Johan Volfgang Gëte: Dallime mes rishikimesh

:Pos këmbimit intelektual për Gëten, gjatë kohës që kaloi në Strasburg, ishte edhe dashuria që kishte për [[Frederike Brion]], nga [[Sasenheim]]. Nga kjo kohë poezit më të njohura të tija janë '''Abschied''' (Lamturmirë), '''Mailied''' (Këng Maji) dhe '''Heidenroslein'''. Mirëpo idyla e këtij vendit pra Sasenheim nuk e bëri që dhe të lidhet për atë vend, atë e bëri që edhe më tej të vazhdonte të mblidhte njohuri të reja dhe të gjente një punë me përgjegjësi. Më 4 Gusht 1771 Gëte përfundoi studimet me një licenc për të drejtat si dhe pastaj u kthye në Frankfurt. Kontakti me Frederike Brion vazhdoi me letra.

 

:Në vendlindjen e tij Gëte u bë [[avokat]] ku dhe punoi rreth katër vitesh. Mirëpo edhe tutje u angazhua intenzivisht rreth letërsisë, kështu që gjatë vitit [[1771]] shkruajti fjalimin programatike mbi ditën e Shekspirit. Në vitin [[1972]] Gëte shkoi si praktikant në [[Wetzler]] për t'i zgjëruar njohurit e tija lidhur me juridikun. Këtu u shoqërua me sekretarin diplomatik [[Johann Christian Kestner]] dhe bashkëshorten e tij [[Charlotte Buff]]. Simpatia e tij për Lotten dita ditës zgjoheshte dhe kaloi deri në pasion, kështu që sërish kah shtatori u kthye në Frankfurt, me qëllimin që situata e tyre të mos eskalonte më tej. Kjo përvojë e një dashurie e paqenë ishte dhe si substrakt për veprën e tij të dytë më të madhe të Gëtes, pra të romanit ''Vuajtjet e djaloshit Verter'', e që në shtyp doli në vitin [[1774]]. Me këtë roman dhe me dramën ''Goetz von Berlichten'', e cila, po në të njejtin vit doli në botim përmbledhja e dytë dhe 24-vjeçarit Gëte i solli që të korrte një suskses të madh. [[Figura:Charlotte_buff2.jpg|thumb|Charlote Buff, figura kryesore që i shërbente Gëtes në romanin Werter]]

:Pas një viti Gëte u fejua me [[Lili Schönemann]], vajzë gjashtëmbëdhtjet vjeçe e një tregtarit nga Frankfurti. Përkundër asaj që lidhja e tyre dukeshte të ishte e lumtur, Gëte kishte frikën të jetë ngushtë i lidhur me jetën qytetare 'pra në lumturi familjare'. Pas një udhëtimi me [[Grafen Stolber]] në [[Zvicër]] u shkurorëzua nga bashkëshortja e tij, si pasojë për t`iu përgjigjur ftesës së Hercogit Karl August von Sachsen Wiemer Eisenach. [[Figura:Johann_Gottfried_Herder.jpg|thumb| Mentori i Gëtes, nga Strasburgu]]

 

:Më 7 nëntor 1775 Gëte sërish u kthye në [[Weimer]], ku ai - me ndërprerje të gjatë, nga udhëtimi i tij italian - mbeti për tërë jetën e tij aty. Hercogu Karl August ishte tetëmbëdhjet vjeçar dhe sapo kishte marrë rezhimin përsipër; Rezidenca e tij Weimer ishte një strofull prej rreth 6.000 banorë. Hercogu i ri nuk ishte ndonjë [[monarkist]]; Ai kishte interesimin më shumë për ushtrin dhe për gjueti se sa për letërsinë. Por megjithatë [[Karl August]] dhe Gëte u bënë miq shumë të afërt.

:Në vitin 1776 për nder të Gëtes në Weimer erdhi dhe mentori i tij nga Strazburgu [[Johann Gottfried Herder]]. Në qërshor po të këtij viti Gëte hyri formalisht në këshillin legjionar në Weimer, në shtator 1778 u zgjodh këshilltar i qytetit (25 vite më vonë u zgjodh vërtet këshilltar, ekscellent dhe ministër). Ai që në fillim e pat mar me seriozitet qeverisjen, e që më së paku pritet nga një poet i ri.

 

 

:Në [[Itali]], ku dhe ai vet shprehet se - për herë të parë dhe vetëm një herë në gjithë jetën e tij është ndjer sikur të ishte në shtëpi, para se gjithash e fascinonte [[Antika]]; Kurse [[arti]] dhe [[arkitektura]] e [[renesancë]]s dhe e [[baroku]]t nuk i bënte aq përshtypje. Si antike e ndjende edhe të dashurën romake të tij, e që më vonë e shkruan në elegjin ''Römischen Elegien'', ku e këndon si 'Faustina' - takimi me të e përshkruan si një barazim erotik në jetën e tij, asaj kohe ka qenë diku fund viteve të tridhjetat. Në 'Faustina' romake, Gëte gjeti për herë të parë në lidhjen e tij një harmoni shpirtërore dhe mendore. Një harmoni e cila më vonë ishte dhe si një rrugë për estetikat e reja të tija klasike.

:Gëte në Itali vizatonte shumë si dhe kujdeseshte intenzivisht për piktorët gjerman që jetonin atje, ndër tyre ishin [[Johann Heinrich Wilhelm Tischbein]] dhe me shumë të njohurën e asaj kohe [[Angelika Kauffmann]]. Por studimet shkencor natyrore si dhe letërsinë nuk i anashkaloi