Feja maja-Historia e vërtetë e masonëve
Kohët rreth vitit 1820 dukej sikur ishin kohët më të mira për marrëdhëniet speciale mes urdhrit vëllazëror të masonerisë dhe kombit të ri amerikan. Nuk ishte vetëm, sepse shumë anëtarë të shquar të brezit themelues si George Washington, Benjamin Franklin dhe 13 prej 39 nënshkruesve të Kushtetutës, kishin qenë anëtarë, ishte dhe për faktin se republika që po rritej me shpejtësi dhe shoqëria vëllazërore kishin shumë ideale të përbashkëta.
Vlerat republikane amerikane dukeshin si vlera masonike: vlerësimi i lartë për të mësuarin dhe progresin, dhe për atë që mund të quhet një fetari e gjerë dhe tolerante. Steven Bullock, historian në Institutin Politeknik të Uorcesterit dhe studiues i vëllazërisë malonike në Amerikë, shprehet se masonët “ndihmuan për t’i dhënë kombit të ri një bërthamë simbolike”.
Nuk ishte kot kompasi, katrori dhe emblema të tjera të lidhura me masonët të gdhendura kudo, edhe në bizhuteri, edhe në tavolina që u përkisnin masonëve ose jo-masonëve. Gjithashtu, nuk është pa domethënie fakti se një numër i madh amerikanësh mendonin se Vula e Madhe e SHBA përmbante simbole malonike. Ishte një lloj prirjeje ndaj vëllazërisë që njerëzit ta shihnin influencën e masonerisë dhe atje ku nuk ekzistonte.
Që në kohën e Revolucionit masonët ishin bërë celebruesit gjysmë-zyrtarë të kulturës amerikane civile. Me veshjen e tyre specifike të përbërë nga përparëset, masonët origjinalë, në fakt, ishin gurë-masonët. Ato e kishin zakon që të hidhnin në mënyrë rutinë gurthet e themelit në ndërtesat qeveritare dhe kishat, si dhe merrnin pjesë në parada dhe ceremoni të tjera publike.
Kur Lafayette, tashmë i plakur, bëri turneun e tij në SHBA në vitet 1824-25 anëtarët e “zanatit” (siç quhet masoneria) e pritën në mënyrë të spikatur masonin duke e ftuar të qëndronte në lozhën lokale. Ai udhëtim shërbeu për të rritur anëtarësimin në masoneri, i cili ishte rritur nga 16 mijë anëtarë në vitin 1800, në 80 mijë anëtarë, në vitin 1822.
Si ndodhi atëherë që ajo çfarë dukej si epoka më e mbarë e masonerisë u kthye në tmerr? Përgjigja mund të gjendet pjesërisht në reagimin publik të ndarë në dysh ndaj turneut të Lafayette. Për shumë qytetarë shfaqja e hapur e afeksionit vëllazëror ndaj një fisniku të huaj mbante erë elitiste dhe konspiracionale. Thënë troç, kjo “ngjalli dyshimet e një zanati si një urdhër ndërkombëtar me sekrete dhe të një të shkuare radikale revolucionare”.
Ishte hera e parë që masoneria përballje me një reagim të tillë. Që nga lindja e lëvizjes vëllazërore të organizuar në fillim të shekullit të 18-të në Londër, deri në këtë ditë, masoneria ka qenë objekt kurioziteti të madh dhe dyshimesh të herëpashershme.
Me ritualet sekrete dhe përfshirjen e mençurisë së lashtë e shkencës dhe arsyes së Rilindjes moderne, si dhe anëtarësimin ekskluziv, vëllazëria masonike ka shërbyer si ushqim për teoritë konspirative dhe shkrimtarët oportunistë, të etur për të fituar duke “ekspozuar” në mënyrë imagjinare mënyrat sekrete dhe ambiciet sekrete të vëllazërisë.
