Joan Alcover

Joan Alcover e Maspons (shqiptimi katalan: [ʒuˈan əɫkoˈve]) (1854–1926) ishte një shkrimtar balearik spanjoll, poet, eseist dhe politikan.

Biografia

I biri i një familjeje me ndikim, ai studioi në nivelin Bachelor në Institutin Balearik para se të studionte Drejtësi në Barcelona. Pasi u bë një avokat më 1878, ai u kthye në majorka për të marrë poste të ndryshme në gjyqësorin e ishullit. Njëherësh, ai ishte një militant i partisë liberale të shokut të tij Antoni Maura kur ai filloi një karrierë politike e cila do të kulmojë me emërimin e tij si një përfaqsues i 'Corts' [Gjykatave] më 1893. Pas një qëndrimi të shkurt në Madrid, ai kthehet në shtëpi në Ishujt Balearik dhe braktis të gjitha aktivitetet politike.

Qysh në moshë të re ai i kishte kombinuar studimet e tij dhe, më vonë, punën e tij profesionale, me interesin e tij në shkrime. Në moshën tetëmbëdhjetë vjeçare ai i kishte publikuar poezitë e tij në gjuhët, katalone dhe spanjolle në revistat si 'El Isleño', 'Museo Balear' ose 'Revista Balear'. Sidoqoftë, interesat e tij letrare do të bëheshin më të forta gjatë qëndrimit në Barcelonë , ku ai bie në kontakt me aktivitetet letrare të lëvizjes kulturore 'Renaixença' (revistat, diskutimet letrare, konferencat, leksionet…). Në moshën 23 vjeçare ai do të fitojë një çmim të jashtëzakonshëm në Barcelonë, 'Jocs Florals' [Lojërat me lule].

Joan Alcover ishte për të fituar njohjen si poet, dhe ai së shpejti do të bëhej ai lloj i personit i cili, ishte shumë i dhënë pas letërsisë dhe do të shfrytëzonte aftësinë e tij letrare me qëllim që të fitojë autoritet shoqëror. Në këtë mënyrë, shtëpia e tij do të bëhej baza për bisedime me reputacion me intelektualët majorkas më me autoritet. Pak nga pak ai pushoi së shkruari katalonisht, duke preferuar që poezitë e tij ti shkruajë në spanjisht. Librat e tij të parë me poezi janë 'Poesías' [Poezitë] (1887), 'Nuevas poesías' [Poezitë e reja] (1892), 'Poemas y armonías' [Poezi dhe harmoni] (1894) dhe 'Meteoros' [Meteorët]. Poezitë, 'apólogos y cuentos' ['fabulat dhe tregimet',Meteorët](1901), reflektojnë tendencën për t'u bërë njëgjuhësh, megjithëse ai do t'i përfshinte disa poezi në gjuhën katalonase në dy titujt e parë. Sidoqoftë, dy titujt e tjerë do të ishin të shkruar plotësisht në spanjisht. Kjo është poezi e inspiruar nga Romantiku, i cili i imiton poetët tjerë, si Bécquer dhe Campoamor, që kanë shprehje të forta të zërit poetik, ende duke u munduar t'i shmang çrregullimet dhe pompozitetin. Librat e tij ishin të pranuar mirë nga kritikët të cilët i ofruan atij një titull në qarqet të cilat mbështetnin kulturën zyrtare.

Sidoqoftë, fatkeqësia luajti një rol vendimtar në jetën e tij dhe në karierën letrare. Më 1887, vetëm gjashtë vite pasi ai u martua, Alcover e humbi bashkëshorten e tij, Rosa Pujol Guarch, me të cilën ai pati tre fëmijë, Pere, Teresa and Gaietà. Më 1891 ai u martua me Maria del Haro Rosselló, me të cilën ai pati edhe dy fëmijë të tjerë, Maria and Pau. Nga pesë fëmijët, ai do të jetojë vetëm me të fundit : më 1901 Teresa vdiç nga tuberkulozi; më 1905, Pere vdiç nga tifoja; më 1919 të dy Maria dhe Gaietà u zhdukën në të njëjtën ditë. Kjo radhitje e fatkeqësive e çoi atë në një shkatërrim të thellë nervor, i cili do ta çojë atë drejt rritjes së studimeve intelektuale, që rrjedhin nga format më natyrale dhe më të sinqerta të shprehjes. Poezia e tij do të fillojë të ndryshoj në mënyrë progresive, duke filluar me mesataren e saj, që është gjuha në të cilën ajo ishte shkruar.Ndërmjet viteve 1899 dhe 1903 Alcover do të hezitonte nëse do të vazhdonte të shkruante në spanjisht, ose do t'i kthehej gjuhës katalonase : ai do të vendos përfundimisht të përqafoj gjuhën katalonase.

