Wikipedia

Aleksandri VI

Papa Aleksandri VI (Rodrigo Borgia l. 1 janar 1431, Xàtiva - v. 18 gusht 1503, Roma) ishte papa i 214 i Kishës Katolike.[1] Shërbeu si papë që nga zgjedhja e tij më 11 gusht 1492 dhe deri më 18 gusht 1503. Paraardhës i tij ishte papa Inoçenti VIII, ndërsa pasardhësi Papa Piu III. Ai është një nga papët më të diskutueshëm të Rilindjes, dhe mbiemri i tij valencian i italizuar, Borgia, u bë një legjendë për libertinizëm dhe nepotizëm, të cilat tradicionalisht janë konsideruar si ato gjëra që e karakterizojnë papatin e tij. Megjithatë, reputacioni i tij është përpiluar kryesisht nga armiqtë e tij, të prelatës italiane dhe baronëve fuqia e të cilëve u shkatërrua nga ai. Dy nga pasardhësit e Aleksandrit, Sixtus V dhe Urban VIII, e përshkruajnë atë si një nga papët më të shquar që nga Shën Pjetrit.[2] Reputacioni i tij qëndron më shumë në aftësitë e tij të konsiderueshme si një diplomat, politikan, dhe administrator civil dhe jo si një pastor , edhe pse lidhur me këtë të fundit ai nuk ishte më pak efektiv se çdo papë tjetër.[3]

Papa Aleksandri VI
Alessandro VI
papa i 214 i Kishës Katolike
Zgjedhja 11 gusht 1492
Shugurimi peshkopal 26 gusht 1492
Fundi papatit 18 gusht 1503
Kardinalë të emëruar shiko kategorinë
Paraardhësi papa Inoçenti VIII
Pasardhësi Papa Piu III
Emri Rodrigo Borgia
Lindja Xàtiva, 1 janar 1431
Vdekja Roma, 18 gusht 1503
Varrimi Kisha Shën Mëria e spanjollëve në Monserrato

Lindja dhe familja Redakto

Roderic Llançol u lind më 1 janar 1431, në qytetin e Xativa pranë Valencia-s, Spanjë, një nga mbretëritë përbërëse të Kurorës së Aragonit, në atë që është tani Spanja. Prindërit e tij ishin Jofré Llançol i Escrivà (vdiq më 24 Mars 1437) dhe gruaja e tij Aragoneze dhe kushërira e largët Isabel de Borja y Cavanilles (vdiq më 19 tetor 1468). Emri i tij i familjes është shkruar Llançol në katalonisht dhe Lanzol në kastilianisht (spanjisht). Rodrigo mori mbiemrin e familjes së nënës së tij Borja në vitin 1455 pas lartësimit si papë të dajës së tij Alonso de Borja (I italizuar si Alfonso Borgia) si Calixtus III.[4][5]

Dashnoret dhe familja Redakto

Një nga të dashurat e shumta të Aleksandërit, me të cilën pati lidhje më të gjatë, ishte Vanoza (Gjovana) dei Katani, e lindur në vitin 1442, dhe gruaja e tre burrave të njëpasnjëshëm. Lidhja filloi në vitin 1470 dhe ajo i lindi katër fëmijë të cilat ai i njohu haptazi si të tijtë: Gjoavani, më pas dukë i Gandisë (lindur në 1474), Cezari (lindur në 1476), Lucrezia (lindur në 1480) dhe Gofredo ose Guifre (lindur në 1481 ose 1482). Tre nga fëmijët e tjerë të tij, Giolama, Isabella dhe Pedro-Luisi, ishin pa prindësi të sigurt. Sidoqoftë, djali i tij Bernardo, fryt i lidhjes së dashurisë me Vitoria (Viktoria) Sailor dei Venezia në vitin 1469, është më pak e njohur sepse babai i tij e mbajti të fshehtë, më shumë për shkak të turpit, pasi ai ishte kardinal, që donte të bëhej papë. Ai hoqi dorë nga fshehja e fëmijëve të tij pasi Aleksandri i bëri edhe katër të tjerë. Prandaj, Bernardo pati më pak vëmendje se vëllezërit dhe motrat e tij. Kur u bë më i vjetër, ai u hidhërua me babanë e tij dhe iku me të ëmën.

Para ngjitjes në papati pasioni i Kardinal Borgias për Vanozën në njëfarë mënyre u zvogëlua, dhe ajo bëri një jetë thuajse të pensionuar. Vendi i saj u zu nga bukuroshja Giulia Farnese (Giulia Bella), gruaja e një Orsini, por dashuria e tij për fëmijët që pati me Vanozen u bë më e madhe se kurrë dhe ishin faktori kryesor i gjithë karrierës së tij. Ai dha shuma të mëdha për ta dhe i lavdëroi ata me çdo nderë. Atmosfera në familjen e Aleksandërit është tipike për shkakun se vajza e tij Lucrezia jetonte me të dashurën e tij Giulian, e cila i lindi atij një vajzë, Laurën, në vitin 1492.

Praktikisht, ai është paraardhës i të gjitha shtëpive mbretërore të Evropës, kryesoret janë ajo e jugut dhe perëndimit, duke qenë stërgjysh i Dona Luisa de Guzmanit, gruas së Mbretit Gjoni IV i Portugalisë, i Shtëpisë së Braganzës.

Edukimi Redakto

Rodrigo Borgia studoi juridikun në Bolonja ku edhe diplomoi, jo thjeshtë si Doktor i Juridikut, por si "juristi më eminent dhe më i mençur".[6] Pas zgjedhjes së xhaxhait të tij si Papa Kallikstusi, ai u shugurua dhjak dhe krijoi Kardinal-Djakun e Shën Nikollës në Karkeser në moshën 25 vjeçare në vitin 1456. Vitin pasues, ai u caktua apostolik i Kishës së Shenjtë Romake. Që të dy zgjidhjet ishin karakteristike për moshën e tij. Në vitin 1468, ai u shugurua në priftëri dhe, në vitin 1471, ai u bë peshkop dhe u caktua Kardinal-Peshkop i Albanos.[7] Duke shërbyer në Roman Curia nën pesë papët - Kallikstusin III, Pius II, Paul II, Sixtus IV dhe Innocent VIII – Rogrido Borgia fitoi përvojë administrative të konsiderueshme, ndikim dhe pasuri.[8]

Personaliteti Redakto

Rodrigo Borgia ishte njeri inteligjent që vlerësonte artin dhe shkencën dhe kishte respekt për kishën. Ai ishte i aftë dhe i kujdesshëm, dhe nga disa konsiderohet si "prift politik". Ishte orator i mirë dhe i mrekullueshëm në bisedë. Përveç kësaj, ai ishte "i njohur me Shkrimin e Shenjtë, kështu që fjalimet e tij ishin mjaft të mbushura me tekste nga Librat e Shenjtë".[9][10]

Kryepeshkopi i Valencias Redakto

 
Plaque outside the Archbishop's Palace, Valencia.