Nëse “sekreti i madh” i masonëve, siç thoshte Benjamin Franklin “është se ata nuk kanë asnjë sekret”, ato që sugjerojnë se është ndryshe, duke përfshirë këtu edhe romancierin Dan Brown, thjesht kërkojnë të krijojnë audiencë.
Historia e vërtetë
Historia e vërtetë e masonëve është shumë më interesante se gjithë përrallat që rrotullohen rreth saj. Është e vërtetë që arritjet thelbësore të masonëve në formimin e qytetarëve solidë, krijimin e rrjeteve sociale dhe mbështetjen e kauzave filantropike, janë më të shquarat përballë përpjekjeve për të dëmtuar organizatën. Se si masoneria u ngjit në një pozicion aq të lartë në jetën publike amerikane për të humbur shumë shpejt mantelit e respektit, është një histori që ka filluar në Skoci dhe Angli.
Masonët që e kanë zanafillën në lozhat e shekullit të 17-të në Britani, kur pranoheshin zotërinj të përzgjedhur, zotoheshin për besnikëri ndaj kurorës dhe ndaj zotit. Këta anëtarë të “pranuar” tërhiqeshin nga karakteri social i vëllazërive, si dhe nga ritualet private të ceremonive që dikur i ndihmonin artizanët të ruanin sekretet e zanatit. Lidhjet e masonerisë me arkitekturën e lashtë, gjeometrinë dhe arte të tjera racionale, si dhe shkencën ia rrisnin akoma më shumë joshjen që transmetonte.
Teksa anëtarët e pranuar, të cilët ishin më së shumti anëtarë të Shoqërisë Mbretërore shkencore të Britanisë, filluan të dominonin lozhat, fokusi i jetës vëllazërore u zhvendos tek konsiderata filozofike dhe eksplorimi i lidhjeve ndërmjet ligjeve të zbuluara të natyrës dhe mençurisë së qytetërimeve të lashta. “Ato studionin arkitekturën greke dhe romake për të gjetur çelësin e të vërtetave të humbura të qytetërimeve të lashta”. Në Amerikë, masoneria u përqafuar dhe nga institucioni aristokrat, si dhe nga anëtarët e klasës komerciale që aspironin shtresën aristokrate. Masoneria inkurajoi një lëvizje sociale dhe një elitë më përfshirëse nëpërmjet arsimimit, kultivimit të sjelljes dhe nderit, si dhe tolerancës për diferencën në çështjet delikate të fesë.
Në kohën e Revolucionit, burrat me karakter, talent dhe ambicie, përdorën masonerinë për të ngjitur shkallët sociale. Por, pavarësisht punëve të mira të vëllazërisë, mitet e veprave të errëta vazhdonin ta përndiqnin masonerinë. Por, sfida më e madhe e masonerisë nuk ishte përdorimi në fantazitë konspirative, por dobësimi i pozitës së saj në Amerikë, duke humbur forcën dhe adhurimin e vërtetë të anëtarëve.
Origjina legjendare
Edhe pse të ashtuquajturat “lozha” të masonëve janë shfaqur në shekullin e XVII-të, në Écosse, origjina e tyre historike implikon edhe një origjinë legjendare dhe simbolike më të lashtë. Masonët e parë e lidhnin simbolikisht këtë origjinë mitike me origjinën e vetë masonerisë (domethënë me origjinën e artit të ndërtimit). Në një shekull, ku studimet paleontologjie nuk ekzistonin akoma, ishte e natyrshme për ata që ta lidhnin origjinën e saj me epokën e Adamit (njeriu i parë sipas konceptit të kohës) ose atë të Noes (ndërtimi i Harkut dhe fesë së “parë”) ose më shpesh me atë të ndërtimit të tempullit të Salomonit nga arkitekti Hiram Abi.
Në fund të shekullit të XVI-të, dorëshkrimi i Régius e vendoste në mënyrë emblematike shoqërinë e Masonëve nën emrin e Euklidit dhe të Pitagorët, baballarët e gjeometrisë dhe nën mbrojtjen e mbretit Athelstan të Anglisë.
