Ndoc Nikaj: Dallime mes rishikimesh
[Redaktim i kontrolluar] | [Redaktim i kontrolluar] |
Content deleted Content added
Hatake (diskuto | kontribute) No edit summary |
Hatake (diskuto | kontribute) |
||
Rreshti 19:
Mësimet fillestare i kreu tek françeskanët, kurse në moshë 13 vjeçare hyri tek jezuitët në Kolegjin Papnor në Shkodër të cilat i përfundoi më sukses duke u bërë meshtar në vitin 1888.
Veprimtaria e tij, e cila filloi pas shugurimit për meshtar, ishte fetare shkencore, historike, letrare, publicistike dhe politike, e botuar brenda dhe jashtë Shqipërisë. Si shkrimtar filloi që në moshën 24 vjeçare, kohë kur shkrim leximi në gjuhën shqipe ishte rrepstësisht i ndaluar prej qeverisë turke.
Për jetën personale në vitet e mëvonshme, deri në fundin e Luftës II Botërore dihet shumë pak. Në kuadrin e përndjekjeve ndaj klerit katolik në Shqipërinë e veriut në fund të Luftës së Dytë Botërore, dom Ndoc Nikaj u arrestua nga komunistët më 1946, në moshën tetëdhjetedyvjeçare, me akuzën absurde të planeve për përmbysjen e qeverisë me dhunë, dhe vdiq në burgun e Shkodrës pesë vjet më vonë, në janar 1951<ref>[http://gazeta-agon.com/mat.php?idm=825&l=a Del në dritë romani i parë shqip, "Marcja...", 1889], gazeta [[Agon (gazetë)|Agon]]</ref>
Ai shkroi më se 30 vepra të zhanrit të ndryshëm.
Ndoc Nikaj është pararendës i prozës në gjuhën shqipe, përaktësisht pararendës i Mihal Gramenos, i Milto S. Gurrës, i prozës se [[Foqion Postoli]]t, [[Filip Papajani]]t, [[Midhat Frashëri]]t, [[Ernest Koliqi]]t e të tjerëve që do të pasojnë. Është historia e martirizimit të Marcies, e cila kallet e gjallë në dhe, sepse nuk pranon të mohojë Krishtin. Vepra është një rrëfim ndërmjet agjiografisë e romanit, me gjatësinë e një novele, që lexohet me endje edhe sot, nëse mund të gjendet ende në skajin e ndonjë biblioteke tejet të vjetër shkodrane. Titulli në origjinalin e veprës është: "Marzia e ksctenimi n'filles t'vet". Në kohën kur Dom Ndoci, prozatori që u la letrave shqipe një numër të madh veprash të të gjitha natyrave, që nga librat shkollorë, artistikë e deri te historia, është fyer në mënyrë të pabesueshme, burgosur, mohuar e harruar.
|