Herakliu: Dallime mes rishikimesh
[redaktim i pashqyrtuar] | [Redaktim i kontrolluar] |
Content deleted Content added
Amaro (diskuto | kontribute) Faqe e re: '''HERAKLIU (greq. Herakles, lat. Hercules) - i biri i Zeusit, zotit suprem dhe Alkmenës, gruas së Amfitrionit trimi më i madh i miteve greke.''' thumb|250px| M... |
AXRL (diskuto | kontribute) No edit summary |
||
Rreshti 1:
'''HERAKLIU (greq. Herakles, lat. Hercules) - i biri i Zeusit, zotit suprem dhe Alkmenës, gruas së Amfitrionit trimi më i madh i miteve greke.'''
[[Figura:Figura 3.jpg|thumb|250px|]]
Me emrin e tij (më shpesh në
Ka lindur në Tebë ku ishte strehuar e ëma e tij, Alkmena, me burrin e vet Amfitrionin, kur Amfitrioni e vrau
Kur lindi Herakliu, emri iu dha sipas gjoja stërgjyshit të tij, Alkidit. Me emrin Herakli e quajtën më vonë për arsye se përmes Herës e fitoi famën (kjo është tradicionale, ndonëse nuk është hulumtuar plotësisht origjina e emrit të tij). Hera ka qenë shkak i kësaj fame, kuptohet, krejtësisht kundër vullnetit të vet - madje me pengesa që ia kurdiste, duke iu hakmarrë për shkak të
Në Kiteron Herakliut i pëlqente shumë, e pengonte vetëm luani i tërbuar, i cili i hante njerëzit dhe kafshët. U lëshua kundër tij, e mposhti dhe në shenjë të kujtimit e merr lëkurën e tij. Tani jetonte i qetë deri në moshën e tij tetëmbëdhjetëvjeçare, kur iu kujtua mendimi se do të ishte më mirë që të shikojë pak nëpër botë dhe t'ia gjejë vetes gruan. Prej drurit të frashërit e gdhendi shkopin, e hudhi krihëve lëkurën e luanit të Kiteronit dhe u nis për në Tebë, në vendlindjen e vet.
Rrugës i takon disa njerëz prej të cilëve mësoi se ishin tagërmbledhës të mbretit të Orhomenit, Erginit dhe se po shkonin në Tebë që t'i marrin njëqind dema, të cilët Kreonti, mbreti i Tebës, ka qenë i detyruar për çdo vit t'ia dorëzojë për arsye se Ergini i ka sulmuar dhe i ka mundur. Herakliut nuk iu duk kjo e drejtë dhe kur tagërmbledhësit nuk deshtën ta dëgjonin dhe u përpoqën që me fyerje ta largonin, me veprim të shkurtër i qëroi hesapet me ta: ua preu veshët, hundën e gojën dhe me duar të lidhura i dërgoi në shtëpi. Tebanët e pranuan
Mirëpo jeta e qetë nuk është veti e lumturisë së trimit dhe për këtë Herakliu u bind së shpejti. Deri sa ishte bari hyjnesha Hera i shikonte qetë ngjarjet e jetës së tij, por kur u ngrit aq rrëmbyeshëm, vendosi që të ndërhyjë. Fuqinë nuk ka mundur t'ia marrë, por ç'është më e keqe se fuqia që nuk udhëheqet prej arsyes? Ia lëshoi çmendurinë dhe Herakliu që në fillim të kësaj sëmundje i mbyt tre
Herakliu e ndëgjoi. Shkoi në Arg, u vendos në Tirint, qytetin e babait, jo larg Mikenës dhe iu paraqit Euristeut në shërbim. (Ishte kjo qendër vërtet e denjë për Herakliun : Tirinti me muret e veta të trasha prej dhjetë deri pesembëdhjetë metra është njëri prej qyteteve më të mbrojtura deri më sot në botë). Kur e pa mbreti Euriste, nga pamja e tij e fuqishme dhe muskujt e fryrë e kaploi asi tmerri sa që nuk pat guxim që drejtpërdrejt t'i urdhërojë çkadoqoftë, por këtë ia besoi Kopreut, kasnecit të vet, mirëpo, për Herakliun trillonte detyra gjithnjë e më të guximshme.
