imami|imamllaret]] e hadithit, [[teuhidi]]t dhe [[Synneti|synetit]] në kohën tonë. Në atë kohë [[Shqipëria]] sundohej nga Mbreti [[Ahmet Zogu]].
 
Pasi në atë kohë filluan të shtohen maltretimet, Haxhi Nuhit (babai i shejhutshehut) nuk i mbeti asnjë rrugëdalje tjetër vetëm se të zgjedhë rrugën e hixhretit (shpërngulje), nga vendi i tij i dashur [[Shkodër]] për në vend tjetër ku mund ta praktikonte më mirë fenë e All-llahut s.u.t, duke patur parasysh se po të njëjtën gjë e kanë bërë edhe sahabet e Pejgamberit (salallahu alejhi ue ala alihi ue selem) kur janë larguar nga [[Meka]] vetëm per hirë të Fytyrës së Zotit të tyre duke u larguar nga Meka për në Medine që sa më lehtë ta adhurojnë Zotin e tyre, duke lënë pas vetes tërë pasurinë që kishin, si gratë, fëmijët e tyre etj.
Biografia në vazhdim është nxerrë në pjesën më të madhe nga libri "Tedhkiru en-Nabihin bi sejr eslafihim hufadh el-Hadith es-Sabikin ue el-lahikin” (Kujtesë të zgjuarve me historinë e paraardhësit të tyre, ruajtësve të hadithit, nga të parët e nga të fundit) faqe: 308-319, nga autori ShejhSheh Rebi Ibn Hadi el-Med’halij.
 
== Lindja dhe fëmijëria e tij ==
[[Skeda:Shkodër. Xhamia ë Plumbit 2.JPG|parapamje|ShejhSheh Albani (rahimeullah) ishte nga Shkodra (me [[Xhamia e Plumbit (Shkodër)|Xhaminë e Plumbit]])]]
Sheh Muhamed Nasredin el-Albani u lind ne vitin 1914 në qytetin e Shkodrës. U lind në një familje të varfër, të kapur pas fesë ku mbizotëronte fryma e diturisë. Babai i tij ishte pikë referimi për njerëzit i mësonte dhe i udhëzonte ato. ShejhuShehu emigroj bashkë me babain e tij për në [[Damask]] (Siria e sotme) për ta marrë atë si vendqëndrrim të përhershëm, pasi ishte i detyruar që të shpërngulej.
 
== Kërkimi i tij i diturisë ==
Pasiqë u vendos në Damask ([[Siri]]), babai i tij e futi atë në shkollën fillore bamirëse el-Isaf në Damask, pastaj gjatë kësaj periudhe e zhvendosi në shkollën pranë tregut Saruxheh ku dhe përfundoi shkollën fillore. Pastaj babai i tij e hoqi nga shkolla duke qenë i pakënapur me nivelin e shkollës shtetërore dhe se përfitimi prej saj nuk ishte gjë tjetër përveç shkrimit dhe leximit. Babai i tij i përgatiti vetë një program mësimor të profilizuar në studimin e fikhut hanefij, sepse babai i tij donte që të bëhej dijetar i fikhut hanefij.
 
Gjithastu ai studjoi tek disa shujuhe dhe dijetarë nga kolegët e babait të tij. ShejhuShehu ishte i dhënë pas leximit në një mënyrë të tillë që nuk mund të përshkruhet, edhe pse akoma në moshë të vogël ai lexonte dhe hulumtonte në kohën e lirë. Fillimisht lexonte çdo gjë sa që e kam dëgjuar duke thënë: "Në fillimin e rinisë time lexoja çdo gjë, çfarë duhej lexuar e çfarë s’duhej lexuar."
 
