Wikipedia

Prozodia (gjuhësi)

Në gjuhësi, prozodia është studimi i elementeve të të folurit që nuk janë segmente fonetike individuale (zanore dhe bashkëtingëllore), por që janë veti të rrokjeve dhe njësive më të mëdha të të folurit, duke përfshirë funksionet gjuhësore si p.sh: intonacioni, theksi dhe ritmi. Elementet e tilla njihen si elemente suprasegmentale.[1]

Prozodia mund të pasqyrojë veçori të folësit ose të marrësit: gjendjen e tyre emocionale; forma e shqiptimit (deklaratë, pyetje ose urdhër); prania e ironisë ose sarkazmës; theksimi, kontrasti dhe fokusi. Mund të pasqyrojë elemente të gjuhës që nuk janë të koduara nga gramatika ose zgjedhja e fjalorit.

Atributet e prozodisë Redakto

Në studimin e aspekteve prozodike të të folurit, zakonisht bëhet dallimi midis masave dëgjimore (përshtypjet subjektive të krijuara në mendjen e dëgjuesit) dhe masave objektive (vetitë fizike të valës së zërit dhe karakteristikat fiziologjike të artikulimit që mund të maten objektivisht). Masat dëgjimore (subjektive) dhe objektive (akustike dhe artikuluese) të prozodisë nuk korrespondojnë në mënyrë lineare.[2] Shumica e studimeve të prozodisë janë bazuar në analizën dëgjimore duke përdorur shkallët dëgjimore.

Nuk ka një numër të rënë dakord të variablave prozodik. Në aspektin dëgjimor, variablat kryesore janë:

  • lartësia e zërit (ndryshon midis ulët dhe të lartë)
  • gjatësia e tingujve (që varion midis shkurtër dhe të gjatë)
  • zëri, ose spikatshmëria (duke ndryshuar midis butësisë dhe zërit)
  • cilësia e timbrit ose tingullit (cilësia e zërit)

Në terma akustikë, këto korrespondojnë afërsisht me:

  • frekuenca themelore (e matur në herc, ose cikle për sekondë)
  • kohëzgjatja (e matur në njësi kohore si milisekonda ose sekonda)
  • intensiteti ose niveli i presionit të zërit (i matur në decibel)
  • karakteristikat spektrale (shpërndarja e energjisë në pjesë të ndryshme të diapazonit të frekuencës së dëgjimit)

Kombinime të ndryshme të këtyre variablave shfrytëzohen në funksionet gjuhësore të intonacionit dhe stresit, si dhe në veçori të tjera prozodike si ritmi dhe ritmi. Janë studiuar variabla të tjerë prozodik, duke përfshirë cilësinë e zërit dhe ndalimin. Sjellja e variablave prozodik mund të studiohet ose si konturet përgjatë njësisë prozodike ose nga sjellja e kufijve.

Fonologjia Redakto

Karakteristikat prozodike janë mbisegmentale, pasi ato janë veti të njësive të të folurit që përcaktohen mbi grupe tingujsh dhe jo në segmente të vetme.[3] Kur flasim për veçori prozodike, është e rëndësishme të bëhet dallimi midis karakteristikave personale që i përkasin zërit të një individi (për shembull, diapazoni i zakonshëm i lartësisë së tyre, modelet e intonacionit, etj.) dhe veçorive prozodike të ndryshueshme në mënyrë të pavarur që përdoren në mënyrë kontrastive për të komunikuar kuptimin ( për shembull, përdorimi i ndryshimeve në zërin për të treguar dallimin midis pohimeve dhe pyetjeve). Karakteristikat personale që i përkasin një individi nuk janë të rëndësishme gjuhësore, ndërsa tiparet prozodike janë. Nuk është e qartë se cilat aspekte të prozodisë gjenden në të gjitha gjuhët dhe cilat janë specifike për gjuhë dhe dialekte të veçanta.

Intonacioni Redakto

Disa shkrimtarë (p.sh., O'Connor dhe Arnold)[4] e kanë përshkruar intonacionin tërësisht në aspektin e lartësisë, ndërsa të tjerë (p.sh., Kristal)[5] propozojnë se "intonacioni" është një kombinim i disa variablave prozodikë.

Theksi Redakto

Theksi funksionon si mjet për të nxjerrë në pah një rrokje. Stresi mund të studiohet në lidhje me fjalët individuale (të quajtur "theksi i fjalës" ose theksi leksikor) ose në lidhje me njësitë më të mëdha të të folurit (tradicionalisht i referuar si "theksi i fjalisë" por më i përshtatshëm quhet "theksi prozodik"). Rrokjet e theksuara vihen në pah nga disa ndryshore.