Të tjera dorëshkrime që lidhen me shoqërinë e masonëve, si dorëshkrimet e Halliwell (c. 1390), le Cooke (c. 1400), statujat e Ratisbonne (1498), statujat e Schaw (1598), York (1370), Absolion (1668), Sloane (1700) paraqesin aspekte të ngjashme. Në fund të shekullit të XVIII, me rizbulimin e Egjiptit antik nga perëndimorët, natyrshëm këto rituale malonike e zhvendosën origjinën simbolike në epokën e ndërtimit të piramidave.
Në mesin e shekullit XIX të romanticizmit, me rastin e rizbulimit të trashëgimisë së Mesjetës, miti masonik përforcoi gjithaq natyrshëm referencat me ndërtimin e katedraleve. Pas gjithë këtyre modifikimeve të dukshme simbolike, ajo që bie në sy është se shoqëria e ka zhvendosur gjithnjë simbolikën e saj drejt atyre që sollën progres gjatë gjithë historisë në histori, artin e ndërtimit dhe vlerave që ata shpallin.
Antimasonizmi, frikë nga misteri dhe sekreti
Antimasonizmi ka lindur e ushqyer nga frika prej sekretit, misterit dhe “shoqërive sekrete”. Ky qëndrim lidhet edhe me kundërshtimin e ideve progresiste dhe liberale të dala nga shekulli i Lymierëve, koha gjatë të cilës shumë filozofë të njohur janë bërë anëtarë të masonerisë. Antimasonizmi konsiderohet një doktrinë që zhvillohet në disa mjedise katolike dhe tek kundër-revolucionarët.
Masonët e famshëm
Mendohet që masonët e famshëm kanë qenë të shumtë dhe në rend alfabetik nis me Aldrin (që vuri këmbën në hënë në 21 korrik 1969), por në këtë listë figurojnë edhe emra të mëdhenj si filozofi i madh i të drejtës Jean-Baptiste Baudin që është bërë anëtar i shoqërisë në 1842, Pierre Brossolette.
Por edhe Mozarti radhitet ndër masonët, pasi është pritur në lozhën e bamirësisë në Vjenë në 1784.
Ndër politikanët figuron edhe Paul Ramadier (1888-1961) që nuk e ndali kurrë aktivitetin masonik. Ai ka qenë president i parë i parlamentit të Republikës së gjashtë franceze.
“Ne jemi trashëgimtarë të burrave dhe grave që kanë përmirësuar njerëzimin”: Volteri, La Fayete, Garibaldi, Benjamin Franklin, George Washington, Mark Twain, Simón Bolívar, Winston Churchill, Franklin D. Roosevel, J. Edgar Hoover, dhe shumë të tjerë, janë disa nga anëtarët e kësaj shoqërie, sipas “Grand Orient”.
10 fakte që duhet t’i dini
1 – Masonët nuk kanë lidhje me Iluminatin
Teoritë konspirative thonë se Iluminati po kontrollon një organizatë dhe kërkon të themelojë Rendin e Ri Botëror. Duke qenë një organizatë ku figura kyçe të politikës janë anëtarë, teoricienët thonë se ky Rend po qëndron në prapaskenë dhe po i lëviz gjërat pa rënë në sy. Ndryshe nga masonët e lirë, thuhet se Iluminati është një organizatë sekrete që është kundër çdo ndikimi fetar. Origjinën e ka në Bavari në vitin 1776.
2 – Masonët janë bërë subjekt i shumë filmave
Masonët e lirë kanë bërë kuriozë shumë njerëz të painfomuar. Busulla dhe kompasi i famshëm kanë qenë pjesë e shumë filmave në Hollivud, si Aliens, American Gangster, The Ant Bully, Kodi i Da Vincit, Domino, etj.