== Kërkimi i diturisë së hadithit ==
Thotë shejhushehu –Allahu e mëshiroftë- duke folur për kur ishte rreth të njëzetave përafërsisht: Një ditë vura re ndërmjet librave të reklamuara tek një tregtarë një numër të revistës el-Menar, e shfletova dhe aty gjeta një studim (shkrim) nga Reshid Rida ku fliste rreth librit el-Ihja të [[Ebu Hamid el-Gazaliu|Gazaliut]] dhe cekte të mirat e atij librit dhe te metat e tij, dhe për herë te parë po hasja në një kritikë të tillë studimore gjë e cila më tërhoqi ta lexoja të gjithën. Pastaj e ndoqa në numrat vijues çështjen e nxjerrjes së haditheve që hafidh el-[[Iraku]] i kishte bërë librit el-Ihja. Të më shihje se si rendja për ta marrë me qera sepse nuk kisha mundësi për ta blerë dhe më mahniti ajo nxjerrje aq precise dhe e detajuar e haditheve sa që vendosa ta kopjoja (shkrim me dorë).
 
ShejhuShehu e kopjoi librin i cili titullohej “el-Mugni an hamlil esfar fi tehrixh ama fil Ihja minel Ahbar” me shkrimin e tij të bukur duke rënditur dhe sistemuar në mënyrën më të mirë, duke qenë njëkohësisht vepra e tij e parë në fushën e hadithit e cila ekziston deri sot ne biblotekën e tij. Nga ketu shejhushehu u lidh me revistën el-Menar për shkak se botonte studime rreth sunetit, duke u mahnitur dhe duke u dhënë pas tyre, gjë e cila ndikoi që të anonte nga shkenca e hadithit. U dashuru pas librave të kësaj fushe e duke u dhënë me mish e me shpirt pas studimit të librave të hadithit dhe përfitimit prej tyre plot vullnet e ambicje dhe Allahu i dha sukses në këtë qëllim duke i dhuruar mendje të mprehtë, zhvillim të veçantë dhe një llogjikë studimore-akademike të rrallë.
 
Ai punonte orëndreqës dhe sapo fitonte diçka që i mjaftonte nevojës së tij e linte punën dhe i jepej diturisë, e kishte shndrruar dyqanin e tij në vendtakim me nxënësit e tij. Subhanallah! Ështe e habitshme se si shkenca e hadithit e pushtoi mendjen dhe zemrën e këtij djaloshi i cili u rrit dhe u edukua në një mjedis fetar medhhebor dhe ku degjonte thëniet e babait të tij të tilla si: "O Muhamed, shkenca e hadithit është puna e të falimentuarve (në aspektin financiar, dmth do ngelësh i varfër)."
 
Historiani i Halebit ShejhSheh Muhamed Ragib et-Tabah dhe dijetar i hadithit, kur pa zhvillimin e këtij djaloshi dhe dhënien pas kësaj diturie i dha të drejtën për të transmetuar nga ai të cilën e ka përmendur edhe ne shkrimin e tij: “el-Enuar el-Xhelileh fi muhtesar el-Ethbat el-Halebije”.
Nuk është secret të tregojmë se shejhushehu thoshte në lidhje me këtë ixhaze (leje transmetimi të diturisë): ” Kjo nuk do të thotë asgjë të veçantë për mua, por e përdorim vetëm sa për t'iu kundëshpërgjigjur ziliqarëve”.
 
Them (ShejhSheh Rebia): Kjo është më se e vërtetë dhe e drejtë sepse siç dihet këto lloj ixhazesh nuk të sjellin ndonjë përfitim të madh të diturisë, sepse të gjithë ne e dijmë se sa e sa injorantë ka që posedojnë me dhjetra të tilla e megjithatë vazhdojnë të ngelin injorantë.
Dihet pa asnjë dyshim se kujt i është mbushur zemra me zili nuk kënaqet me një ixhaze e as me dhjetra të tilla dhe këta ziliqarë sundohen nga bashkimi ndërmjet dy cilësive: zilisë dhe injorancës, ndoshta gjen tek ata frikën dhe fshehjen.
 
== Durimi i tij në studim dhe hulumtim ==
Kjo gjë është shumë e dukshme në jetën e shejhutshehut –Allahu e mëshiroftë- dhe do të mjaftohem për këtë me dy shembuj: sëpari historia e letrës së humbur:
Thotë shejhushehu në parathënien e librit “Fehres mahtutat dar el-Kutub edh-Dhahirije el-Muntehab min mahtutat el-Hadith”: Kurrë nuk mendoja të beja një listë rënditëse të tillë sepse nuk është specialiteti im dhe as nuk kisha kohë që të merresha me këtë, por Allahu i Lartësuar kur dëshiron të ndodhë diçka i lehtëson shkaqet e asaj gjëje. Më goditi një sëmundje e lehtë në shikimin tim që prej më shumë se 12 vjetësh dhe më këshilloj mjeku specialist që të bëja pushim dhe lënien përkohësisht të leximit, shkrimit dhe punës në profesion (në ndreqjen e orave).
 