Aspektet njohëse Redakto

Thuhet se intonacioni ka një sërë funksionesh të rëndësishme perceptuese në anglisht dhe gjuhë të tjera, duke kontribuar në njohjen dhe të kuptuarit e të folurit.[6]

Gramatika Redakto

Besohet se prozodia i ndihmon dëgjuesit në analizimin e të folurit të vazhdueshëm dhe në njohjen e fjalëve, duke ofruar sinjale për strukturën sintaksore, kufijtë gramatikorë dhe llojin e fjalisë. Kufijtë ndërmjet njësive të intonacionit shpesh shoqërohen me kufij gramatikor ose sintaksor; këto karakterizohen nga karakteristika të tilla prozodike si pauzat dhe ngadalësimi i ritmit, si dhe "rivendosja e zërit" ku niveli i zërit të folësit kthehet në nivelin tipik të fillimit të një njësie të re intonacioni. Në këtë mënyrë mund të zgjidhen paqartësitë e mundshme. Për shembull, fjalia "Ata ftuan Bobin dhe Bill-in dhe Al u refuzua" është e paqartë kur shkruhet, megjithëse shtimi i një presjeje me shkrim pas "Bob" ose "Bill" do të heqë paqartësinë e fjalisë. Por kur fjalia lexohet me zë të lartë, sinjalet prozodike si pauzat (ndarja e fjalisë në copa) dhe ndryshimet në intonacion do të zvogëlojnë ose heqin paqartësinë.[7] Lëvizja e kufirit intonacional në raste të tilla si shembulli i mësipërm do të priret të ndryshojë interpretimin e fjalisë. Ky rezultat është gjetur në studimet e kryera në anglisht dhe bullgarisht.[8] Kërkimet në njohjen e fjalëve në anglisht kanë treguar një rol të rëndësishëm për prozodinë.[9][10]

Shiko edhe Redakto

Referime Redakto

  1. ^ "prosody | literature". Encyclopedia Britannica (në anglisht). Marrë më 2021-06-28.
  2. ^ Hirst, D.; Di Cristo, A. (1998). Intonation systems (në anglisht). Cambridge. fq. 4–7.
  3. ^ Ackerman, Lauren; Boone, Haley; Martinez, Michal Temkin (2016). "The sounds of language: An introduction to phonetics and phonology by Elizabeth C. Zsiga". Language (në anglisht). 92 (4): e292–e295. doi:10.1353/lan.2016.0082. ISSN 1535-0665.
  4. ^ O'Connor, J.D and G.F.Arnold (1973). The Intonation of Colloquial English (në anglisht). Longman.
  5. ^ Crystal, David (1969). Prosodic Systems and Intonation in English (në anglisht). Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-07387-5.
  6. ^ Cruttenden, A. (1997). Intonation (në anglisht) (bot. 2nd). Cambridge. fq. 68–125. ISBN 0-521-59825-7.
  7. ^ Wells, J. (2006). English Intonation (në anglisht). Cambridge. fq. 187–194.
  8. ^ Stoyneshka, I.; Fodor, J.; Férnandez, E. M. (7 prill 2010). "Phoneme restoration methods for investigating prosodic influences on syntactic processing". Language and Cognitive Processes (në anglisht). 25 (7–9): 1265–1293. doi:10.1080/01690961003661192.
  9. ^ Carroll, David W. (1994). Psychology of Language (në anglisht). Brooks/Cole. fq. 87. ISBN 9780534213008.
  10. ^ Aitchison, Jean (1994). Words in the Mind (në anglisht). Blackwell. fq. 136–9. ISBN 9780631189213.

Leximi më tej Redakto

  • NESPOR, Marina. Prozodi: një intervistë me Marina Nespor ReVEL, vëll. 8, n. 15, 2010.
  • Nolte, Xhon. Edicioni i 6-të i Truri i Njeriut
  • Shapiro, Karl., Beum, Robert. Manuali i Prozodisë: Një udhëzues për formën poetike. Shtetet e Bashkuara: Publikimet Dover, 2012. ISBN 9780486122670
  • Fox, Anthony. Veçoritë prozodike dhe struktura prozodike: Fonologjia e 'Suprasegmentalëve'. Mbretëria e Bashkuar: OUP Oxford, 2000. ISBN 9780191589768
  • Romero-Trillo, Jesús. Pragmatika dhe prozodia në mësimdhënien e gjuhës angleze. Gjermani: Springer, 2012. ISBN 9789400738829

Lidhje të jashtme Redakto

Marrë nga "https://sq.wikipedia.org/w/index.php?title=Prozodia_(gjuhësi)&oldid=2557208"