Kur xhaxhai i tij Alonso de Borja (peshkop i Valencias) u zgjodh Papë Kallikstusi III, ai "trashëgoi" postin e peshkopit të Valencias. Gjashtëmbëdhjetë ditë para vdekjes së Papa Innocentit VIII, ai propozoi Valencian si metropol dhe u bë kryepeshkopi i parë i Valencias. Kur Rodrigo de Borja u zgjodh papë si Aleksandri VI pas vdekjes së Innocentit VIII, ishte radha e djalit të tij Cesare Borgia që të "trashëgonte" posti si arqipeshkvi i dytë i Valencias. Arqipeshkvi i tretë dhe i katërt i Valencias ishin Juan de Borja dhe Pedro Luis de Borja, stërnipi dhe vëllai i Aleksandërit VI.

Përkthimi i pllakatës në anën e Pallatit të Arqipeshkvit të Valencias:

ALEKSANDËR VI
9 korrik 1492, Papa Innocent VIII, me kërkesë të Kardinal Borjes dhe Monarkëve Katolikë, e ngriti Valencian në rendin e metropoliteve, duke e bërë Rodrigon e Borjes kryepeshkopin e parë të Valencias.
1492 - 1503

Zgjedhja Redakto

 
Desiderando nui, 1499

Me vdekjen e Papa Innocentit VIII më 25 korrik 1492, tre kandidatët ishin kardinali Borgia, si kandidat i pavarur, Ascanio Sforza për Milanezët dhe Guiliano della Rovere si kandidat pro-francez. Flitej, por pa prova, se Borgia pati sukses pasi bleu më shumë vota, dhe Sforza në veçanti është korruptuar me katër mushka të ngarkuara me ari.[11] Kjo ishte portretizuar në TV në serinë The Borgias (2011), por është një gënjeshtër popullore për Papa Aleksandrin. Dëshmohet se Borgia udhëhiqte qysh në fillim dhe thashethemet filluan vetëm pas zgjedhjeve, dhe që Sforza dhe della Rovere ishin po aq të gatshëm dhe në gjendje për ryshfet si gjithë të tjerët.[12] Fituesi dhe zyrat e dhëna Sforzës, për më tepër, janë me vlerë të konsiderueshme më shumë se katër mushkat me ngarkesa argjendi. Johann Burchardi, mjeshtër i fshehtë i ceremonive dhe një figurë udhëheqëse e familjes papale për disa nga papët, regjistroi në ditarin e tij se mbledhja e fshehtë e vitit 1492 ishte një fushatë e shenjtë e veçantë. Della Rovere mori një shumë prej 200,000 dukatesh nga Mbreti Karli VIII i Francës, me një shumë tjetër prej 100,000 nga Republika e Genoas.[13] Borgia u zgjodh më 11 gusht 1492 duke marrë emrin Aleksandri VI (për shkak të konfuzioneve me statusin e Papa Aleksadrit V të zgjedhur nga Këshilli i Pizës). Giovanni di Lorenzo de Medici (më pas Papa Leo X) thuhet se është kritikuar ashpër për zgjedhjet dhe lëshoi paralajmërimin e mëposhtëm:

Tani ne jemi në fuqinë e një ujku, mbase më i pangopuri që bota ka parë ndonjëherë. Dhe në qoftë se ne nuk do të ikim, ai në mënyrë të pashmangshme do të na gllabërojë.[14]

Ky është një citim i gabuar popullor. Ajo çfarë Medici tha në vërtetë është:

Ikni, ne jemi në kthetrat e botë.[15]

Një kritikë e tillë megjithatë nuk besohet të jetë thënë nga Giovanini i ri: "Edhe pse ai ishte i zhvilluar para kohës, kardinali vështirë se mund ta ketë bërë këtë vëzhgim kur ishte vetëm gjashtëmbëdhjetë vjeç."[16]

Në kontrast me papatin e mësipërm, Papa Aleksandri VI respektohet fillimisht për administrimin e rreptë të drejtësisë dhe qeverisë së rregullt. Megjithëkëtë, ai filloi të përfshinte të afërmit e tij në kisha dhe u zgjerua në kurriz të fqinjëve të tij. Cesare Borgia, biri i tij, derisa ishte shtatëmbëdhjetë vjeç dhe student në Piza, u bë kryepeshkop i Valencias dhe Giovani Borgia trashëgoi dukën spanjolle të Gandias, shtëpinë stërgjyshore të Borgias në Spanjë. Për Dukën e Gandias dhe për Gioffren, të njohur edhe si Gofredo, Papa propozoi të ndërtohet një çiflig nga Shtetet e Papës dhe Mbretëria e Napolit. Në mesin e çifligut të destinuara për Dukën e Gandias ishin Cerveteri dhe Anguillara, fituar së fundmi nga Virginio Orsini, kreu i asaj shtëpie të fuqishme. Kjo politikë e solli Ferdinandin I, Mbretin e Napolit, në konflikt me Papa Aleksandrin VI, i cili u kundërshtua edhe nga kardinali della Rovere, kanidadatura e të cili u mbështet nga Mbreti Ferdinand. Della Rovere e fortifikoi veten në Peshkopatën e tij në Ostia në gojën e Tiberit si Papa Aleksandri VI që formoi një aleancë kundër Napolit (25 prill 1493) dhe u përgatit për luftë.

Ferdinadi bëri alenacë me Florencën, Milanin dhe Venecien. Ai po ashtu kërkoi ndihmë nga Spanja, por Spanja ishte e etur që të përshtatet me termet e papacisë që ta merr titullin e të zbuluarës së fundmi Botës së Re. Papa Aleksandri VI, në Inter caetera, më 4 maj 1493, e ndau titullin mes Spanjës dhe Portugalisë me një vi kufitare. Ky u njoh si Traktati i Tordesillasit dhe u ratifikua nga Spanja më 2 korrik 1494 dhe nga Portugalia më 5 shtator 1494. (Janë edhe disa vula të tjera që njihen si Vulat e Donacionit).