Fillimisht e zbatova porosinë e tij duke hequr dorë nga çdo gjë për rreth dy javë, por pastaj fillova të debatoj me veten dhe mu zbukuru që të merrem me diçka në këtë pushim monoton, diçka që sipas meje të mos binte ndesh me porosinë e mjekut dhe mu kujtua një broshurë, dorëshkrim që gjendej në një biblotekë me titull: “Qortimi i veglave muzikore” të dijetarit Ibn Ebi Dunja e cila me sa di nuk ishte botuar akoma. Thosha me vete: çmë pengon tia ngarkoj dikujt ta kopjojë për mua, ashtuqë kur të përfundojë kopjimi dhe të vijë koha që ta krahasoj me origjinalin do të ketë kaluar koha e konsiderueshme e pushimit duke më dhënë mundësinë ta bëj këtë krahasim i cili nuk kërkon mund të madh që bie ndesh me gjendjen time shëndetsore pastaj më vonë e recenzoj me terezi, nxjerr hadithet e saj dhe më pas e botoj. Çdo gjë në periudha të ndryshme kohore që të mos mundoj vehten.
Rreshti 92:
 
== Pasimi i tij i Sunetit ==
ShejhSheh Albani ishte njeri nga dijetarët e mëdhenj që e zbatonin dijen e tyre, nuk kemi parë si ai në pasimin e sunetit, ai ishte një nga muxhtehidët (ripërtëritësit e fesë) e merituar, duke qenë një nga ekspertët e dijetarëve të sunetit, përkrahësve të tij, pasuesve të tij, dalluesit ndërmjet të saktës dhe të dobtës një nga ata që ngren lart flamurin e sunetit, ai ishte nga ata për të cilët [[Allahu]] ka thënë: '''''“Thuaj (o [[Muhamed]]) nëse jeni që e doni Allahun atëhere më pasoni mua që Allahu tju dojë juve”, kështu mendojmë dhe nuk pastrojmë askënd përpara Allahut.'''''
 
Ishte pauses korrekt i Profetit, salallahu alejhi ue selem, bile gezohej shume për çdokënd që e pasonte [[Pejgamberi|Profetin]], salallahu alejhi ue selem. Nuk i jepte përparësi fjalës së askujt kushdo qoftë ai para librit të Allahut dhe sunetit të Profetit, salallahu alejhi ue selem, duke i kuptuar ato sipas rrugës së selefëve, kjo e fundit ishte njëra nga pikat kyçe ku bazohej daveti i tij i begatë. Librat e tij janë treguesi më i mirë pë korrektesinë e jashtzakonshme në pasimin e sunetit dhe mbrojtjen e tij duke mos lënë asnjë lloj dyshimi për të.
Rreshti 98:
Do mjaftohem me një thënien të tijën që tregon se sa shumë e madhëronte sunetin dhe e mbronte atë, thotë: "Kur i vura vetes si qëllim pasimin e këtij menhexhi –kapja pas sunetit të saktë- dhe eca sipas tij në librat e mij, e dija shumë mirë se kjo nuk do iu pëlqente të gjithëve grupeve dhe medhhebeve, bile disa ose shume prej tyre do drejtonin drejt meje gjuhët e ofendimit dhe lapsat e qortimit, por kjo nuk më dëmtonte aspak sepse unë e di shumë mirë se të kënaqësh njerëzit është qëllim i paarritshëm dhe se “kush i kënaq njerëzit duke zemëruar Allahun, Allahu e lë në dorë të njerëzve” siç ka ardhur edhe ne hadith. Mua më mjafton që besoj se kjo është rruga e drejtë në të cilën Allahu i ka urdhëruar besimtarët dhe që e ka sqaruar Profeti ynë Muhamedi –salallahu alejhi ue selem- të cilën e pasuan të parët tanë të mirë nga sahabët, tabiinët dhe të tjerët pas tyre ku përfshihen edhe katër imamllarët e medhhebeve -të se cilëve iu atribohen shumica e muslimanëve- dhe që në fakt të gjithë janë dakort për obligueshmërinë e të kapurit pas sunetit, kthimit tek ai për gjykim, hepjes dorë nga çdo fjalë që bie ndesh me të kushdoqoftë thënësi i saj sepse Profeti, salallahu alejhi ue selem, është më i lartë se ai, dhe rruga e tij –salallahu alejhi ue selem- është më e drejta.
 
