Pianoja: Dallime mes rishikimesh

[[Skeda:Steinway Vienna 011.JPG|thumb|right|Pianoja e madhe]]

[[Skeda:Steinway & Sons upright piano, model K-52 (mahogany finish), manufactured at Steinway's factory in New York City.jpg|thumb|right|]]

 

Më [[1820]], qendra e ndryshimit ishte zhvendosur në [[Parisi|Paris]], ku firma Pleyel prodhonte piano të përdorura nga Frédérich Chopin dhe firma Érard prodhonte piano të përdorura nga [[Franz Liszt]]. Në [[1821]] Sébastien Érard shpiku veprimin dyfish të mekanizmit të Karelit, që lejonte që një notë të përsëritej edhe pse tasti nuk ishte akoma ne lartësinë fillestare vertikale. Kjo ndihmoi luajtjen e shpejtë të notave të përsëritura dhe – kjo pajise muzikore ishte udhëhequr nga Liszt. Kur shpikja u bë pulike, pasi u pa nga Henri Herz, ishte veprimi dyfish i mekanizmit të karelit gradualisht u bë standard në pianot e mëdhaja, dhe është akoma i përfshirë në të gjitha pianot e mëdhaja që janë prodhuar tashmë.

Një nga shpikjet më të mëdha që ndihmoi të krijonte tingullin e pianos moderne ishte përdorimi i skeletit prej hekuri të fortë. Gjithashtu e quajtur “pjatë” skeleti prej hekuri vendoset në majë të tastierës, dhe shërben si mburoje kundër forcës së tensionit të ushtruar mbi telin. Rritja e integritetit struktural të strukturës prej hekuri lejoi përdorimin e telave më të trasha, më të tendosur dhe më të shumtë në numër. Në një piano të madhe moderne tensioni total mbi fijen mund ti tejkalojë 20 ton. Pjesës së vetme me derdhje strukture hekuri iu dha leja në [[1825]] në [[Boston]] nga Alpheus Babcock, duke kombinuar fiksimin e pjatës metalike me masën. Më vonë Babcock punoi për firmën Chickering & Mackays e cila shpiku skeletin e parë prej hekuri të plotë për pianot e mëdha më [[1843]]. Përbërja e strukturës metalike të farkëtuar u preferua nga shumë prodhues evropiane deri në sistemin amerikan dhe ishte adoptuar deri në [[Shekulli XX|shekullin ë 20-të]].