Krimi dhe Savonarola Redakto

Nuk ka dëshmi se Borgia u mor me helmime, vrasje gjyqësore apo grabitje për të financuar skemat e tyre dhe mbrojtjen e Shteteve të Papës.[17] (Kur kardinali vidq, pasuria e tyre automatikisht i shkonte kishës). Të vetmet akuza bashkëkohore të helmimit ishin nga disa prej shërbëtorëve të Borgias, nxjerrë nën torturat nga armiku i Aleksandërit dhe pasardhësi i tij, Juliusi II.[18]

 
Girolamo Savonarola

Gjendja e krijuar ishte një skandal i madh. Kundërshtarët si i fuqishmi frat fiorentin Girolamo Savonarola nisi sharjet kundër korrupsionit papal he bëri thirrje për një këshill të përgjithshëm për të përballur abuzimet papale. Aleksandëri është raportuar të ketë qenë reduktuar në të qeshura kur denoncimet Savonarola-së ishin të lidhura me të. Por armiqësia e Savonarola duket të ketë qenë politike dhe jo personale, dhe frat i dërgoi një letër prekëse ngushëllimi Papës për vdekjen e dukës së Gandias: "Besimi, më i Shenjti At, është një dhe burimi i vërtetë i paqes dhe ngushëllim i vetë... Besimi sjell një ngushëllim nga një vend i largët".[19] Por, përfundimisht, florentinasit u lodhën nga moralizimet e fratit dhe qeveria florentine e dënoi me vdekje (23 maj 1498).[20] Shtëpitë e Kolonias dhe Orsinit, pas shumë luftimeve ndërmjet tyre, u bashkuan kundër Papës, duke e gjtur atë të paaftë për ta mbajtur rendin në zotërimet e tij.

Zgjerimi i familjes Redakto

Është e rëndësishme të mbahet në mend se në Itali në atë kohë spanjollët nuk vlerësoheshin. Kështu, familjet e shquara italiane shikuan poshtë familjes Brogia dhe ata e refuzuan fuqinë e tyre, të cilën e kërkuan për mbrojtjen e vetvetes. Kjo është arsyeja pse Papa Kallikstusi III dhe Papa Aleksandri VI iu dhanë fuqi familjarëve për shkak se u besonin më shumë.[21]

Në këto rrethana, Papa Aleksandri VI, duke e ndjerë se mund të mbështetet në farefisin e vet, e zgjeroi rrethin e tij familjar. Ai e prishi martesën e Lucrezias me Sforzën, i cili ishte përgjigjur në sugjerimin se ai ishte i pafuqishëm me pabarazinë kundër-pretendimit se Papa Aleksandri VI dhe Cesari ishin në marrëdhënie incesti me Lucrezian, në vitin 1497.[22] Dhe, në pamundësi për të organizuar një bashkim mes Cezarit dhe të bijës së Mbretit Frederik IV të Napolit (i cili kishte arritur Ferdinandin II vitin e kaluar), ai e nxiti Frederikun nga kërcënimet për të rënë dakord për një martesë mes Dukës së Bisceglies, djalit të Alfonsit II, dhe Lucerias. Pasi e la kardinalitetin e tij, Cezari u dërgua në Francë me një mision në fund të vitit, duke dërguar vulën për divorcin e mbretit të ri francez Luisit XII, në këmbim për të cilën ai mori dukatin e Valentinoisit (një dukat i zgjedhur për shkak se ishte në përputhje me nofkën e tij tashmë të njohur të Valentinos), një premtim të ndihmës materiale për planet e tij në nënshtrimin e princërve feudal të papës Romagna dhe një martesë me princeshën Navarre.

Papa Aleksandri VI shpresoi që Luisi XII do ta ndihmonte për shumë shtëpinë e tij sesa Karli VIII. I zemëruar nga protestat e Spanjës dhe të Sforzën, ai lidhi aleancë me Francën në janar të vitit 1499 dhe iu bashkua nga Venecia. Në vjeshtë, Luisi XII ishte në Itali duke e dëbuar Lodovico Sforzën nga Milani. Me suksesin francez, Papa vendosi të merrej në mënyrë drastike me Romagnan, e cila edhe pse formalisht nën sundimin e papës ishte e ndarë në disa zotërime të pavarura në të cilat Venecia, Milano dhe Firenca i hidhnin sytë të uritur. Cezari i fuqishëm nga mbështetja e Francës, filloi sulmin ndaj qyteteve, njëri pas tjetrit, si i nominuar gonfaloniere (bartës i standardit) i kishës. Por dëbimi i francezëve nga Milano dhe kthimi i Sforzën i ndërprenë pushtimet e tij dhe ai u kthye në Romë në fillim të vitit 1500.

Jubilari (1500) Redakto

Në vitin jubilar 1500, Papa Aleksandri çoi porosi për hapjen e derës së shenjtë në natën e Krishtlindjeve dhe mbylljen e saj në ditën e Krishtlindjeve vitin tjetër. Pasi u konsultua me Mjeshtrin e Ceremonive, Johann Burchardin, Papa Aleksandri VI e hapi derën e parë të shenjtë në St. Peter's Basilica në natën e Krishtlindjeve 1499, dhe përfaësuesit e papës i hapen dyert në tri bazilikat e tjera patriarkale. Për këtë, Papa Aleksandri pati një hapje të krejt të krijuar në Portico në St. Peter's dhe porosit një derë mermeri. Kjo derë qëndroi deri në vitin 1618, kur u vendos një derë tjetër në bazilikën e re.[23][24]

Në një ceremoni të ngjashme me të sotmen, Papa Aleksandri VI qëndroi në sedia gestatoria në St. Peter's. Ai dhe asistenti i tij, duke dërguar qirinj, në përpunimin e derën së shenjtë, si në kor këndonin Psalm 118:19-20@. Papa trokiti në derë tri herë, punëtorët e qelën ata nga brenda, dhe secili e kaloi pragun për në hyrë në një periudhë të pendesës dhe pajtimit. Kështu, Papa Aleksandri e zyrtarizoi ritin dhe filloi një traditë e cila edhe sot praktikohet. Ceremonitë e ngjashme mbahen edhe sot në të tri bazilikat.[23]

Papa Aleksandri krijoi një rit të veçantë për mbylljen e derës së shenjtë. Në Festën e Epifanisë në vitin 1501, ky kardinalët filluan ta mbyllnin derën me dy blloqe, një të bronztë dhe një të artë. Sampietrini (punëtorët e bazilikës)[25] e kompletuan mbylljen duke vendosur para dhe medalje në brenda murit.[23]

Skllavëria Redakto

Derisa hulumtuesit iniciatorë të Spanjës dhe Portugalisë ishin të shpejtë për të skllavëruar popujt indigjenë që takuan në Afrikë dhe në Botën e Re,[26] disa papë u shprehën kundër kësaj praktike. Në vitin 1435, Papa Eugene IV lëshoi një sulm ndaj skllavërisë në vulën e tij papnor Sicut Dudum, e cila përfshinte shkishërimin e të gjithë atyre që angazhoheshin në tregtinë e skllevërve. Megjithatë, një formë e robërisë u lejua, duke qenë e ngjashme me detyrën e një fshatari ndaj zotërisë së tij në Evropë.

