Dhërmiu: Dallime mes rishikimesh

Origjina e emrit Himarë, (apo Chimara), krahinës ku bën pjesë Dhërmiu, është shpjeguar nga greqishtja në dy variante – Humnera apo edhe Kimere. Edhe emri Dhërmi zakonisht është shpjeguar nga termi përkatës grekgreqishtjes “drimadhes” apo dushk, shpjegim i cili bazohet edhe mbi vegjetacionin natyral të zonës. Një shpjegim, po nga greqishtja është nga termi “dhromo” apo rrugë, siç dukët për vendosjen e fshatit buzë rrugës.

Pas Pavarësisë, Himara u përfshi në shtetin e ri Shqiptar, ndonëse në mars 1914 u shpall si krahinë autonomë. Në 1927, midis qeverisë Shqiptarë dhe krahinës u nënshkrua Protokolli i Himarës që njihte privilegjet e kësaj krahinë. Viti 1930 shënon fundin e mësimit të gjuhës grekëgreqisht në Himarë. Gjatë Luftës I Botërorë u ndërtua edhe rruga e Bregut që i dha hov zhvillimit të ekonomisë. Gjatë Luftës II Botërorë, Dhërmiu që vija më e largët e frontit Italo-Grek dhe popullsia e fshatit u detyrua që të shpërngulët në Vlorë, Durrës e deri Shkodër. Fshati morri pjesë aktivë në Luftën Nacional-Çlirimtarë dhe shumë nga dhërmiotet morën pjesë në çetën e Bregdetit dhe në Brigadën e Xll.

Në Dhërmi sikundër edhe në dy fshatrat e tjerë të Himarës (Himara dhe Palasa) gjuha e zyrtare është shqipja. Greqishtja është një gjuhë lokale, e krijuar nga banorët e zonës si mundësi komunikimi në tratativat tregtarë dhe e ngjashme më versionet arkaikë të greqishtes së sotme. Ka disa hipoteza për këtë. Një prej tyre, por e pa provuar, mund të jetë së banorët e këtyre tre fshatrave të jenë më origjinë "grekë". Hipoteza tjetër, dhe më e pranueshme, është së përdorimi i greqishtës, mund të këtë ardhur si pasojë e strehimit të bërë nga ishuj Grekë gjatë sulmeve Turke si dhe gjatë nevojave të tregtisë më ishujt grekë e sidomos Korfuzin.

Eduard Liri që vizitoi Dhërmiun më 1848, në librin e tij të udhëtimeve thotë së ''“qytetërimi i kësaj pjesë të Shqipërisë është tepër lart pjesëve të tjerave të Shqipërisë“''. Dhërmiu ka pasur që në fillim të shekullit, dy doktorë të arsimuar në Vjenë dhe Athinë. Shkolla e parë është hapur në Dhërmi rreth viti 1629, për të pasur një shkollë thuajse të përhershme në gjuhën grekegreqisht në vitin 1870 dhe ka shërbyer si qendër arsimimi për tërë zonën përreth. Para Luftës së dytë Botërorë, emigracioni dhe bujqësia, dhe e lidhur më të edhe tregtia, kanë qënë burimet themelorë të mirëqenies së Dhërmiut. Qitrot, sidomos për shkak të përdorimit të tyre nga çifutët, qënë objekti kryesor i tregtisë, (thuhet së kanë arritur deri në Poloni) së bashku më vajin e ullirit dhe agrumet. Para çlirimit, Dhërmiu ka pasur rreth 64 makina-dëshmi e zhvillimit të mirë ekonomik të tij. emigracioni, sidomos në Greqi, Shtetet e Bashkuara të Amerikës, Francë, Australi etj ka qënë burim tjetër të ardhurash dhe natyrisht edhe zhgënjimesh dhe tragjedish Petro Marko shkruan për këtë plagë mjaft bukur :

Gjatë socializmit-(Dhërmiu u bë kooperativë në vitin 1957) - bujqësia që burimi kryesor i mirëqenies për banorët e fshatit. Një emigracion i madh ndodhi drejt qyteteve të mëdha ku Vlora, Tirana, Berati, Durrësi zënë vendin kryesor. Dhërmiotët qënë veçanërisht të famshëm për ushtrimin e zanatit të shoferit dhe të xhenerikut. Një pjesë e madhe e të rinjve qoftë të fshatit qoftë edhe të migruar, që e shkolluar në universitet. Pas vitit 1990 shumica e popullsisë së Dhërmiut emigroi në masë në Greqi, dukë përfituar nga të folurit e gjuhës Grekëgreqisht. Po kështu emigruan edhe në vende të tjera evropianë dhe të ShBAs dhe të Amerikës Veriorë. Është fakt i njohur së pas kësaj periudhë, si pasojë e emigracionit, vetëm ulliri dhe ekstraktimi i vajit nga ai, vazhdon të ngelët kulturë fitimprurëse. Nga ana tjetër turizmi dukët të jetë një aktivitet i rëndësishëm qoftë edhe potencial. Ish-kampi i Punëtorëve të Dhërmiut, i privatizuar në pjesë, shërbeu si katalizator edhe për ndërtimin e mjaft ndërtesave që shërbejnë si bujtëse për pushuesit e shumtë.