Paracelsus: Dallime mes rishikimesh

Paracelses - emri i vërtetë i të cilit është '''Theofrast de Hohenheim''' - është i biri i Maria Einsiedeln dhe ka lindur në Wildhausxxxxxxx mëxxxxxxxx 1493xxxxxxxxxxx (emrix Paracelsexxxxxxxxxxxx ështëxxxxxxxxxx njëxxxxx perifrazimxxxxx latinxxxxxxxxxx ixxxxxxxxxxxxx ''Hohenheim'' që Theofrastixx ia shtoi emrit origjinal gjatë periudhës së studimeve). Ai, pra, është bashkëkohës me reformatorin e madh zviceran (Huldrych Zwinglin, i cili ka lindur në të njëjtin qytet me Paracelsin). I ati, mjek i njohur dhe me kulturë, e cyti të merrej me mjekësi dhe me shkencat e natyrës. Theofrasti ishte nëntë vjeç, kur familja u vendos në Karinthie, në qytetin mjaft tërheqës Villah, ku i ati u emërua mjek i bashkisë. I biri shumë shpejt u fut në botën e madhe me një etje të pashuar për taxxxxxxxxxx njohurxxxxxxxxxxxxxx atë.xxxxxxxxx Studjoixxxxxxx nëxxxxx universitetexxxxxxx tëxxxxxxxx ndryshme,xxxxxxx nëxxxxxx Gjermani,xxx Francëxxxxta e Itali, si dhe tek shumëxxxxxx alkimistë e astrologë. Por në të njëjtën kohë, vizitoi edhe xherahët, sharlatanët dhe ciganët. Djaloshi ravgoi gati në të gjithë Evropën, duke shërbyer si mjek në ushtritë e shumë vendeve. Me këto cilësi, më 1520, ai udhëtoi për në Stokholm, në përbërje të flotës së Kristianit II.

Paracelses fitoi mirënjohjen e të gjithëve duke bërë mrekulli, duke shëruar sëmundje dhe plagë që nuk i kishin shëruar dot të tjerët. Legjenda e tij jeton edhe sot në disa rajone të Zvicrës e të Austrisë. Paracelses synonte për të shmangurx saxxxxxx mëxxxxxxxxx shumëxxxxxxx operacionetxxxxxxxxxx kirurgjikale.xxxxxx Aixxxxxxxx përpiqejxxxxxx nëpërmjetxxxx trajtimevex tëxxxx ndryshmexxxxx tëxxxxxx xxxxx xxxx ardhangëta organizmin e njeriut, që ai vetë të përballonte shërimin e sëmundjes.

Për pacientët, Paracelse, ishte vetë e mira dhe ngushëllimi. Detyra e parë e mjekut, iu thoshte nxënësve, është t'iu tregojnë të sëmurëve sesa i dhimbseshin ata. ''Nëse dashuria jonë do të jetë e fortë, mjekimi do të japë fryte të mira. Në jfiek jskdl fjeijslekj jklmoe jkle a qoftë se dashuria do të jetë e dromcuar, frytet e mjekimit do të jenë të krimbura''.

Më 1527, nga katedra e Pijit, Paracelse, vikaste kundër moskokëçarjes dhe indiferencës së mjekëve të asaj periudhe, kundër respektit të verbër të autoritetevexxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx klasikexxxxxxxxxxx dhexxxxxxxxx mesjetare.xxxxxx Aixxxxxxxxxxxxxxx këshillontexxxxxxxxxxxxxx një mjekësi që t'iu përgjigjej pikëpamjeve dhexxxxxxxx idealeve të tij, i cyste studentët të ktheheshin nga natyra dhe të realizonin njohjen nëpërmjet vrojtimeve. Iu hapte portat e laboratorit studentëve dhe organizonte me ta ekskursione për t'i njohur bimët mjekësore. Sepse, si thoshte ai, gjithë lëndinat dhe fushat, gjithë kodrat e malet janë farmaci.

Por në qetësinë e natës, kur të gjithë flinin, Paracelse fillonte punën, hapte projektet e tij për të ardhmen, copa letrash, që miqtë dhe përkrahësit e tij ia bashkuan të gjitha në vëllime. I mjaftonin vetëm disa orë gjumë për të përballuar lodhjen e nesërme. Shpesh herë Paracelse thirrej nga princesha e zotërinj të mëdhenj për t'u konsultuar me të. Në verën e vitit 1540, ai u dërgua pranë shtratit të princit-arqipeshkv të Salsburgut. Në këtë kohë vetë mjeku ishte dërrmuar nga sëmundja dhe privacionet. Shikimi i tij kishtexxxxxxxxxx humburxxxxxxxxx mprehtësinëxxxxxxxxx exxxxxxxxx dikurshme,xxxxxxxxxx nëxxxxxxxxxxxxx buzëxxxxxxxxxx ixxxxxxxx shquheshin pasojat e hidhërimit. Përdhesi i kishtexxxxx shtrembëruar aq shumë duart, sa mezi mbante penën. Vitin tjetër, në pranverë, kufoma e tij u varros në një nga varrezat e Salsburgut. Paracelse dëshironte të pushonte pranë të vobektëve, të cilët i kishte ndihmuar gjatë gjithë jetës me bujarinë më të madhe. Më vonë eshtrat iu vendosën nën monumentin që u ngrit në kujtim të tij në kishën e Shën-Sebastianit.