Në të vërtetë rrethanat e tij personale do të përputhen me kushtet e tjera kolektive: në majorkan e asaj kohe, letërsia romantike ishte në rënie, ishulli ishte duke u bërë i modernizuar, lidhjet kulturore kishin filluar të shfaqen me Kataloninë dhe Katalonizmi politik ishte duke filluar të fitojë rëndësi në ishull . E gjithë kjo bëri që të zgjerohen horizontet e tij letrare, për t'u bashkuar me një lëvizje më të gjerë dhe për të bërë lidhjet, kryesisht për shkak të miqësisë së tij me Santiago Rusiñol dhe Josep Carner, me aktivitetet kulturore 'Principatat'. Kjo lëvizje e udhëzoi drejt një perceptim të ri të artit dhe letërsisë, ndjenja e së cilës nuk ishte më zgjuarsi dhe lojë zbavitëse e lehtë, por një përfshirje sociale: ai besonte se poezia duhet të ketë një rezonancë dhe se ajo duhet t'i shërbejë një qëllimi të dobishëm në formën kolektive e cila tërhoqi frymëzimin e tij dhe të cilit ai i ka shërbyer.

Më 1904 ai dha një seminar në Athenaeum të Barcelonës titulluar 'Humanització de l'art "[Humanizimi i artit], e cila përbënte deklaratën e tij më të rëndësishme në lidhje me artin e përbërjes lirike. Në këtë tekst ai mbrojti besimin se përfshirja e një poeti duhet të jetë estetikisht e ekspozuar në një poezi të qartë dhe të kuptueshme, në një formë të paraqitur mirë. Megjithatë, ai shprehu mospëlqimin e tij për një poezi të intelektualizuar dhe të ashtuquajturat shkollat dhe trendet letrare që janë të bazuara në të dredhi të thjeshtë. Ai, pra, e kishte pozicionuar veten në gjysmë rrugë në mes të një lloji spontan të poezisë, si kjo e shkruar nga Joan Maragall, dhe një lirizëm të ndërtuar mbi formën e përsosur, por të thatë sentimentalisht, si ajo e shkruar nga poetët Parnasian. Në përputhje me ndërrimin e pikëpamjeve shekullore rreth së vërtetës dhe jetës, Alcover do të ndjekë një stil të poezisë lidhur me përvojën e jetës e cila ishte në gjendje të lidhet thellë me ndjenjat njerëzore të lexuesit.

Libri që ilustron më së miri teorinë e tij lirike është ' Cap al tard ' [ Kur po bëhet vonë ] (1909) , e cila është shkruar tërësisht në katalonisht : në këtë koleksion të poezive të pa lidhura ne shohim një ndarje të zërit lirik në njerëz të ndryshëm , duke përshkruar shumë peisazhe të cilat janë tipike majorkane , për të shprehur shtetin e tyre anemik , ndjenjat dhe emocionet , si dhe konceptimin artistik të poetit. Alcover e bëri këtë duke përdorur forma dhe ide të marra nga imagjinata popullore, si ato që i gjejmë në poemën 'Balanguera' , të cilat do të përshtaten me muzikë nga Amadeu Vives dhe kjo do të bëhej himni i majorka-s së sotme. Seksioni i titulluar 'Elegies' [Elegjitë] është, pa dyshim, një nga pikat më të larta të librit : këtu poeti tregon, nga një kënd pak më i shkëputur, vuajtjet prindërore që ai i kishte përjetuar, edhe pse, duhet thënë se, ai e kapërcen këtë dhimbje duke e kthyer atë në një emocion që mund të ndihet në mënyrë universale . Në 'Bíblics Poemes' [Poezitë biblike] (1918) , e cila do të ishte libri i tij i fundit i poezive , ai përsëri përdor persona të ndryshëm poetik, por këtë herë ata janë frymëzime biblike , dhe ai nuk do të arrijë të njëjtën shkallë të përsosmërisë që ai kishte arritur në vëllimin e mëparshëm.

Statusi i tij si intelektual, si ajo e Miquel Kosta Llobera, u njoh dhe vlerësua nga shumë shkrimtarë të kohës, dhe sidomos nga ato të 'Escola Mallorquina' [Shkolla majorkane]. Ai ishte anëtar i 'Academia de Bones Lletres' [Akademia e Letrave të mira] (1913), kryetar i 'Jocs Florals'[Lojërat e luleve] të Barcelonës' (1916) dhe anëtar i [Institut d'Estudis katalanasit- Institutit të Studimeve Katalonisht] (1916).