Kurorëzimi: Dallime mes rishikimesh

'''Kurorëzimi''' është një ceremoni që shënon emërimin e monarkut ose konsortin e tij me fuqinë mbretërore, veçanërisht përfshin vendosjen e kurorës mbi kokën e tij ose të saj, dhe prezantimin e mjeteve tjera të shenjave mbretërore. Ky rit mund të përfshijë edhe marrjen e një betimi të veçantë, blatimin e besnikërisë dhe nënshtrimin nga sunduesi i ri ose kryerja e disa veprimeve të tjera rituale me një domethënie të veçantë për një komb të caktuar. Kurorëzimet ishin dikur rituale jetësore në shumë nga monarkitë e botës, gjë që ka ndryshuar me kalimin e kohës për shkak të një morie faktorësh si ato socio-politik dhe fetar. Ndërkohë që shumica e monarkive e kanë zbatuar me rite formale ardhjen e një monarku të ri, emërimin ose bekimin, kurorëzime bëhen në Mbretërinë e Bashkuar, Tonga dhe disa vende aziatike.

Përveç veshjes së monarkut me një diademë dhe simbole të tjera të shtetit, kurorëzimet shpesh përfshijnë lyerjen me vaj të shenjtë, ose krismën, siç quhet ndryshe. Kudo që një sundues lyhet në këtë mënyrë, ashtu si në Mbretërinë e Bashkuar dhe Tongën, ky ritual kryhet me një domethënie të madhe fetare, duke ndjekur shembujt e Biblës. Ky rit mund të përfshijë edhe marrjen e një betimi të veçantë, blatimin e besnikërisë dhe nënshtrimin nga sunduesi i ri ose kryerja e disa veprimeve të tjera rituale me një domethënie të veçantë për një komb të caktuar. Kurorëzimet ishin dikur rituale jetësore në shumë nga monarkitë e botës, gjë që ka ndryshuar me kalimin e kohës për shkak të një morie faktorësh si ato socio-politik dhe fetar. Disa vende të tjera përdorin ritet e larjes ose spastrimit, pirjen e një pije te shenjtë, ose disa praktika te tjera fetare për të arritur një efekt të caktuar. Këto akte simbolizojnë dhënien e miratimit hyjnor për monarkun lidhur me modelin ose shembullin shpirtëror dhe fetar të vendit.

Kurorëzimet, në njërën apo tjetrën formë, kanë ekzistuar qysh në kohët e lashta. Të dhënat egjiptiane tregojnë skena të kurorëzimit si ajo e [[Seti I]]<ref>{{cite web|url=http://www.aurorahistoryboutique.com/ahb.cfm?a=S000116|title=Coronation scene of Seti I&nbsp;— Painted Relief, Temple of Abidos, Egypt. 19th. Dynasty 1317 B.C.:|publisher=aurorahistoryboutique.com|accessdate=2008-08-09}}</ref> në vitin 1290 p.e.r. kurse shkrimet e biblës ([[Dhjata e Vjetër]]) kurorëzimit dhe hyjnisë ishin shpesh të lidhura patundshmërisht. Në disa kultura të lashta, sunduesit shpesh konsideroheshin se ishin hyjnorë ose pjesërisht hyjnorë : Faraoni egjiptian besohej se ishte djali i [[Ra]]-së, perëndisë së diellit, kurse në Japoni Perandori besohej se ishte pasardhës i Amaterasus, perëndeshës së diellit. Roma shpalli praktikimin e adhurimit të perandorit ; në Mesjetën evropiane, monarkët pretendonin se kishin të drejtë hyjnore për të sunduar. Kurorëzimet ishin dikur një pasqyrim vizual i këtyre lidhjeve të pretenduara, por shekujt e tanishëm kanë parë pakësimin e këtyre besimeve për shkak të rritjes së demokratizimit dhe sekularizmit. Kështu kurorëzimet (ose elementët e tyre fetare) shpesh janë hedhur tutje, ose shndërruar për të reflektuar natyrën konstitucionale të shteteve ku ato mbahen. Gjithsesi, disa monarki përsëri zgjedhin për të ruajtur një dimension fetar në ritualet e tyre. Disa monarki të tjera kanë adoptuar ceremoni më të thjeshta emërimi ose inaugurimi, dëshmojnë rite të veçanta lidhur me uzurpimin e fronit,detaje më të hollësishme gjenden tek II Mbrëtërve 11:12 dhe II Kronikave 23:11. Këto të dhëna biblike influencuan më vonë ceremonitë evropiane, bashkë me ato të Etiopisë dhe Tongës, mbas konvertimit të këtyre tokave në Krishterim. Në vendet jo të krishtera, ritualet e kurorëzimit evoluuan nga një varietet burimesh, shpesh të lidhura me besimet fetare të vendeve të caktuara. Budizmi, për shembull, influencoi ritualet e kurorëzimeve në Tailandë, Kamboxhia dhe Butan, kurse elementë e Hinduizmit luajtën një rol të rëndësishëm në ritet nepaleze. Ceremonitë e përdorura në Egjiptin modern, Malajzinë, Brunei-n dhe Iranin u formuan nga Islamizmi, kurse ritualet e Tongës kombinojnë ndikimet e Polinezisë së Lashtë bashkë me ndikimet anglikane moderne. Gjithsesi, janë ceremonitë e kurorëzimit në Evropë, më specifikisht ajo që përdoret në Britaninë e Madhe (e fundit ndodhi më 1953), që janë më të njohura për perëndimorët. Këto janë trashëguar