Për detyrën e parë Herakliu nuk pat nevojë të presë shumë. Duhej ta mbyste luanin i cili jetonte jo larg në malet nemease. I tërë rrethi frikësohej prej luanit, sepse ai ishte dy herë më i madh se sa të tjerët dhe ishte i paplagosur, për arsye se e kishte lëkurën e papërshkueshme. Herakliu e gjeti strofullën e tij (shpella sot e kësaj dite u tregohet turistëve), u vërsul në te dhe me goditje të forta me çomagë e trullosi, e pastaj thjeshtë e mbyti. Pasi që e kreu këtë vepër e kapi në krah luanin dhe e çoi në Mikenë. Euristeu nga trishtimi gati u nguros sa prej luanit të tmerrshëm, aq më tepër prej fuqisë së shërbëtorit të vet. Në vend të mirënjohjes i tha që në të ardhmen mos të vijë më në Mikenë. Mjafton që dëshmitë e kryerjes së detyrave të veta t'i sjellë para mureve, ndërsa ai nga muret do t'i vlerësojë. Tani le të përgatitet për kryerjen e detyrës së dytë: për ta vrarë Hidrën (kulshedrën)!
Hidra ka qenë përbindësh me trup gjarpri dhe me nëntë koka dragojsh prej të cilave njëra ishte e pavdekshme. Jetonte në moçale, në afërsi të qytetit Lerna në Argolidë dhe shkretëronte rrethinën. Njerëzit ishin të paaftë ndaj saj. Herakliu mësoi se Hidra ka ndihmësen, gaforren e madhe me pishkazët e mprehta. Prandaj edhe vetë e mori me vete ndihmësin, trimin Jolaun, djalin më të vogël të të vëllait, Ifikliut. Prapa moçaleve të Lerneut e kalli pyllin që Hidres t'ia bëjë të pamundshme ikjen. Në flakë i skuqi shigjetat e vet dhe e filloi betejën. Shigjetat e skuqura vetëm e pezmatuan Hidrën. U vërsul në Herakliun, por kjo i kushtoi një kokë. Sa çel e mbyll sytë në atë vend i dolën dy koka të tjera. Hidrës i erdh në ndihmë edhe gaforrja, por kur e kafshoi këmbën e Herakliut, Jolau e mbyti me një goditje të qëlluar mirë. Në çastin
Këta shpendë quheshin ashtu sepse jetonin pranë liqejve të Stimfalisë në Arkadi, rrethinën e së cilës e shkretëronin më keq se sa karkalecat. I kanë pasur kthetrat dhe puplat prej remi të fortë, kurse gjatë fluturimit kanë mundur t'i hedhin puplat sikurse edhe të afërmit e tyre të sotëm nga radhët e bombarduesve. Lufta kundër tyre si të të thuash, ka qenë e pashpresë, sepse që do të shtinte kundër tyre do të gjendej nën shiun e shigjetave të tyre prej të cilave askush nuk ka mundur të ikë. Prandaj Herakliu ngjjtet në lis të lartë, i frikësoi me rraktataken dhe kur filluan të sillen rreth tij një shumicë të madhe i goditi me shigjeta të drejtuara mirë. Shpendët e
Pas kësaj Herakliut iu dha detyra e re: që ta zëjë drenushën me brirë të artë dhe këmbë prej remi e cila jetonte në Kerine (në kufi të Akesë dhe të Arkadisë) dhe i ka takuar hyjneshës Artemida. Euristeu shpresonte se hyjnesha e pushtetshme do të zemrohej në Heraikliun dhe se do t'ia topit vetebesimin e tij. Të zihet drenusha gjithsesi nuk ka qenë punë e lehtë, sepse ka qenë tejet frikacake dhe e shpejtë. Herakliu e ndoq tërë vitin deri sa nuk iu ka afruar në shënjestër. Drenushën e plagosur e zuri dhe e solli në Mikenë. Nuk harroi që t'i kërkojë ndjesë Artemidës për shkak të veprës së tij kundërhyjnore dhe që ta qetësojë zemërimin e saj me flijim të begatshëm, kështu që ajo ia fali.