Në vazhdën e uljeve të Kolombos në Botën e Re, Papa Aleksandri u pyet nga monarkët spanjoll për konfirmimin e pronësisë së tyre të tokave të sapogjetura.[27] Vulat e lëshuara nga Papa Aleksandri VI: Eximiae devotionis (3 maj 1493), Inter Caetera (4 maj 1493) dhe Dudum siquidem, ngjashëm me të drejtat e spanjollve në tokat e reja të zbuluara amerikane, ndërsa Papa Nikolasi V vazhdoi ta kundërshtonte atë me vulat Romanus Pontifex dhe Dum Diversas.[28] Morales Padron (1979) konkludon se këto vula i dhanë fuqi vendeve të robëruara.[29] Minnichi (2005) pohon se "tokat skllave" u lejuan për ta lehtësuar konvertimin në të krishterë.[30] Historianët e tjerë dhe dijetarët e Vatikanit nuk pajtohen me këto akuza dhe pohojnë se Papa Aleksandri asnjëherë nuk ka aprovuar asnjë formë skllavërimi.[31] Papët e tjerë të mëvonshëm, si Papa Benedikti XIV në Immensa Pastorium (1741) dhe Papa Gergori XVI në letrën e tij In Supremo Apostolatus (1839), vazhduan me kundërshtimin e skllavërisë.

Thomberry (2002) pohon se Inter Caetera iu propozua Requerimiento i cili iu lexua indianëve amerikanë (të cilët nuk e kuptonin gjuhën e kolonizuesve) para se të fillonin veprimet ushtarake kundër tyre. Atyre iu dha opsioni për pranimin e autoriteteve të papës dhe të kurorës spanjolle ose të përballeshin me sulmet dhe mposhtjen.[32] Në vitin 1993, Instituti i Ligjit Indigjen e thirri Papa Gjon Palin II ta anulojë Inet Caestera-n dhe të bënte përmirësime për "këtë hidhërim të paarsyeshëm politik". Kjo u përcoll nga një apel i ngjashëm në vitin 1994 nga Parlamenti Fetar i Botës.[33]

Vitet e fundit Redakto

Një rrezik tani u ngrit në formën e një komploti nga despotët e rrëzuar, Orsini dhe disa nga condottieri i Cezarit. Në fillim trupat e papës pësuan disfatë dhe gjërat shiheshin keq për shtëpinë Borgia. Por premtimi i ndihmës franceze shpejt e forcoi konfederatën. Cezari, nga një akt i tradhtisë, kapi udhëheqësit e rrjetit në Senigallia dhe vendosi Oliveroto da Fermon dhe Vitellozo Vitellin drejt vdekjes (31 dhjetor 1502). Kur Aleksandri VI i dëgjoi këto të reja, ai e tërhoqi Kardinali Orsin drejt Vatianit dhe e hodhi në një burg të nëndheshëm, ku edhe vdiq. Pasuritë e tij u konfiskuan dhe shumë anëtarë të tjerë të klanit në Romë u arrestuan, ndërsa djali i Aleksandrit, Gofredo Borgia udhëhoqi një ekspeditë në Campagna dhe konfiskoi kështjellën e tyre. Kështu, dy shtëpitë e mëdha të Orsinit dhe Colonas, të cilët kishin luftuar gjatë për dominimin në Romë dhe shpesh shkelën autoritetin e Papës, u poshtëruan dhe fuqia e Borgias u rrit. Cezari u kthye në romë, ku babai i tij i kërkoi që ta ndihmonte Gofredon në reduktimin e fortesave të fundit të Orsinit; kjo për shkak të disa arsyeve për të cilat ai nuk kishte vullet, më shumë për bezdinë e babai të tij; por ai përfundimisht marshoi, kap Cerin dhe lidhi paqe me Giulio Orsinin, i cili dorëzoi Braccianon.

Lufta mes Francës dhe Spanjës për posedimin e Napolit ra, dhe Papa ishte gati të lidhte aleancë me cilëndo fuqi që premtonte më shumë në atë moment. Ai ia ofroi ndihmën Luisit XII me kushtë që Sicilia t'i jepet Cezarit dhe pastaj ia ofron ndihmën Spanjës për zgjerim në Sienë, Pizë dhe Bolonjë.

Vdekja Redakto

 
The tomb of Pope Alexander VI
 
Jacopo Pesaro being presented by Pope Alexander VI to Saint Peter, painting by Titian

Cezari po përgatitej për një tjetër ekspeditë në gusht të vitit 1503 kur, pasi ai dhe babai i tij darkuan me Kardinalin Adriano da Corneto më 6 gusht, ata u sëmurën nga ethet disa ditë më vonë. Cezari, lëkura e të cilit thuhet se u rrjep[34] si pasojë e masave të caktuara drastike për ta shpëtuar atë, përfundimisht u rikuperua; por Papa i moshuar duket se kishte pak shanse. Ditari i Burchadit ofron disa detaje të sëmundjes përfundimtare të Papës dhe vdekjes:[35]

Të shtunën, më 12 gusht 1503, Papa u ndje i sëmurë që në mëngjes. Pas orës mbrëmjesore, mes orës gjashtë dhe shtatë, ethet u paraqitën dhe mbetën përgjithmonë. Më 15 gusht ia morën disa pika gjaku dhe ethet e tij veçsa acaroheshin. Të enjten, më 17 gusht, në orën nëntë ai mori mjekimin. Të shtunën, më 18 gusht, në mes orës nëntë dhe dhjetë, ai pranoi Peshkopin Gamboa të Carignolës, i cili ia lexoi meshën. Pas Kungimit të tij ai ia dha Eukaristinë Papës që ishte ulur afër tij. Pastaj ai e përfundoi meshën ku ishin prezent pesë kardinal, Serra, Juani dhe Francesko Borgia, Kazanova dhe Lorisi. Papa iu tregoi atyre se ndihej shumë keq. Në orën e mbrëmjësores pas Gamoa dha Extreme Unciton-in, ai vdiq.

Papa ishte 72 vjeçar.

Sa për gabimet e tij të vërteta, të njohura vetëm nga ai të cilit iu rrëfye, Papa Aleksandëri VI vdiq më të vërtetë i penduar..[36] The bishop of Gallipoli, Alexis Celadoni, spoke of the pontiff's contrition during his funeral oration[37] Peshkopi i Galipolit, Aleksis Keladoni, foli për pendimin e Papës gjatë ligjeratës në funeralin e tij të zgjedhjes së pasardhësit të Aleksandërit, Papa Piut III:[38]

Kur në fund Papa po vuante nga një sëmundje shumë e rëndë, ai spontanisht kërkoi, njëri pas tjetrit, secilin prej sakramenteve të fundit. Ai së pari e bëri një rrëfim shumë të kujdesshëm të mëkateve të tij, me një zemër të penduar dhe është ndikuar edhe në derdhjen e lotëve; ai pranoi Kungimin e Trupit më të Shenjtë dhe Epshet Ekstreme.

