[Redaktim i kontrolluar][redaktim i pashqyrtuar]
Content deleted Content added
No edit summary
No edit summary
Rreshti 58:
 
== Smundja në rritje ==
 
Olivieri dhe Leigh më [[1951]] murrën pjesë në dy shfaqje [[Kleopatra]], ''Antonia dhe Kleopatra'' të [[William Shakespeare| Williem Shakespirit]] dhe ''Cezari dhe Kleopatra'' të [[George Bernard Shaw| George Bernard Shawit]], duke i ndërruar shfaqjet çdo natë me recensent të mirë. Produkcionin e vendosën në [[New York]], që e kaluan një sezone në teatrin Ziegfield, deri më [[1952]]. Recensionet atje ishin shumë pozitive, ndërsa kritiku Kenneth Tynan i shqetësoi kur deklaroi se si Leigh është talente mediokritike e cila e ka shtyrë Olivierin ta komprometojë atë. Leigh ishte, e shqetësuar me mossukses dhe me qëllim që ta arrij madhështinë, e kishte pranuar kritikën e tij, duke i injoruar recensionet pozitive të kritikëve të tjerë.
 
Në maj më [[1953]], Leigh udhëtoi për në Ceylon për xhirim në ''Shtegun e elefantëve'' me Peter Finchin. Shpejt në fillime të xhirimit, përjetoj një traumë nervore, ndërsa studio Paramount e zëvendësoi me [[Elizabeth Taylor]]. Olivieri u kthye në shtëpinë e tij në Angli, ku pas periodës që nuk ishin së bashku, Leigh thotë se është dashuruar në Finchin dhe e ka tradhtuar me te. Pas disa muajve ajo fillon të përmirësohet.
 
Për shkak të këtij episodi, shumë miq të Olivierit kanë ditë për probleme të tyre. [[David Niven]] thotë se ajo ishte "e mirë, e mirë e çmendur", ndërsa në ditarin e tij Noel Coward është shprehur me të papriturat që "gjërat ishin keq dhe fillojnë nga [[1948]], përafërsisht apo në atë kohë."
 
Leigh është përmirësuar mjaftueshëm për të marrë pjesë me Oliverin në shfaqjen ''The Sleeping Prince'', a më [[1955]] kanë luajtur një sezone në Avonë në Stratford në “Tre mbretër” të Shakespirit, ''Machbeth'' dhe ''Tit Androniku''. Shfaqjet e përvetësuan publikun, a fituan përgjithësisht kritika të mira. Më në fund shëndeti i Leigut siç duket u stabilizua. Noel Coward përjetoi sukses me shfaqjet ''South Sea Bubble'', me Leigh në rolin kryesor, por ajo ishte shtatzënë dhe u tërhoq nga produkcioni. Pas disa javëve, pastaj, abortoi dhe ra në depresion që zgjati me muaj. E shoqëron Oliverin në turneun evropian me ''Tito Andronikin'', por turneu u ndërpre për shkak të sjelljeve të Leighihut me Oliverin dhe anëtarët e tjerë të ekipit. Pas kthimit në Londër, ish bashkëshorti i Leighut Holman, i cili kishte ndikim të madh në te, mbetet me Oliverin dhe mundohet ti pajtojë ata.
 
Më [[1958]], duke menduar se martesa e tyre kishte marrë fund, Leigh e fillon lidhjen me aktorin Jack Merivale, i cili e dinte gjendjen e saj shëndetësore dhe i premton Oliverit se do të kujdeset për te. Më [[1960]], ajo dhe Oliveri u shkurorëzuan, ndërsa Olivieri u martua me aktoren Joan Plowright.
 
== Vitet e fundit dhe vdekja ==
 
== Komente të kritikës ==
 
Merivale është treguar si stabilizues në Leigh, por sipas dëshirës së saj, gazetarit Radie Harris por që mos ta dijë askush i kishte thënë "do të kisha dashtë edhe një herë të përjetoi një jetë të shkurtër me Larryn (Olivierin) sepse nuk jam mësuar gjatë pa te". Bashkëshorti i saj parë, Leigh Holman, gjithashtu ka kaluar shumë kohë me te. Merivale e ka shoqëruar nëpër turne në [[Australia| Australi]], [[Zelanda e Re|Zelandë të Re]] dhe [[Amerika Latine|Amerikë Latine]] e cila zgjati nga korriku [[1961]] deri në maj [[1962]], a Leigh fitoi shumë recensione pozitive pa Olivierin nën reflektorët e skenës. Edhe pse ishte e lodhur nga mënja në depresion, vazhdon të punojë në teatër, a më [[1963]] e fiton çmimin Tony për aktoren më të mirë mjuzikël, në mjuziklin boadwayjan ''Tovarich''. Muar pjesë në filmat ''Pranvera romake e znj. Stone'' ([[1961]]) dhe ''Anija e të çmendurve'' ([[1965]]).
 
Në maj të [[1967]] i kaloi provat që të marrë pjesë me Michael Redgrave në filmin ''A Delicate Balance'', por në atë kohë atë e kishte rënduar [[tuberkulozi]]. Pas disa javëve pushimi, siç duket fillon të përmirësohet. Natën e 7 korrikut, Merivale e kishte lënë si çdo herë, që të marrë pjesë shfaqje, a ishte kthyer në mesnatë dhe e kishte gjete se si flenë. Pas një gjysmë ore më vonë, (tani 8 srpnja), kthehet në dhomën e fjetjes dhe e gjene trupin e saj në dysheme. Ishte munduar të shkoi në banje, për ti mbushë mushkrinjëtë me ujë, ishte rrëzuar. Merivale e kishte thirë Olivierin, i cili merrte terapi kundër kancerit në një spital afër. Në autobiografinë e vet, Olivieri shkruan "trishtim i madh" kur menjëherë kishte arritur në rezidencën e Leighut,kur e gjënë Merivalen duke e rregulluar trupin e saj në krevat. Olivieri ishte përulur "qëndroi duke u lutur për falje për të gjitha të këqijat që kishin ndodhur në mes tyre", para se ti ndihmoi Merivaleit për përgatitjet për përcjelljen e fundit.
 
