Davit Guramishvili
Princi Davit Guramishvili (gjeorgjisht: დავით გურამიშვილი, 1705 – 21 korrik 1792) ishte një poet gjeorgjian i letërsisë gjeorgjiane para epokës romantike. Ai është i njohur për shkrimin e "Davitiani", një libër autobiografik me poezi të cilat rrëfejnë vitet e tij të shërbimit jashtë vendit në ushtrinë ruse.
Davit Guramishvili |
|---|
Biografia Redakto
.jpg)
Davit Guramishvili u lind në fshatin Gorisubani në një familje princërore gjeorgjiane të Guramishvilit. Ai kaloi fëmijërinë në shtëpinë e tij të trashëguar pranë Saguramos. Në moshën tetëmbëdhjetë vjeç, ai mori pjesë në betejën e Zedavelës ku u përball me ushtrinë osmane, klananët dagestanë dhe gjeorgjianët renegat. Ky periudhë e ndjekur nga gjithë vendin u dokumentua në Davitiani (დავითიანი) të Guramishvilit, e njohur ndryshe si Vuajtjet e Gjeorgjisë (ქართლის ჭირი).
Në vitin 1727/8, Davit Guramishvili u rrëmbye nga nusja e tij nga fiset plaçkitëse nga Dagestan dhe u mbajt në robë për disa muaj para se të arratiset dhe të fillonte udhëtimin e tij në drejtim të veriut. Përmes maleve të paudhëta, ai vazhdoi rrugën e tij në luginën e Terek ku u takua me një stacion kozak. Nga aty, ai udhëhoqi drejt Moskës dhe bashkë me shoqëruesit e mbretit Vakhtang VI, i cili ishte në mërgim në Rusi. Historia e sinqertë dhe e përshkrimit të burgosjes së tij, etapat e dëshpëruara të përpjekjeve të tij për të arratisur, si dhe ngushëllimi fetar i tij, nga kjo përvojë formuan bazën për njëzet e pesë poezitë e ardhshme të koleksionit të tij.
Pas arritjes në Moskë, Davit Guramishvili u aktivizua në veprimtarinë kulturore dhe arsimore të mbretit Vakhtang. Pas vdekjes së mbretit në vitin 1737, ai dhe fisnikë të tjerë, përfshirë Guramishvilin, u betuan të qëndronin besnikë ndaj kurorës ruse dhe u bashkuan me ushtrinë perandorake, duke formuar një Regjiment Hussar Gjeorgjian. Si një oficer Hussar rus, ai mori pjesë në luftërat kundër Perandorisë Osmane (1735-1739), Suedisë (1741-1743) dhe Luftsë Shtatëvjeçare (1756-1763), ku u plagos dhe u kap nga ushtria prusiane. Në dhjetor të vitit 1759, pas burgosjes në Magdeburg, ai u lirua dhe u lejua të kthehej në Rusi. Pas kthimit, Guramishvili u tërhoq nga shërbimi ushtarak dhe vendosi të jetojë në pronën e tij së bashku me gruan e tij, Princeshën Tatiana Avalishvili.
Në këtë periudhë, Davit Guramishvili prezantoi mullinjtë e ujit gjeorgjian me fshatarësinë ukrainase dhe shkroi poezi vajtimi, pendimi dhe ngushëllimi për fatkeqësitë e Gjeorgjisë dhe përjetësinë e tij. Duke përdorur motive nga kulturat ruse, ukrainase dhe polake, ai kombinoi të dyja elementet për të krijuar një ndjesi të hibridizuar, sipas vlerësimit të profesorit Donald Rayfield. Ky stërthemelim i dy motiveve të papajtueshme, siç ishte asketizmi shpirtëror i gjeorgjianëve dhe hedonizmi i fshatarëve rusë, dha një ngjyrë të veçantë dhe të pasur poezive të tij.
Davit Guramishvili bëri një zhvendosje të papritur nga entuziazmi fetar në erotizëm lozonjare në këngën e tij dashurie "Zubovka", e cila flet për një dashuri mes tij dhe një vajze fshatare. Një prej poezive më të njohura dhe më tërheqëse të tij është "Katsvia Bariu" (ქაცვია მწყემსი), një idil surreal që përfaqëson jetën familjare në male të Gjeorgjisë dhe imagjinon një Eden gjeorgjian të pastër nga lufta, korrupsioni dhe kataudoja natyrore.
Në vitin 1787, në moshën e tij 82-vjeçare, Davit Guramishvili takoi aksidentalisht princin gjeorgjian Mirian, i cili ishte dërguar nga babai i tij, Mbreti Herakli II i Gjeorgjisë, në një mision diplomatik në Rusi. Mirian e mori me vete dorëshkrimin e Guramishvilit dhe e solli atë në Gjeorgji, ku u botua në vitin 1870. Në vitin 1792, poeti vdiq dhe u varros në Kishën e Supozimit në Myrhorod.