Mosmarrëveshjet tragicionale të dhunës dhe trazirat midis dy mbretërive filluan përsëri.[39] Cezari, shumë i sëmurë për ta udhëhequr biznesin vet, e çoi Don Misheliton, kuzhinierin e tij bravo, për të kapur thesaret e Papës para se vdekja të publikohet. Ditën tjetër trupi iu ekspozua njerëzve dhe klerikëve të Romës, por ishte mbështjellë me një tapiseri të vjetër (antiquo tapete), duke u bërë i shpërfytyruar në masë të madhe nga dekompozimi i shpejtë. Sipas Rafael Volterranos: "Ishte një skenë revoltuese ta shihej në atë deformim, kufoma e nxirë, u rrit mrekullisht dhe lëshonte një erë infektive; buzët dhe hunda e tij ishin të mbuluara me jargë të kafta, goja e tij ishte e hapur së tepërmi, dhe gjuha e tij, e fryrë nga helmi, ra mbi mjekrën e tij: prandaj nuk ka fanatik apo besimtar që guzoi të puthte këmbët ose duart e tij, sikur të kërkohej kështu."[40] Ambasadori venecian vërejti se trupi ishte "më i shëmtuari, më monstruozi dhe më i tmershmi që kishte parë ndonjëherë, pa asnjë formë njerëzore."[40]

Është sugjeruar se, duke marrë parasyshë nivelin e pazakontë të dekompozimit, Aleksandri VI u helmua aksidentalisht për vdekje nga djali i tij, Cezari, me cantarellë (e cila u përdor për eliminimin e Kardinalit Adriano), edhe pse ka dyshime në këto përshkrime dhe thuhet se Papa vdiq nga malarja, atëherë e përhapur në Romë, ose nga ndonjë murtajë e ngjashme.[17] Ambasadori i Ferraras i shkruan Dukës Ercole se nuk ishte çudi që Papa dhe duka ishin sëmurë për shkak se secili në Romë është i sëmurë nga ajri i keq ("per la mala condictione de aere").

Pas një qëndrimi të shkurtër, trupi u hoq nga dhoma e nëndheshme e St. Peter's dhe u vendos në një kishë më pak të njohur, kishën kombëtare spanjolle të Shën Marisë së Monserratit.[41]

Trashëgimia kulturore Redakto

 
Detail of fresco Resurrection in the Borgia Apartments, showing Alexander VI humbly in prayer.[42]

Pas vdekjes së Aleksandrit VI, Juliusi II tha në ditën e zgjedhjeve: "Unë nuk do të jetoj kurrë në dhomën e njëjtë ku jetoi Borgiasi. Ai e përdhosi Kishën e Shenjtë si askush më parë. Ai uzurpoi pushtetin e papës me ndihmën e djallit dhe unë do të shkishërojë secilin që flet ose mendon për Borgian përsëri. Emri i tij duhet të harrohet. Ai duhet të nxirret nga çdo dokument dhe përkujtimore. Mbretërimi i tij duhet të zhduket. Të gjitha pikturat e bëra nga Borgias ose për ta duhet të mbulohen me tyl të zi. Të gjitha varret e Borgive duhet të hapen dhe trupat e tyre duhet të çohen atje ku duhet - në Spanjë."[43] Apartamentet e Borgias mbetën të mbyllura deri në shek. XIX.[43]

Nganjëherë neglizhohet fakti se Aleksandëri VI vendosi mbi reformat e Curia-s. Ai i vendosi së bashku në një grup kardinalët më besimtarë me qëllim që ta lëvizë procesin. Reformat e planifikuara përfshinin rregullat e reja në shitjen e pronës së kishës, kufizimin e kardinalëve në një peshkopi dhe kode të rrepta morale për klerikët.[44] Sikur të qëndronte në detyrë më gjatë, mund të kishte pasur më shumë sukses në miratimin e këtyre reformave.

Aleksandri VI ishte i njohur për mbrojtjen e tij ndaj artit, dhe në ditët e tij filloi një erë e re arkitekturore në Romë me ardhjen e Bramantit. Rafaeli, Mikelanxhelo dhe Pinturiço punuan për të. Ai porositi Pintruiçion të pikturojë një suitë dhomash në Pallatin Apostolik në Vatikan, të cilat sot njihen si Apartamentet Borgia. Ai shfaqi interes të madh në teatër, dhe ai edhe performoi Menaechmin në apartemetet e tij.[45]

Përveç artit, Aleksandri VI ishte po ashtu i përfshirë në zhvillimin e arsimimit. Në vitin 1495, ai lëshoi vulën papnor me kërkesë të William Elphinstone, Peshkopit të Aberdenit, dhe Mbretit Xhejmsi IV të Skocisë, themelues i King's College, Aberdeen.[46][47] Kolegji i Mbretit tani paraqet një element integral të Universitetit të Aberdenit.

Aleksandri VI, sipas papës rival Giuliano della Rovere, ishte një marrano, gjë që e tregoi vetë me sjelljen e mirë ndaj hebrenjve.[48] Pas vitit 1492 dëbimi i hebrenjve nga Spanja, rreth 9,000 hebrenj të varfër zbarkuan në kufijtë e Shteteve të Papës. Aleksandëri iu uroi mirëseardhje në Romë, duke deklaruar se ata ishin "të lejuar të udhëhiqnin jetën e tyre, të lirë nga ndikimi i kristianizmit, për të vazhduar me ritet e tyre, të fitojnë pasuri dhe të gëzojnë shumë privilegje të tjera." Ai ngjashëm e lejoi imigrimin e hebrenjve nga Portugalia në vitin 1497 dhe nga Provenca në vitin 1498.[49]

Është vënë në dukje se shkeljet e supozuara të Aleksandërit VI janë të ngjashme për nga natyra me ato të princave të tjerë të Rilindjes, me një përjashtim nga pozicioni i tij në Kishë. Siç tha De Maistre në veprën e tij Du Pape, Këta të fundit sfalin asgjë, sepse çdo gjë pritet prej tyre, prandaj veset e kaluara mbi një Luis SIV bëhen më fyese dhe skandaloze në një Aleksandër VI."[50]

Bohuslav Hasištejnský z Lobkovic, një poet humanist bohemian (1461 - 1510) ia dedikon këtë poemë latine Aleksandërit:[51]