Detyra e re e Herakliut, pas kësaj, ishte e ngjashme me atë të parën. Qe i detyruar që ta zëjë derrin e egër nga Erimanti, i cili e shkretëronte
Kjo punë nuk ka qenë e rrezikshme. Augeu ka pasur kope të madhe të gjedheve dhe në shtalla aq shumë pleh dhe flliqti sa që kjo përmendet në proverb edhe sot. Për t'i pastruar këto shtalla ose më mirë të thuhet shtallat e lopëve, ishte detyrë mbinjerëzore. Herakliu i propozoi mbretit planin si do ta kryejë këtë detyrë për një ditë poqese për këtë ia jep një të dhjetën e kopes. Augeu pranoi dhe Herakliu ia filloi punës, kuptohet jo vetëm me fuqi, por edhe me arsye. Bagëtinë e nxjerr në kullosë, e mih kanalin deri te Alfea dhe Penea, lumenjtë me të afërt, andej e ktheu ujin në shtalla për ta bartur plehun dhe në mbrëmje e mbyll kanalin, bagëtinë e rreshton në shtallë dhe shkon për ta marrë shpërblimin e premtuar. Mirëpo, mbreti mësoi se pastrimi i shtallave ka qenë detyrë e Herakliut dhe e merr këtë si arsye që të mos ia japë shpërblimin. Veç kësaj, e ka fyer me vërejtjen se si i biri i Zeusit, nuk duhet të fitojë me pastrimin e shtallave. Kuptohet, se këtë Herakliu nuk ia ka falur dhe ia ka mbajtur ndërmend dhe, kur më vonë, iu dha rasti, ia ktheu këtë Augeut me kamata: me shokët e vet ia shkatërroi plotësisht tokën e tij dhe e vret atë.
Për ta kryer detyrën e re është dashur që Heralkliu të shkojë në Kretë. Euristeu i urdhëroi që prej atje ta sjellë demin e egër të cilin Minosit, mbretit të Kretës, ia ka dhuruar Poseidoni, zoti i detit me kusht që t'ia flijojë. Minosit i pëlqeu jashtëzakonisht demi dhe në vend të tij e flijoi një tjetër. Poseidoni nuk u pajtua me këtë dhe për dënim e tërboi demin kështu që i tërbuar vraponte prej skajit ne skaj të ujëdhesës dhe shkatërronte çdo gjë që gjendej në rrugë. Herakliu, sipas
Pasi e zuri demin e Kretës, Herakliu udhëtoi me anije në Traki, ku sundonte Diomedi, mbreti i bistonasve, që sipas
As pikëllimi i thellë dhe as përbuzja e rezultateve të tilla të ndërmarrjeve të tij nuk e thyen Herakliun. Me vendosmëri shkon në
Ndërmarrja e re heroike e Herakliut ishte ekspedita në tokën e luftëtareve të ashpra amazone nga ishte i detyruar t'ia sjellë bijës së Euristeut, Admetës, brezin e Hipolitës, hyjneshës së tyre. Niset për atje me një grup jo të madh shokësh dhe në rrugë ndalet në Mizi, ku sundonte mbreti Lik, i njohur për nga mikëpritja e tij. Mbreti i organizoi gosti madhështore. Deri sa ata gostiteshin në qytet sulmuan bebrikët e egër dhe filluan ta plaçkisin. Herakliu u çua nga tryeza dhe me shokët e vet i dëbon bebrikët, e vret mbretin e tyre dhe tërë tokën e tyre ia dhuron Likës, të cilën për nderë të
Kështu Herakliu plotësisht i kreu dhjetë detyra, ndonëse në fillim Euristeu nuk ka dashur të pranojë se Hidra lernease është mbytur (me pretekst se Herakliu ka pasur ndihmesë), sikurse edhe pastrimin e shtallave të Augeut (sepse
Mbeti edhe detyra e fundit, të cilën Herakliu është dashur ta kryejë. Euristeu i urdhëroi që t'ia sjellë tri mollë të arta nga kopshti i Hesperidës,