Është kromosur, a hiri i saj është hudhër në liqenin afër shtëpisë së sajë në Tickerage Millu, East Sussex, në [[Angli]].
 
== KomenteKomentet e kritikës ==
 
Vivien Leigh çmohet ndër aktoret më të bukura të kohës së saj, a regjisorë këtë e kishin pohuar në shumicën e filmave të saj. Kur e kishin pyet a është hendikep bukuria e saj, thotë "njerëzit mendojnë se nëse dukesh përafërsisht tërheqëse, nuk din të aktrosh, a mua më ka mbetur vetëm e vetëm të aktroj, mendoj se bukuria nuk është hendikep i madh, nëse vërtet donë të dukesh si që roli e kërkon, i cili nuk është si ti."
 
[[George Cukor]] ka thënë se Leigh ishte "aktore e vërtetë, e praruar me bukuri", a [[Laurence Olivier]] ka thënë që kritikët duhet ta "falënderojnë që ajo ishte aktore, e jo ata të lëshohen me paragjykime vetëm për shkak të bukurisë së saj." Shkrimtari dhe regjisori amerikan Garson Kanin e përshkruan Leighihun si "bukuroshe që do të thotë bukuri e diturisë e cila ka ditë ti lansoi aftësitë e saj si aktore. Aktoret e bukura shpeshherë nuk janë aktore të mëdha – thjeshtë sepse ato nuk duhet të jenë. Vivien ishte tjetër, ambicioze, e zgjuar, e vërtetë, shpesh inspiruese."
 
Leigh kishte sqaruar që kishte luajtur "aq sa ishte e mundshme role të ndryshme" që ta testonte veten për shkathtësitë e saja dhe ti eliminojë paragjykimet për paaftësitë e saja. Ka besuar se komedia është më e kërkuar se drama sepse e kërkon sinkronizimin preciz, prandaj vëmendje më të madhe duhet dhënë në komedi si pjesë e trajnimeve të aktrimit. Duke iu afruar fundit të karrierës, e cila sillej nga komedia e Noel Cowardit deri te tragjeditë e Shakespearit, ka vërejë që, "Shumë më lehtë është ti bësh njerëzit për të qarë se për të qeshur."
 
Paraqitjet e saj të para i prunë sukses të çastit në [[Britania e Madhe| Britani]], por mbeti e panjohur shumë në pjesët tjera të botës deri te premiera e filmit ''[[Iku bashkë me erën]]''. ''[[New York Times]]'' shkruan në dhjetor [[1939]], "Scarlett zonj. Leigh e arsyetoi kërkesën absurde të cilën e parashtruan para saj. Ajo në mënyrë artistike dhe të natyrshme është e krijuar për këtë rol, ashtu që asnjë aktore tjetër nuk mund të mendohet për atë rol". Si fama që rritej, paraqitet në ballinë të revistës ''[[Time]]s'' si Scarlett. Më [[1969]], kritiku Andrew Sarris ka shkruar që suksesi i filmit në masën më të madhe ishte ishte pasojë e inspirimit të Leigh, a më [[1998]] ka shkruar që "ajo jeton në kujtimet tona dhe në përkujtimet tona si forcë dinamike, e jo si prezencë statke." Leonard Maltin e përshkruan filmin si njërin ndër më të mirët e të gjitha kohërave, duke përsëritë më 1998 që Leigh "në mënyrë brilante ka luajtur" rolin e vet.
 
Në paraqitjen e saj në produkcionin e West End ''[[Tramvaji i quajtur Dëshirë]]'', shkrimtari teatror Phyllis Hartnoll e përshkruan si "fakt i fuqisë së madhe që deri atëherë se kishte treguar", pas kësaj një kohë të gjatë e konsideruan si njërën ndër aktoret më të mira të teatrit britanik. Duke debatuar për versionin filmik, Pauline Kael ka shkruar që Leigh dhe [[Marlon Brando]] prunë "dy paraqitje më të mëdha në film deri më tani të papara" ashtu që ajo e Leighiut ishte "njëra ndër paraqitjet e rralla që me të drejtë mund të themi që në të njëjtën kohë bëhej frikë dhe shpresë."
 
Kenneth Tynan e ka përqeshur paraqitjen e Leighihut me Oliverin në produkcionin ''Tita Andronika'' më [[1955]], duke komentuar që "ajo pranon lajmin për arritjen e kufomës së burrit me një shqetësim të madh sikur të ishte shpuzë gome". Ai ishte njëri ndër disa kritikë që në interpretimin e rolit të saj në Lady Macbeth reagon në mënyrë negative më 1955, duke thënë se paraqitja e saj ishte jorealiste, kishte shumë mungesa që kërkonte roli; mirëpo pas vdekjes së saj ai e kishte ndërruar mendimin, duke i përshkruar kritikat e mëhershme si "njëra ndër gabimet më të mëdha në paragjykim" që ndonjëherë e kishte bërë.
 
== Çmimet dhe nominimet ==
{| class="wikitable"