Epitaphium Alexandri Papae

Epitaf Papes Aleksander

Cui tranquilla quies odio, cui proelia cordi
et rixa et caedes seditioque fuit,
mortuus hac recubat populis gaudentibus urna
pastor Alexander, maxima Roma, tuus.
Vos, Erebi proceres, vos caeli claudite portas
atque Animam vestris hanc prohibete locis.
In Styga nam veniens pacem turbabit Averni,
committet superos, si petat astra poli.
Kush ka sakrifikuar i qetë në urrejtje, me një zemër luftëtare,
që nuk u ndal në grindje, luftëra dhe masakra,
është shtrirë këtu në arkivol për të gjithë njerëzit të gëzohen,
Papa yt suprem Aleksandër, oh, kryeqyteti Roma.
O prelatë Erebus dhe Qiell, mbyllini dyert tuaja
dhe ndalojeni shpirtin nga hyrja në faqet tuaja.
Ai do ta prish paqen e Styxit dhe do ta shqetësojë Avernusin,
dhe do të mposhtë shenjtorët, nëse ai hyn në sferën e yjeve.

Sidoqoftë, pavarësisht nga armiqësia e Juliusit II, baronët roman dhe famullitarët e Romangnas nuk ka qenë kurrë problem i njëjtë për papatin dhe sukseset e Juliusit i detyrohen shumë themeleve të vendosura nga Borgias.[52] Ndryshe nga Juliusi, Aleksandëri nuk bënte luftë nëse nuk ishte absolutisht e nevojshme, duke preferuar negociatat dhe diplomacinë.[53]