Kurorëzimet evropiane të Mesjetës ishin në esencën e tyre kombinimi i ritit të krishterë të lyerjes me vaj bashkë me elementë të shtuar. Në disa vende evropiane përpara adoptimit të Krishterimit, sunduesi përpara zgjedhjes ngrihej mbi një mburojë, dhe duke qëndruar aty, mbahej në shpatullat e disa prej prijësve kresorë të vendit ose fisit në një kortezh të rrethuar nga njerëz. Kjo zakonisht kryhej tre herë. Pas kësaj, mbretit i jepej një shtizë dhe një diademë prej mëndafshi ose liri (nuk duhet të ngatërrohet me një kurorë) vendosej sipër ballit si shenjë e pushtetit mbretëror.<ref>{{cite web|url=http://http://www.1911encyclopedia.org/Coronation|title=Coronation|publisher=Encyclopedia Britannica. 1911.|accessdate=2008-09-25 }}</ref> Pas konvertimit në Krishterim, ceremonitë e kurorëzimit sa erdhën e u bënë më me zbukurime, në varësi të vendit në fjalë dhe elementët e krishterë-sidomos lyerja me vaj-erdhën në qendër të vëmendjes.<ref name="catholic2">{{cite web|url=http://http://en.wikisource.org/wiki/Catholic_Encyclopedia_(1913)/Coronation|title=Coronation}}</ref> Kurora dhe skeptri, të përdorura në kurorëzimet e ndryshme që në kohët e lashta, patën një domethënie të madhe bashkë me rruzullin si simbole të rregullit hyjnor të gjërave dhe me monarkun si zotëruesi hyjnor i paracaktuar të sundojë dhe mbrojtës i dominionit të tij. Gjatë Mesjetës, ky rit konsiderohej jetësor në disa mbretëri evropiane saqë i referohej si një "sakrament i tetë". Sunduesi i lyer me vaj shikohej si një "mixta persona", gjysmë prift dhe gjysmë laik, por kurrë njëri nga këta i tëri. Ky nocion ka vazhduar deri në shekullin e 20-të në Rusinë cariste, ku Cari mendohej se ishte i "martuar" me nënshtetasit e tij gjatë ceremonisë së kurorëzimit.

