Flakëhedhësi

Një flakëhedhës është një pajisje ndezëse me rreze, e krijuar për të hedhur një varg të kontrollueshëm zjarri. Të përdorura për herë të parë nga Perandoria Bizantine në shekullin e VII e.s., flakëhedhësit u përdorën në kohët bashkëkohore gjatë Luftës së Parë Botërore dhe më gjerësisht në Luftën e Dytë Botërore si një armë taktike kundër fortifikimeve.

Një flakëhedhës i tipit 93 i përdorur nga Ushtria Perandorake Japoneze, vizatim i bërë për Shërbimin e Inteligjencës Ushtarake të ShBA-së

Një marins amerikan gjuan me një flakëhedhës gjatë Luftës së Vietnamit

Marinsat e Shteteve të Bashkuara duke demonstruar përdorimin e flakëhedhësve (2012)

Shumica e flakëhedhësve ushtarakë përdorin lëndë djegëse të lëngshme, zakonisht ose vaj të ndezur ose naftë, por flakëhedhësit e tregut në përgjithësi janë flakëhedhës që përdorin lëndë djegëse të gaztë si propani. Gazrat janë më të sigurt në zbatimet në kohë paqeje, sepse flakët e tyre kanë më pak shpejtësi të rrjedhjes në masë dhe shpërndahen më shpejt dhe shpesh janë më të lehta për t'u shuar.

Përveç aplikimeve ushtarake, flakëhedhësit kanë aplikime në kohë paqeje ku ka nevojë për djegie të kontrolluar, si për shembull në korrjen e kallamsheqerit dhe detyra të tjera të menaxhimit të tokës. Forma të ndryshme janë projektuar që operatori t'i mbajë, ndërsa të tjerat janë montuar në automjete.