3 – Gjatë regjimit të Hitlerit u vranë rreth 200 mijë masonë në kampet e përqendrimit
Hitleri deklaroi se masonët të lidhur me hebrenjtë shkaktuan humbjen e Gjermanisë në Luftën e Parë Botërore. Ai më vonë tha se masonët ndihmuan hebrenjtë dhe i çuan atje ku ata janë sot në shoqëri. Gjatë sundimit të Hitlerit në Gjermaninë Naziste, u kërkua që të gjithë masonët të shpronësoheshin. Ata u akuzuan për krijimin e një Republike Botërore dhe së bashku me hebrenjtë u bënë të burgosur politikë.
4 – Femrat nuk lejohen në llozhat masonike
Historikisht, gratë lejoheshin në llozha vetëm si zëvendësuese të bashkëshortëve të tyre. Në vitin 1720 masonët hartuan kushtetutën e tyre që i ndalonte gratë nga organizata, megjithatë burrat vazhdonin t’i përfshinin gratë e tyre vetëm në atë që quhej grada e tretë. Rritja e një llozhe masonike vetëm me gra nisi në Angli dhe u përhap shpejt në shumë vende të botës.
5 – Janë të përfaqësuar gjerësisht
Masoneria është një organizatë e njohur në të gjithë botën. Për të kuptuar se si anëtarësimi është përhapur në këtë nivel, duhet të kuptojmë pjesët e kësaj organizate. Trupi qeverisës i Masonerisë së Lirë është i quajtur Llozha e Madhe. Juridiksioni i saj ndodhet mbi një shtet apo një qytet. Politikat ndryshojnë sipas juridiksionit. Vepron si një njësi . Në cepin e çdo shteti apo qyteti, masoneria e lirë është e përfaqësuar gjerësisht.
6 – Simbolet e masonëve
Masoneria ka ekzistuar që nga vitet 1400. Simbolet që përfaqësojnë organizatën janë konceptuar jo nga ndonjë besim supersticioz, por nga praktikat e saj. Po të rikthehemi në Mesjetë, jo të gjithë mund ta lexojnë apo shkruajnë, por kushdo arrin ta njohë një simbol. Klasa punëtore janë anëtarët e parë të masonëve të lirë dhe si simbol janë përdorur mjetet artizanale.
7 – Nga 9 gjyqtarët në Gjykatën Supreme të SHBA-së në vitin 1952, 8 prej tyre ishin masonë
Një e treta e Gjykatës Supreme të SHBA-së ishte masone. Kjo nuk do të thotë asgjë. Pasi masoneria ka qenë një organizatë e themeluar prej shekujsh, dhe fakti që kërkon vend në poste të larta është diçka normale.
8 – Ceremonitë e pranimit
Ceremonitë e pranimit për t’u bërë anëtar i masonerisë variojnë nga çdo person. Nuk ka një program specifik që duhet të ndiqet dhe të bëhet sipas dëshirave të Llozhës së Madhe. Ndërsa është thënë se ceremonitë dhe ritualet janë një sekret i madh i masonerisë, askush nuk tha që ceremonitë janë të mërzitshme. Por duhen disa kritere për t’u bërë pjesë e Masonerisë.
9 – Besimi në Zot
Besimi në Zot, është një nga rregullat themelore të njohura nga Llozha e Madhe e Bashkuar e Anglisë, llozha ku ka zanafillën masoneria. Thuhet se “Besimi në një qenie supreme është kusht i anëtarësimit”. Në mesjetë, ata konsideroheshin si njerëz me moral dhe që i frikësoheshin sjelljeve të këqija.
10 – Shtrëngimi sekret i duarve
Ashtu si në ceremoninë e pranimit, masonët respektojnë shumë rituale, përfshi edhe disa shtrëngime sekrete duarsh. Ka një shtrëngim duarsh për çdo gradë në organizatë për të lejuar anëtarët të përshëndeten me njëri-tjetrin. Ka 12 lloje shtrëngime duarsh të përdorura në botë./Tirana Observer/