Ceremonitë e kurorëzimit rrodhën nga një pikëpamje në të cilën monarkët shiheshin sikur ishin të paracaktuar jo vetëm për të shërbyer si liderë ushtarakë ose politikë, as si drejtuesë formalë ose simbole historike-një rol shpesh i luajtur nga monarkët sot-por për të zotëruar një vend jetë dhe "shpirtëror".<ref> group="N">Christian references include I Peter 2:13,17 and Romans 13:1-7. Information on the Islamic viewpoint may be found at [http://science.jrank.org/pages/7884/Islamic-Monarchy.html Islamic Monarchy], from the [http://science.jrank.org/ Science Encyclopedia] website. A Hindu perspective on this subject may be ishin në esencën e tyre kombinimi i ritit të krishterë të lyerjes me vaj bashkë me elementë të shtuar. Në disa vende evropiane përpara adoptimit të Krishterimit, sunduesi përpara zgjedhjes ngrihej mbi një mburojë, dhe duke qëndruar aty, mbahej në shpatullat e disa prej prijësve kresorë të vendit ose fisit në një kortezh të rrethuar nga njerëz. Kjo zakonisht kryhej tre herë. Pas kësaj, mbretit i jepej një shtizë dhe një diademë prej mëndafshi ose liri (nuk duhet të ngatërrohet me një kurorë) vendosej sipër ballit si shenjë e pushtetit mbretëror.<ref>{{cite web|url=http://http://www.1911encyclopedia.org/Coronation|title=Coronation|publisher=Encyclopedia Britannica. 1911.|accessdate=2008-09-25 }}</ref> Pas konvertimit në Krishterim, ceremonitë e kurorëzimit sa erdhën e u bënë më me zbukurime, në varësi të vendit në fjalë dhe elementët explored at the ''hindujagruti.org'' website; [http://www.hindujagruti.org/hinduism/knowledge/article/why-is-it-said-that-only-a-brahman-is-capable-of-creating-an-ideal-king.html Why is it Said that Only a Brahman is Capable of Creating an Ideal King?]. Retrieved on 10 September 2008.</ref> Kurorëzimet u krijuan për të reflektuar dhe për të dhënë mundësi këtyre lidhjeve të pretenduara; gjithsesi, sistemet e besimit që e lindën atë janë ndryshuar radikalisht në këto shekuj për shkak të sekularizmit, egalitarianism dhe ngritjes së konstitucionalizimit dhe demokracisë. Gjatë Reformacionit Protestant, ideja e monarkëve të paracaktuar nga hyjnitë filloi të sfidohej. Iluminizmi dhe revolucione të ndryshme të tre shekujve të fundit të gjithë ndihmuan ta shtyjnë përpara këtë tendencë, derisa dimensioni fetar i ceremonisë është bërë relativisht i pakuptimtë në të gjitha mbretëritë përveç disave(kryesisht në Azi dhe Oqeani).Kështu që, shumë monarki-kryesisht në Evropë-e kanë përjashtuar kurorëzimet, ose i kanë transformuar rite më të thjeshta si inaugurimi ose bekimi reflektojnë më mirë natyrën sekulare të këtyre vendeve. Nga të gjitha monarkitë evropiane të sotme, vetëm Mbretëria e Bashkuar përsëri ruan ritin e saj mesjetar të kurorëzimit, edhe pse ky ritual është ndryshuar në shekujt e fundit. Disa kombe të tjera që kurorëzojnë sunduesit e tyre përfshijnë Kamboxhia-n, Tailandën, Tongën, Butanin, Lesotho-n, Brunei-n, Mbretërinë e Toro-s dhe Svazilandin. Papati e ruan mundësinë e kurorëzimit, edhe pse asnjë papë nuk e ka përdorur këtë mënyrë që në 1963-shin.

