Megjithëse astrofizika/astronomia është e lashtë sa vetë historia njerëzore perpër një kohë të gjate ka ekzistuar e ndarë nga shkenca e fizikës. NeNë pikepamjenpikëpamjen Aristoteliane kupa qiellorë tenton drejt perfeksionit, trupat qiellorë perfytyroheshinpërfytyroheshin si objekte sferike qe levizninlëviznin në një orbitë rrethore tetë perkryerpërkryer, kurse bota tokësore perfytyrohej si jo perfekteperfekt, ketokëto dy realitete, Tokatoka dhe trupat qiellore ishin dy dukuri te ndryshme, te pavarura nga njëra tjetra.
Aristarkosi i Samos'it (rreth [[300 Pp.Ee.s.S]]) ishte i pari qe shfaqi idenë se levizjalëvizja e trupave qiellorë sicsiç e shikojmeshikojmë ne mund tetë shpjegohet me faktin se Toka dhe planetët e tjeretjerë levizinlëvizin përreth Diellit. Teoria heliocentrike e Aristarkosit u konsiderua si heretike gjategjatë shekujve te mesjetës, dogme zyrtare e kisheskishës ishte teoria geocentrikegjeocentrike, ku Toka eshteështë nenë qendër tetë universit dhe trupat qiellorë rrotullohen rreth saj.
Koperniku ringjalli teorineteorinë heliocentrike nenë shekullin e 16'te.
Më 1609 Galileo Galilei zbuloi me teleskopin e tij te famshemfamshëm 4 hënat (memë tetë ndritshmet) e Jupiterit[[Jupiteri]]t dhe dokumentoi orbitat e tyre (përreth planetit Jupiter), zbulime te cilat binin ne kundërshtim me dogmën zyrtare te kishës.
Lidhjen teorike midis vezhgimitvëzhgimit tetë levizjeslëvizjes se trupave qiellore dhe fizikës e bëri Isak Njutoni me teorinë e tij te gravitacionit me anë të së cilës u bë e mundur tetë parashikohej levizjalëvizja jo vetemvetëm e planetëve dhe satelitëve po e tërë trupave qiellorë. Zhvillimet e fizikës dhe matematikes se Njutonit bashke me vëzhgimet e para te Galileos dhe Tiko Brahe shënojneshënojnë fillimin e Astrofizikës si njenjë disiplinë e shkencës moderne.