Shiko edhe Redakto

Lidhje të jashtme Redakto

Shënimet Redakto

  1. ^ * Transclusion error: {{En}} is only for use in File namespace. Use {{lang-en}} or {{in lang|en}} instead. {{{emri}}} - Enciklopedia katolike e papëve
  2. ^ Mallett, M. The Borgias (1969) Granada edition. 1981. p. 9.
  3. ^ Mallett passim.
  4. ^ Catherine B. Avery, 1972, The New Century Italian Renaissance Encyclopedia, Appleton-Century-Crofts, ISBN 0-13-612051-2 ISBN 978-0-13-612051-3 p. 189. [1]
  5. ^ http://www.nndb.com/people/159/000092880/
  6. ^ Monsignor Peter de Roo (1924), Material for a History of Pope Alexander VI, His Relatives and His Time, (5 vols.), Bruges, Desclée, De Brouwer, volume 2, p. 29. [2] [3] Arkivuar 26 prill 2012 tek Wayback Machine volumes 1–5
  7. ^ Gabim referencash: Etiketë <ref> e pavlefshme; asnjë tekst nuk u dha për refs e quajtura CE1913
  8. ^ Gabim referencash: Etiketë <ref> e pavlefshme; asnjë tekst nuk u dha për refs e quajtura The March of Folly
  9. ^ "Alexander was a jovial, far-sighted, moderate man, well-balanced in mind and body. Having lived nearly half a century in Rome, and having been for almost the whole of his life part of the ecclesiastical organization, he had come to a profound respect for all the interests of the Catholic Church, a respect greater than for his own life. He was prepared to compromise upon all purely human questions, but inflexible upon whatever concerned the rights of religion. He was the type of 'political priest', cautious and slow to act in the fact [sic] of the unforeseen, but brave to the point of heroism in defence of the great Institution whose direction had been entrusted to him." - Orestes Ferrara, quoted by N. M. Gwynne in "The Truth about Rodrigo Borgia, Pope Alexander VI", p. 17-18.
  10. ^ "[Pope Alexander VI was] so familiar with Holy Writ, that his speeches were fairly sparkling with well-chosen texts of the Sacred Books." - Msgr. Peter de Roo, in Vol. 2 of Material for a History of Pope Alexander VI, His Relatives, and His Time Arkivuar 8 prill 2014 tek Wayback Machine, p. 273-274. ----- Alternative, expanded: "He was also a natural orator, a pleasant conversationalist, an expert in Canon Law and Theology, and 'so familiar with Holy Writ that his speeches sparkled with well chosen texts from Sacred Scripture.' He never ceased to be a student: if not occupied by Divine service or Church affairs he would be reading books. He also wrote for the instruction of others. It is admitted even by his enemies that he was a protector and promoter of literature and the sciences." - Msgr. Peter de Roo, as quoted by N. M. Gwynne in "The Truth about Rodrigo Borgia, Pope Alexander VI", p. 22.
  11. ^ Peter de Rossa, Vicars of Christ, p. 144.
  12. ^ Mallett, M. ibid. pp. 123–6.
  13. ^ Johann Burchard, Diaries 1483–1492 (translation: A.H. Matthew, London, 1910)
  14. ^ James Reston, Dogs of God, New York, Anchor Books, 2005, p. 287.
  15. ^ Mallett ibid. p128
  16. ^ Studies in Church History, 1906, Reuben Parsons, New York and Cincinnati, F. Pustet & Co., Volume 3, p. 210, n. 1. [4]
  17. ^ a b John Julius Norwich, Absolute Monarchs, p. 273. Quote: "The fact that father and son [Alexander and Cesare] had collapsed on the same day inevitably aroused suspicions of foul play. It was pointed out that on the third [of August 1503] the two of them had dined with the recently appointed Cardinal Adriano Castellesi in his nearby villa; the rumor rapidly spread around Rome that they had intended to poison their host but had inadvertently drunk the poisoned wine themselves. For some reason this mildly ridiculous story has survived and found its way into a number of serious histories; it ignores the fact that..they had no ascertainable motive to kill Castellesi."
  18. ^ Mallett ibid. p. 236
  19. ^ de la Bedoyere, M. The Meddlesome Friar. 1957 p. 24
  20. ^ de la Bedoyere, ibid. passim.
  21. ^ J.B. Darcy, What you don't know about the Borgia Pope: Alexander VI (1492-1503). Quote: "We need now to digress a little to explain why the Pope should bestow his favours so generously on his own relatives. Let us take a look first at the political situation in Spain and in Italy. For centuries, Spain had been almost completely overridden by the Moors. The Spaniards had been trying to take back their country from the Moors for almost 800 years. By the middle of the 15th century, this reconquest was almost complete, but Spain was still a hodgepodge of competing principalities and, because of its constant state of warfare, still a very backward country. In Italy, on the other hand, the Renaissance, which had hardly begun in Spain, had reached its high point and the Italians in general did not look kindly on a citizen of this backward country being elevated to the highest post in the Church. Remember, too, that the Pope at the time, besides his spiritual powers, was a sovereign political power with large areas of the peninsula, nominally, at least, under his control. (see map) However, politically Italy was in a worse state than Spain. In the south, Naples was a fief of the Pope, but its ruler, King Ferrante, refused to acknowledge the Pope's authority. In the north of the peninsula, many small principalities vied for dominance and were often at war with one another, changing alliances as rapidly as opportunity invited. In the Papal States themselves, noble families, such as the Orsini and the Colonna, acted as petty tyrants in the cities and areas which they controlled, grinding down the people and constantly seeking to achieve their independence from their sovereign, the Pope. These Roman families even sought to control the Papacy itself. It was probably only because they could not agree on an Italian successor to Nicholas V that the elderly Callistus had been elected; one who, in all probability, would not live long. (Remember that, in our own times, John XXIII was supposed to have been elected for the same reason). Callistus III was acknowledged by all as religious and austere, though severely criticized for his largesse to his family. But he was surrounded by enemies both within the Church and among the rulers of Europe. When elected, he did what all leaders do, he surrounded himself with people whom he believed he could trust. A Spaniard in Italy, he was hard pressed to find such trustworthiness except from members of his own family; hence his patronage of them, though it is not to be denied that it was probably also for personal reasons."
  22. ^ John Julius Norwich, Absolute Monarchs, p. 272. Quote: "As for her reputation, there is absolutely no evidence for the rumors of incest with one or more of her brothers -- or indeed with her father -- apart from that given by her first husband, Giovanni Sforza, during the divorce proceedings, during which several other baseless accusations were leveled in both directions."
  23. ^ a b c Allen Duston, O.P., and Roberto Zanoli, 2003, Saint Peter and the Vatican: The Legacy of the Popes, Art Services Intl., ISBN 9780883971406, p. 158-159. Quote: "The holy year 1500 definitively ushered in the custom of opening a holy door on Christmas Eve and closing it the following year on Christmas Day. Pope Alexander VI opened the first holy door in St. Peter’s Basilica on Christmas Eve, 1499, and papal legates opened the doors in the other three patriarchal basilicas. For this occasion, Pope Alexander had a new opening created in the portico of St. Peter’s and commissioned a door, made of marble, 3.5 meters high and 2.2 wide. It lasted until 1618 when another door was installed in the new basilica. The door, in turn, was replaced in 1950 by the bronze door which is still in use. In a ceremony strikingly similar in many ways to today’s ritual opening of a holy door, Pope Alexander VI was carried in the gestatorial chair to the portico of St. Peter’s. He and the members of his retinue, bearing long candles, processed to the holy door, as the choir intoned Psalm 118:19-20: “Open for me the gate of Yahweh, where the upright go in.” The Pope knocked thrice on the door, it gave way (assisted from within by workers), and everyone then crossed the threshold to enter into a period of penance and reconciliation. Thus, Pope Alexander, a lover of pomp and ceremony, formalized the rite of opening a holy door and began a tradition that continues, with few variations, to this day. Similar rites were held at the other patriarchal basilicas. Pope Alexander VI was also the first to institute a special rite for the closing of a holy door. On the feast of the Epiphany, January 6, 1501, two cardinals – one with a silver brick and the other with a gold one – symbolically began to seal the holy door. Basilica workers known as sampietrini completed the task, which included placing small coins and medals, minted during the holy year, inside the wall."
  24. ^ "How awful was Catholic life under those immoral Renaissance Popes!" (në anglisht). Rorate Caeli. Marrë më 25 mars 2014. Quote: "[A]ll the clergy of the city were invited to the opening of the [1500] Jubilee. The Pope himself performed this ceremony on Christmas Eve, 1499, having taken pains to settle all the details beforehand with his Master of Ceremonies. The ceremonial observed on these occasions was no modern invention, but, as the Bull of indiction expressly says, was founded on ancient rites and full of symbolic meaning. According to Burchard, the crowd which assisted at these solemnities numbered 200,000 persons. Although this may be an exaggeration, still it is certain that, in spite of the troubles of the times and the insecurity in Rome itself, the numbers attending this Jubilee were very large."
  25. ^ "Dictionary: SAMPIETRINI". Catholic Culture. Marrë më 25 mars 2014. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!) Quote: "The permanent group of skilled workers and artisans, in every trade, who with their assistants take care of St. Peter's Basilica."
  26. ^ "Encomienda or Slavery? The Spanish Crown's Choice of Labor Organization in Sixteenth-Century Spanish America." (PDF). Latin American Studies.
  27. ^ Stogre, p. 69–70
  28. ^ Raiswell, p. 469, "Black Africans in Renaissance Europe", P. 281, Luis N. Rivera, 1992, p. 25–28
  29. ^ cited by Luis N. Rivera, 1992, p. 28
  30. ^ "Black Africans in Renaissance Europe", p. 281
  31. ^ Patrick Madrid, "Pope Fiction"
  32. ^ Thornberry 2002, p. 65; Luis N. Rivera, 1992, p. 37
  33. ^ Thornberry 2002, p. 65
  34. ^ "Cesare lay in bed, his skin peeling and his face suffused to a violet colour." The Borgias, 1981, Georgina Masson, Marion Johnson, Penguin, ISBN 0-14-139075-1 ISBN 978-0-14-139075-8, p. 179. [5]
  35. ^ Johann Burchard, 1921, Pope Alexander VI and His Court: Extracts from the Latin Diary of Johannes Burchardus, F. L. Glaser, tr., N.L. Brown, New York, p. 179. [6]
  36. ^ "[T]here is every reason to believe," writes the Dublin Review, that Pope Alexander VI died "in sentiments of piety and devotion." Nicholas Patrick Wiseman, ed., 1858, The Dublin Review, London, Thomas Richardson & Son, vol. 45, p. 351. [7]
  37. ^ " The historical value of Bishop Celadoni's funeral oration is said to be immense: "On 16 Sept 1503 Burchardus records in his diary that Alexius Celadenus or Celadonius, bishop of Gallipoli, delivered a discourse to the cardinals about to enter into conclave for the election of a successor to Pope Alexander VI. Et fuit tediosa et longa oratio. Burchardus's most recent editor, Thuasne, states that this oration exists in manuscript in the Bibliotheque Nationale... He omits to observe that, granting that the discourse may have been too long for the cardinals, the longer the better for us, inasmuch as it contains an account of Pope Alexander of almost unique value, not merely as the judgment of a contemporary, but as delivered in public before an audience of contemporaries whose station in the church had brought them into almost daily intercourse with the deceased pope, and before whom any serious misrepresentation would have been impossible. It is incomprehensible how he should have failed to reprint an historical testimony of such importance, having it under his own eyes." "A Contemporary Oration on Pope Alexander VI," The English Historical Review, 1892, vol. 7, p. 318. See also, The Oration of Alexis Celadoni, in The Ideal Renaissance Pope: Funeral Oratory from the Papal Court, John M. MacManamon, S.J., Archivum Historiae Pontificiae, 1976, Vol. 14. pp. 54ff.
  38. ^ Peter de Roo, 1924, Material for a History of Pope Alexander VI, vol. 5, p. 89, note. 112. [8] [9] (Word frequency and page number of specific words and phrases for all 5 vols. at HathiTrust) [10]
    Latin text: "Dum graviter aegrotaret, factorum conscientia punctus contrito dolentique animo ad lachrymas ut audio fusus, sacrosanctum communionis corpus sua sponte, dilutis prius diligentissima confessione peccatis, petierit, et alia sacramenta..." Alexis Celadoni (Alexius Celadonius, Celadeni, 1451–1517), Bishop of Gallipoli, Italy (1494–1508), Alexii Celadeni Episcopi Gallipolitani Oratio ad sacrum cardinalium senatum ingressurum ad novum pontificem eligendum, Publisher: Rome: Johann Besicken, 1503. [11]
  39. ^ "Throughout the Middle Ages a 'tradition' or 'custom' involving pillaging was attached to the death and election of high-ranking prelates." Joëlle Rollo-Koster, 2008, Raiding Saint Peter: Empty Sees, Violence, and the Initiation of the Great Western Schism (1378), Leiden; Boston: Brill, ISBN 90-04-16560-6 ISBN 978-90-04-16560-1, Introduction, p. 1. [12] And as early as 633, "the Fourth Council of Toledo condemned the violence of the interregnum." The King's Body: Sacred Rituals of Power in Medieval and Early Modern Europe, Sergio Bertelli, 2001, Pennsylvania State Univ Pr, ISBN 0-271-02102-0 ISBN 978-0-271-02102-7, p. 41. [13]
    Nor were the Romans alone guilty of such misbehavior. In the eleventh century, Peter Damian, writing to the clergy and people of Osimo, sharply reproved the "perverse and wholly detestable practice of certain people, who at the death of the bishop break in like enemies and rob his house, like thieves make off with his belongings, set fire to the homes on his estate, and with fierce and savage barbarity cut down his grape vines and orchards." Letter 35, Easter Synod, 1050. Letters 31–60, Owen J. Blum (Translator), 1990, Catholic University of America Press, ISBN 0-8132-0707-X ISBN 978-0-8132-0707-0, p. 61. [14]
  40. ^ a b Nigel Cawthorne (1996). "Sex Lives of the Popes". Prion. fq. 218. {{cite web}}: Mungon ose është bosh |url= (Ndihmë!); Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  41. ^ "Pope Alexander VI (1431–1503) – Find A Grave Memorial". Findagrave.com. Marrë më 2013-06-23. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  42. ^ Paintings of a Pope Arkivuar 8 prill 2014 tek Wayback Machine. Publisher: The Catholic Dormitory.
  43. ^ a b Nigel Cawthorne (1996). "Sex Lives of the Popes". Prion. fq. 219. {{cite web}}: Mungon ose është bosh |url= (Ndihmë!); Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  44. ^ John Julius Norwich, Absolute Monarchs, p. 268-269. Quote: "As part of his proposed new reforms, Alexander now nominated a commission of six of the most pious cardinals, and less than two months later a draft Bull of Reformation had been prepared. The pope was banned from selling benefices and from transferring Church property to laypersons. As for the cardinals, who were to be drawn from all the nations, none should possess more than one bishopric; their households were limited to eighty people and thirty horses; they were banned from hunting, theaters, carnivals, and tournaments; and their funeral expenses were not to exceed 1,500 ducats. The lesser clergy were similarly reined in: they must refuse all bribes and put away their concubines."
  45. ^ "Under Alexander VI, the taste for theatrical representations made great progress. Plays, for the most part of an extremely objectionable character, were a prominent feature in all court festivities, and also in the Carnival amusements, in which Alexander took a great interest. In 1502 the Pope had the Menaechmi performed in his own apartments." - Ludwig von Pastor, History of the Popes, Vol. 5, p.124, [15]
  46. ^ "King's College, Aberdeen". Arkivuar nga origjinali më 8 prill 2014. Marrë më 15 prill 2014. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  47. ^ "Taking a Look at Pope Alexander VI" (në anglisht). Arkivuar nga origjinali më 3 janar 2014. Marrë më 15 prill 2014.
  48. ^ Black Legend#Origin
  49. ^ Carroll, James (2002). Constantine's Sword. Boston: Houghton Mifflin. fq. 363–364. ISBN 0395779278. {{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  50. ^ Knights of Columbus Catholic Truth Committee, The Catholic encyclopedia: an international work of reference on the constitution, doctrine, discipline, and history of the Catholic Church, Volume 1, Encyclopedia Press, 1907, p. 294
  51. ^ Bohuslav Hasištejnský z Lobkovic: Carmina selecta, Praha 1996, p.14
  52. ^ Mallett ibid. p265
  53. ^ Mallet ibid passim.