}}</ref><!-- Link to Albanian reference removed; fails [[WP:RS]] --> Mbas zgjedhjes së tyre, mbretërit polakë u lejohej që të kryenin një sërë aktesh politike përpara se të kurorëzoheshin, Following their election, the kings of [[Poland]] were permitted to perform a variety of political acts prior to their coronation, por nuk lejoheshin të ushtronin asnjë prej fuqive të tyre gjyqësore përpara kurorëzimit.<ref name="bak2">{{cite book|last=Gieysztor|first=Aleksander|title=Coronations: Medieval and Early Modern Monarchic Ritual|editor=Bak, János M|publisher=University of California Press|location=Berkeley|year=1990|chapter=Gesture in the Coronation Ceremonies of Medieval Poland|url=http://www.escholarship.org/editions/view?docId=ft367nb2f3&brand=ucpress|accessdate=2008-09-25}}</ref>

|url=http://books.google.com/books?id=97F23Rt1P8sC&dq=The+lives+of+Thomas+Becket&printsec=frontcover&source=bn&hl=en&ei=2TRBSs0VxZ-UB43UvPoI&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=4|accessdate=2009-06-23}}</ref> Kjo praktikë më vonë u adoptua nga Shtëpia e Anzhusë. Nga momenti i kurorëzimit të tyre, trashëgimtarët removed; fails [[WP:RS]] --> Mbas zgjedhjes së tyre, mbretërit polakë u lejohej që të kryenin një sërë aktesh politike përpara se të kurorëzoheshin, Following their election, the kings of [[Poland]] were permitted to perform a variety of political acts prior to their coronation, por nuk lejoheshin të ushtronin asnjë prej fuqive të tyre gjyqësore përpara kurorëzimit.<ref name="bak2">{{cite book|last=Gieysztor|first= konsideroheshin si mbretër të rinj(rex iunior), por ata zotëronin shumë pak fuqi. Fisnikëria nuk e pëlqeu këtë zakon, sepse reduktonte shanset e tyre për të përfituar nga një grindje e mundshme për fronin.<ref name="Sedlar">{{cite book

Faraonët e Egjiptit të Lashtë besoheshin se ishin pasardhës direkt të perëndive. Këto perëndi besoheshin se akordonin fuqi speciale tek sunduesi, që ishin të gjitha jetësore për mbajtjen e rregullit tokësor dhe kozmik. Kështu, kurorëzimi i një faraoni nuk ishte thjesht një rit për ta deklaruar atë si mbret ose të ligjërojë të drejtën e tij për të sunduar; Në të vërtet ai ndihmonte në transmetimin e fuqive mbitokësore te sunduesi i ri egjiptian. Në këtë ceremoni, mbreti transformohej në perëndi duke kuptuar bashkimin e tij me ka-në(ka në egjiptianishte do të thotë shpirt) mbretërore ose fuqinë jetësore të shpirtit. Të gjithë mbretërit egjiptianë zotëronin ka-në mbretërore dhe në kurorëzimin e tij ose të saj, monarku bëhej hyjnor si "ai me ka-në mbretërore" kur forma e tij njerëzore zëvendësohej nga elementi i pavdekshëm, që rrjedh mbi gjithë trupin e tij dhe jeton në të.<ref name="touregypt1">{{cite web|url=http://www.touregypt.net/featurestories/royalcults.htm|title=The Royal Cults of the Kings of Ancient Egypt|last=Monet|first=Jefferson|publisher=www.touregypt.net|accessdate=2008-09-26}}</ref> Kjo e bënte atë djalin e Ra-së, perëndisë së diellit, Horus-it, perëndisë fajkua dhe Osiris-it, perëndisë së jetës, vdekjes dhe pjellorisë. Nga Mbretëria e Mesme e më vonë, faraoni gjithashtu shihej si djali i Amun-it, mbretit të perëndive egjiptiane, derisa kulti i tij u shua në shekujt e mëvonshëm. Kur vdiste, mbreti bëhej plotësisht hyjnor, sipas besimit egjiptian, duke u asimiluar nga Osiris-i dhe Ra.<ref name="touregypt1" />

