Gjylhane: Dallime mes rishikimesh

Me humbjet territoriale në vitet 40 të shek. XIX në Perandorinë Osmane bënin pjesë ende : [[Bullgaria]], [[Shqipëria]], [[Maqedonia]], Thraka, Thesalia, [[Bosnja]], Hercegovina, Azia e vogël, [[Siria]], [[Libani]], Palestina, Iraku e gjithë [[Arabia]] deri në gjirin Persik.

Ky territor ishte pak i populluar. Sipas disa të dhënave jo të plota në vitin 1844 popullsia e perandorisë llogaritej në 37.000.000 veta. Në numrin e pakët të popullsisë ndikonin luftrat e brendëshme e të jashtme, epidemitë, mortaliteti i lartë, etj. Rajone të tëra ishin shkatëruar. Faktori kryesor i largimeve ishte kriza kronike ekonomike dhe politike që kishte përfshirë sistemin feudal ushtarak. Rendi feudal ishte bërë një pengesë për zhvillimin ekonomik të Perandorisë Osmane. Me shume vuante industria. Rendi feudal i sillte dëm të madh fshataresisë dhe ekonomisë bujqësore. Fshatarësia përbënte pothuajse 9/10 e popullsise së përgjithshme të perandorisë. Ajo i nënshtrohej një shfytëzimi të madh. Heqja e sistemit feudal-ushtarak nuk e lehtësoi gjendjen e fshatarësisë. Mbetën po ato kategori pronësie e po ato metoda shfrytëzimi. Taksat e shumta dhe sistemi i sipërmarrjes kishin shkatërruar fshatarësinë. E dhjeta arrinte nga 15 për qind deri në 50 për qind. Shkatërrimtar ishte sistemi i blerjes së prodhimeve bujqësore me çmime të detyruara e më të ulëta se ato të tregut.