Referime Redakto

  • John Burchard, Diaries 1483–1492 (translation: A.H. Matthew, London, 1910)
  • Eamon Duffy, Saints & Sinners: A History of the Popes (Yale Nota Bene, 2002)
  • Peter de Rossa, Vicars of Christ: The Dark Side of the Papacy (Corgi, 1989)
  • Encyclopædia Britannica, 11th edition.
  • Borja or Borgia (in Spanish) Arkivuar 22 dhjetor 2019 tek Wayback Machine
  • DIARIO BORJA BORGIA (Spanish)
  • "That the world may believe: the development of Papal social thought on aboriginal rights", Michael Stogre S.J, Médiaspaul, 1992, ISBN 978-2-89039-549-7
  • "The Historical Encyclopedia of World slavery", Editor Junius P. Rodriguez, ABC-CLIO, 1997, ISBN 978-0-87436-885-7
  • "Black Africans in Renaissance Europe", Thomas Foster Earle, K. J. P. Lowe, Cambridge University Press, 2005, ISBN 978-0-521-81582-6
  • "A violent evangelism", Luis N. Rivera, Luis Rivera Pagán, Westminster John Knox Press, 1992, ISBN 978-0-664-25367-7
  • "Indigenous peoples and human rights", Patrick Thornberry, Manchester University Press, 2002, ISBN 978-0-7190-3794-8
  • John Julius Norwich, Absolute Monarchs: A History of the Papacy, Random House, 2011, ISBN 978-1-4000-671
Tituj të Kishës katolike
Parardhësi 
papa Inoçenti VIII 		Papë
11 gusht 1492 – 18 gusht 1503 		Pasardhësi 
Papa Piu III
Marrë nga "https://sq.wikipedia.org/w/index.php?title=Aleksandri_VI&oldid=2483066"