Menjëherë pas vdekjes së faraonit sundimtar, pasardhësi i tij caktohej menjëherë, në mënyrë që ruajtja kozmike e kombit të mbetej e pathyeshme. Ndërsa monarku i ri, ngjitej në fron ditën tjetër, ceremonia e kurorëzimit nuk ndodhte deri ditën e parë të një sezoni të ti, duke simbolizuar një periudhë të re. Ceremonia kryhej zakonisht në Memfis nga se ishin pasardhës direkt të perëndive. Këto perëndi besoheshin se akordonin fuqi speciale tek sunduesi, që ishin të gjitha jetësore për mbajtjen e rregullit tokësor dhe kozmik. Kështu, kurorëzimi i një faraoni nuk ishte thjesht një rit për ta deklaruar atë si mbret ose të ligjërojë të drejtën e tij për të sunduar; Në të vërtet ai ndihmonte në transmetimin e fuqive mbitokësore te sunduesi i ri egjiptian. Në këtë ceremoni, mbreti transformohej në perëndi duke kuptuar bashkimin e tij me ka-në(ka në egjiptianishte do të thotë shpirt) mbretërore ose fuqinë jetësore të shpirtit. Të gjithë prifti i lartë, që e veshte mbretin e ri me fuqitë e nevojitura për të vazhduar punën e paraardhësit.<ref name="pharoah1">{{cite web|url=http://www.egyptologyonline.com/pharaoh's_divine_power.htm|title=Pharaoh's Divine Power|last=High|first=Tony|publisher=Egyptology Online|accessdate=2008-09-26}}</ref>

Historiani dhe filozofi i Greqisë historiani III së Lashtë Plutarku shkroi veprën e tij "Jeta e mbretit Artakserks" ku thuhej se mbreti persian duhej të shkonte në qytetin antik Pasargade për ceremoninë e tijtë kurorëzimit. Kur shkonte atje, ai hynte në një tempull të "një perëndeshe luftarake, e cila ishte e ngjashme me Artemisën" (emri i të cilës është i panjohur, as tempulli nuk është lokalizuar), dhe zhvesh rrobat e tij dhe i zëvëndëson ato me rrobat e vesura nga Kiri I në kurorëzimin e tij. Pas kësaj, ai duhet të hante fiq, terpentinë dhe një gotë qumësht të thartë.<ref name="plutarch1">{{cite web|url=http://www.livius.org/pan-paz/pasargadae/pasargadae_text.html#1|title=The Persian coronation ceremony at Pasargadae|first=[[Plutarch of Chaeronea]]|date=2008-09-06|work=Life of King Artaxerxes (translation)|publisher=Livius|accessdate=2008-09-26}}</ref>

Pas marrjes së diademës nga Konstandini, perandorët e ardshëm romakë dhe bizantinë vazhduan vendosjene saj si simboli suprem i autoritetit. Ndonëse nuk kishte ceremoni specifike fillimisht, kurorëzimi filloi të evoluojë gradualisht në shekullin i dyte e ardhshëm. Perandori Julian ngrihej mbi një mburojë dhe kurorëzohej me një varëse ari;<ref name="catholic2"/> pastaj ai vendoste një diademë të zbukuruar me bizhu. Perandorët e ardhshëm u kurorëzuan në një mënyrë të ngjashme deri në vendimin e momentit kur Patriarku i Konstandinopojës vendoste kurorën mbi kokën e perandorit. Historianët debatojnë se kur ndodhi kjo për herë të parë, por ky precedent u vendos për herë të parë gjatë mbretërimit të Leo II, që u kurorëzua nga Patriarku Acacius në 473. Ky ritual përfshinte recitimin e lutjeve nga prelatët bizantinë mbi kurorën, një zhvillim tjetër tjetër jetësor në radhën liturgjike të kurorëzimeve. Pas këtij evenimenti, sipas ''Enciklopedisë Katolike'', "elementi kishtar në ceremonitë e kurorëzimit u zhvillua me shpejtësi".<ref name="catholic2"/>