Herakliut i është dashur që sërish të shkojë në Libi dhe pastaj në tokën ku jetonte vigani Antej, i biri i Gesë, hyjneshës së tokës. Sipas zakonit të vet Anteu e fton në dyluftim. Në këtë dyluftim Herakliu e mund vetëm për arsye se në luftë e kuptoi nga e merrte fuqinë e vet vigani. Kur në të vërtetë Anteu e ndien se po dobësohej, puqet mirë për toke, me nënën e vet dhe kështu mbledh fuqinë për betejë të re. Herakliu e shkoqit nga toka dhe e çon lartë. Në këtë gjendje vigani mbeti i paaftë dhe Herakliu e mbyti. Në rrugën deri te Hesperidet Herakliu qe i detyruar që t'i mposhtë dhe t'i kapërcejë pengesat e shumta, të cilat udhëtarëve ua krijojnë cubat dhe sunduesit. Ndër të tjera e menjanon edhe mbretin egjiptian, Buzirisin, i cili i kapte të huajt dhe ua flijonte zotërave. Më në fund, Herakliu arrin deri te Atlanti. Kur ia shpjegoi se pse ka ardhur tek ai, Atlanti me një mikëpritje të dyshimtë i propozoi se vetë do t'ia sjellë mollët poqese gjatë kësaj kohe Herakliu do t'ia mbante kupën qiellore. Herakliu u pajtua me këtë. Atlanti e plotësoi premtimin e vet. Por vetë deshti t'i çojë mollët në Mikenë, e pastaj të kthehet. Dinakërisë mund t'i përballohet vetëm me dinakëri. Herakliu sa për sy e faqe pranoi, por e luti Atlantin që për një çast t'ia mbajë peshën vetëm deri sa të bëjë mbështetësen për supa që kupa mos t'i shkaktojë plagë. Posa Atlanti u gjet në pozitën e mëparshme Herakliu i mori mollët dhe iu falënderua njerëzishëm viganit dhe askund nuk u ndal deri në Mikenë. Euristeu nuk u besoi syve të vet dhe nga vetë befasia ia ktheu mollët. Herakliu i ofroi si fli hyjneshës Athena dhe ajo ua ktheu Hesperideve. Me këtë u plotesua edhe detyra e dymbëdhjete dhe Herakliu tani më ishte i lirë.
Rreshti 72:
Trajtime poetike dhe dramaturgjike të aventurave të Herakliut poashtu ka shumë. Për herë të parë veprat e Herakliut permenden (kuptohet jo të gjitha) te Homeri. Prej atëherë nuk i ka lënë anash pothuajse asnjë autor antik. Sofokliu e trajtoi fazën e fundit të jetës së Herakliut në tragjedinë Trahinjaset. Tragjedia e Euripidit Herakliu, në të vërtetë, nuk e përfshin verzionin tradicional të mitit (i cili edhe ashtu ka variante të shumta), por, përkundër kësaj me përpunimin e vet e ka ruajtur primatin gati më tepër se dy mijë vjet. Dy tragjedi për Herakliun i ka shkruar edhe poeti romak Seneka: Herkuli i tërbuar sipas Euripidit dhe Herkulit në Eta sipas Sofokliut. Të përditshmen e Herakliut, jetën e tij që e ka kaluar në mes të veprave të tij heroike, e ka trajtuar në epilin Shekulli i heronjëve të Teokritit, poet i Aleksandrisë (nga gjysma e parë e shek. III para e.s..). Prej veprave më të reja dramtike të njohura janë Herakliu dhe shtallat e Augiut të Frieddrich Dürrennmattit (Fridrih Dyrenmahit) dhe Herakliu i Marjan Matkoviqit, shikrimtarit kroat.
[[Kategoria:mitologji]]▼
[[Kategoria:
[[af:Herakles]]
[[ar:هيراكليس]]
[[az:Herakl]]
[[be:Геракл]]
[[bs:Heraklo]]
[[br:Herakles]]
[[ca:Hèracles]]
[[cs:Héraklés]]
[[cy:Heracles]]
[[da:Herakles]]
[[de:Herakles]]
[[et:Herakles]]
[[el:Ηρακλής (μυθολογία)]]
[[en:Heracles]]
[[es:Heracles]]
[[eo:Heraklo]]
[[eu:Herakles]]
[[fr:Héraclès]]
[[ga:Earcail]]
[[ko:헤라클레스]]
[[hr:Heraklo]]
[[id:Herakles]]
[[is:Herakles]]
[[it:Eracle]]
[[he:הרקולס]]
[[ka:ჰერაკლე (მითოლოგია)]]
[[lv:Hērakls]]
[[lb:Herakles]]
[[lt:Heraklis]]
[[hu:Héraklész]]
[[nl:Herakles (mythologie)]]
[[ja:ヘーラクレース]]
[[no:Herakles]]
[[pms:Éracle]]
[[pl:Herakles]]
[[pt:Héracles]]
[[ro:Heracle]]
[[ru:Геракл]]
[[simple:Heracles]]
[[sk:Herakles]]
[[sl:Heraklej]]
[[sr:Херакле]]
[[fi:Herakles]]
[[sv:Herakles]]
[[th:เฮราคลีส]]
[[tg:Геракл]]
[[tr:Herakles]]
[[uk:Геракл]]
[[vi:Heracles]]
[[zh:赫拉克勒斯]]
|