Askush nuk është i panjohur me mundin që shejhushehu ka shpenzuar për përhapjen e shumë suneteve që ishin lënë pas dore si psh:
1-falja e [[Namazi i Bajramit|namazit të Bajramit]] në musala –vend falje jashtë xhamisë-,
 
Rreshti 115:
8-drejtimi nga hatibi gjatë hytbes etj nga sunetet që në shumë vende ishin të vdekura dhe që sikur të tuboheshin këta sunete me argumentet përkatëse do të diltë një libër i tërë.
 
== Literatura që shejhushehu la pas ==
ShejhuShehu e ka pasuruar biblotekën Islame me një numër të shumtë librash të dobishëm, libra të cilët nuk mungojnë në asnjë biblotekë publike apo private saqë ka edhe nga kundërshtarët e tij dhe që janë nga njerëzit më të përkushtuar në blerjen e librave të tij duke qenë të detyruar ta pranojnë pozitën e tij në fushën e diturisë.
 
Ndërsa ata që mbajnë drejtësi dhe paanësi jo vetëm që i blejnë librat e tij me përkushtim por i këshillojnë edhe studentët për to, dhe i nxisin t’i studiojnë librat e tij. E gjithë kjo për shkak se ato dallohen për përfitimet e shumta një prej të cilave nuk i gjen në libra të tjerë.
Rreshti 277:
78- Salatu el-Idejn fi el-Musala harixh el-Beled hije es-Sune ([[Reqati|Falja e namazit]] të dy [[Bajram]]eve në faltore jasht vendbanimit, ky është suneti)
 
79- Seutu el-Arab tes’el ue Muhamed Nasirudin jexhib (Zeri i arabëve pyet dhe shejhsheh Muhamed Nasirudin përgjigjet)
 
80- Saidu el-Hatir (Gjuetia e mendimeve) – Nxjerrjen e haditheve
Rreshti 362:
 
== Përfundim ==
Ndaj them: Unë e kam njohur këtë njeri madhështor me diturinë e tij të shumtë, më horizontin e tij të gjërë në fushën e leximit inteziv. Këtë njohje e kam përfituar nga mësidhënia e tij për tre vjet rresht, mua dhe kolegët e mij në Universitetin Islamik, duke qenë nga dijetarët më të shquar të saj, bile ai ishte nga ata të tre që gëzonin të qenurit në shkallën më të lartë të diturisë, të pozitës, moralit, ata ishin dijetari i madh Abdulaziz ibn Abdullah ibn Baz, dijetari i madhe Muhamed Emin esh-Shenkiti dhe dijetari i madh Muhamed Nasirudin el-Albani. Nxënësit e universitetit rendnin pas shejhsheh Albanit dhe tubimeve tërheqëse të tij ashtu siç miza rend pas mjaltit. Kjo për shkak të peshës që kishte fjala e tij dhe qartësisë në argumentim. Tuboheshin rreth tij studentët e universitetit dhe nxënësit e shkollës së mesme sepse dy shkollat ishin pranë njëra-tjetrës. Ai ishte i matur në mësimdhënie duke dhënë rregullat e shkences së hadithit, rregullat dhe bazat e fikhut, duke shpërndarë xhevahire të cilat i mësonin dhe i ruanin nxënësit fisnik të cilët u dinin vlerën dhe që i kuptonin. Nxënësit i morën këto rregulla drejtpërdrejtë nga goja e tij dhe i përfituan ato para se të zhyteshin në brendësinë e librave.
Nuk është e mundur të zgjatemi më shumë por kush dëshiron të zgjerohet më shumë le të kthehet tek librat e shumtë që janë shkruar rreth veçorive të tij, diturisë e akides së tij.