Diskutim:Sabit Idrizi

JETË

Sa herë që t’thërras n’ballafaqim Ti m’del matanë kohës E ma tregon pragun

E kalltë si kurva M’kthehesh pastaj natën E m’i përflakë ëndrrat

Aq e lavirtë po më dëftohesh Sa kurrë nuk mund të të jetoj ndryshe Përveçse njerëzisht

QYTETIT TIM (Mitrovicës)

Kotu, qyteti im i dyshtë, kotu Në djep të plumbtë mesjete Po ta përkundim ëndrrën e zgjimit

KOHË SHURDHANE

U poqe kur t’u shurdhua koha Fjala ime e mbarë

Kot të bluaj në mullirin e mendjes Kot të gatuaj në magjen e shpirtit

S’të ha se s’të ha tregu

KUR TË MUNGON E SOTMJA

Kur të mungon e sotmja Dije se dje e ke konsumuar të papjekur Me grykësi ëndrrash

Se jeta s’është gjë tjetër Veçse një parafytyrim i bukur I gjërave që nuk ndodhin kurrë

DILEMË JETËSORE

S’di a lash kund farë gjurme Se njëherë e në një kohë Kam kaluar edhe unë këtejpari

Kam bërë a s’kam bërë ndonjë hap Ta di Brenda teje – njeri

RROTULLIM

Andej ikën dita Këtej vjen nata

Këtej vjen dita Andej ikën nata

Përherë në rrotullim Ky gur i madh mulliri Që po na bluan

MA FSHEH BREGUN TJETËR

Drejt fundit A një fillimi të ri Po rrëshqet kështu varka ime

Po deti Ç’ka me mua deti Që po më përplas nëpër këto dallgë vigane

Ç’i bëra kësaj paanësie të kaltër Që po ma fsheh kaq paturpësisht Bregun tjetër

IU MUNGON DIÇKA

Iu mungon diçka Syve që shikojnë mëshirshëm Kah pellgu i varfërisë sime

Mbase një stacion pranimi Ku do të lexoheshin drejt Mesazhet e dritës

KA...

Ka akullthyes Që përditë hapin horizonte të reja Oqeaneve e deteve të paanë

Ka edhe gurëthyes Që përherë luftojnë me bjeshkët Për t’i dhënë kuptim edhe shkëmbit

Por ka edhe zemërthyes Që përnjëherë shkatërrojnë gjithçka Brenda njeriut

MEDITIM NË VENDLINDJE

E dua veten Relikt të përjetshëm kujtimi Këtu në parzmën e kësaj kodrine

Ashtu të përëndërrt Tek mat horizontet e fluturimit Me krahë legjendash

Jo si tash Ikarios të dalldisur të lartësive Me çelës prej dylli

DHEMBJE

Po ai zog Me po atë këngë Në po atë degë

Paçka që dega tashmë ka filluar të thahet Paçka që unë tashmë kam filluar të plakem Ai cicëron

E ti daç merre si etje për njomësi E digju Daç si mall për rini E çmendu

Ai prapë – me këngën e tij Ndjell nostalgji...

GRISHJE PËR TAKIM

Dil e më prit Atje diku tek stacioni i fundit i dashurisë Ku prehet përjetësisht ëndrra e rrugëtimit

Merrmi me vete edhe kujtimet E m’i ruaj nga syri i keq Që t’mos më pëlcasin nga myku i harresës

Po nuk erdha në orën e caktuar Nisu e m’kërko sërish Nëpër dalldi motesh

PRIVATIZIMI I ATDHEUT

Mbitokën e morën me çka ka Tash ia kanë mësyrë nëntokës Po mbetet vetëm edhe qielli (Që, edhe ashtu, nuk është i yni)

E çka po na mbetet që ta quajmë atdhe Që të jetojmë për të E “të vdesim si me le”?!

NE

Ne jemi qenie humane – Jemi njerëz Ndaj i duam shumë edhe qengjat Këto krijesa të mrekullueshme

Nga dashuria e madhe që kemi për ta Ua hamë rritën

PLEQËRISHT

A do ta gjejmë diku kroin e flladit Që t’i qetësojmë valët përvëluese Kur t’na rrok malli i vetvetes

Kohë a do të kemi Që t’i arnojmë ëndrrat e përgjumshme Para se t’na bluajnë kokërr për kokërr

Në dasmën e harresës sonë A do t’i kemi aq krushq Sa t’i kapërcejmë edhe muret e legjendave

E nostalgjitë e kohëve të veta A do t’i kullotë kush Në livadhin e kujtimeve tona

EDHE NJË POROSI VETES

Të jesh përherë lajmëtar i dritës Dhe natën ta vësh butësisht në gji Me krejt pagjumësinë e moteve

Në thithë dashurie t’ia ushqesh Mëngjeset e vonuara Ëndrrat e gjymtuara

Kur të lindë dita Të jesh i fundit Që ia prek bardhësinë

E DASHUR

Mos më prek më në nervin e atij kujtimi Se mos po më shprushen sërish dhembjet e dalldisura E s’di nga t’i jap udhë vetes

Përfundoje njëherë e përgjithmonë atë kapitull ëndrrash pirate E dryjoje në arkën e valëve përvëluese të fundjetës Që ta kemi si pikë të përbashkët referimi Kur t’na rrok malli i vetvetes

GJAK MË KULLON KUJTESA

E vë dorën butësisht mbi glob Dhe i përkëdhel përnjëherë miliarda ëndrra

Ashtu të brishta si vetë fundi i tyre Ashtu të druajtura si vetë fillimi Më rrëshqasin mes gishtërinjve

Unë gjunjëzohem përvuajtshëm përpara durimit Përpara vetë pavdekësisë Dhe i bekoj me fjalët më të përzgjedhura

Gjak më kullon kujtesa Kur më shkëpusin prej tyre

STUHI

Të gjithë kalorësit e Apokalipsit Mbi dallgë të shaluara rrufesh Po kalëronin këtej nga bregu

Kepi flakë po na digjej E ne s’u ngujuam as në Arkën e Noes Që t’i shpëtonim Përmbytjes së Madhe

Këtu Në Pellgun e Shpresës së Mirë Se si po na rilindnin do ëndrra të befta

U deshën pastaj vetëm edhe nëntë plagë në shtat Do Gjergj Elez Alia Dhe të pushojë stuhia

BASHKUDHËTARI IM

Sa m’i prangon kështu lartësitë e kaltra Më mirë eja e t’i mbledhim bashkë do ngjyra të ylberta E ta pikturojmë pafundësisht një fluturim prej ëndrre

Sa m’i gurëzon kështu fjalët nëpër shurdhësi motesh Më mirë eja e t’i skalisim bashkë do zanore të harruara E ta shkruajmë përjetësisht një fjalë prej drite

Sa m’i gjymton kështu agimet e palindura Më mirë eja e t’i thithim bashkë do rreze të vonuara E ta kompozojmë dashurisht një himn prej dielli