August Strindberg: Dallime mes rishikimesh
| [redaktim i pashqyrtuar] | [redaktim i pashqyrtuar] |
Content deleted Content added
Xqbot (diskuto | kontribute) v roboti shtoj: ga:August Strindberg |
No edit summary |
||
Rreshti 21:
Strindbergu e ka shkru romanin Hemsöborna/Banorët e Hemsösë (1887) kur kishte probleme personale më të vështira. Por Strindbergu e bëri si një gjë e parëndësishëm këtë vepër e freskë dhe harmonike. Libri pati një rol terpaeutike për ata në një gjendje e vështirë, por mbas njëqind vjet nuk është e harruar. Libri është lëtërsi e gjallë. Strindbergu vazhdoj më përshkru jetën arkipelage në novelën Skärkarlslif (1888) dhe në romaninn I hafsbandet (1890), që karakterizon më filozofin rreth një njëri superior (übermensch).
Strindbergu erdhi përsëri në Suedi 1889 dhe u nda nga martesa 1891. Në fillimin e 1890-eve ai i njohi veten i shpërfillur. Një përpjekje për me zë vend si shkrimtar në Gjermani marri fund pa sukses dhe pas një martesë e shkurtër më gazetaren austriake Frida Uhl shkoj Paris, ku merre me okultizmi dhe alkimi. Ai kaloi në një krizë psikiatrike, që e përshkruaj në [[Inferno (libër)|Inferno]] (1897) dhe Legender/Legjenda (1898), dhe krijoj një Zot ndëshkues. Personazhi kryesor në dramën Till Damaskus/Tek Damaskus (1–3, 1898–1904) kërkon në besim qëllimin i jetës. Kjo dramë ka përmbajte ekspresionizm dhe surrealizëm. Në një radhë dramash mbretërore është kronologjia e neglizhuar. Anakronizma ai i konsideroj domosdoshëm për teknikën e dramës, këtilla përdori ai qysh më romanin "Mäster Olof". Kryevepra ndërmjet këto drama mbretërore është Gustaf Vasa (1899). Dödsdansen/ Valle vdekje (1–2, 1901) është një dramë martesësh rreth urrejtje dashurie si një gjendje ekzistëncial. Strindbergu ishte martuar me aktoren Harriet Bosse, dhe për asaj e shkrujti rolin Indras dotter/Bija e Indrës në Ett drömspel/Një lojë ëndërr (1902), ku ai bashkoj eksperienca reale e ndryshme brenda ëndërra pa lidhje, por i rremë në forma logjike. Kjo dramë konsideroj Strindbergu si më të madhe prej tjera vepëra të tij.
Në Götiska rummet/Dhoma Gëta (1904) përtërij kritikën shoqërore të rinisë. Theksohet që ai kritikoj shoqërinë më mirë përpara. Shkrimtarë të papëlqyeshëm sulmoi në Svarta fanor/Flamuri i Zi (1907), por një zënkë të madhe me ata së pari kishte në një grindje. 1907 ai i krijoj katër vepëra për teatër dhe forcoji pozitën e vet si nismëtar skenike, vepërat janë Oväder/Stuhi, Brända tomten/Trualli i djegur, Spöksonaten/Fantazmi Sonata och Pelikanen/Pelikani. Ai pohoj që teatëri është i gjallë nga fjala e folur dhe nuk ka nevojë për dekorime dhe kostuma. Ai kritikoj schkencën, armik i betuar i fesë, në En blå bok/Një libër e kaltër (1–4, 1907–12); autoritetet ishte Bibla dhe Swedenborg. Në dramën e fund, Stora landsvägen/Rruga e madhe (1909), përshkrimi është rruga e vdekjes.
| |||