Kimioterapia

Kimioterapia (shpesh e shkurtuar në kimio dhe nganjëherë CTX ose CTx) është një lloj trajtimi i kancerit që përdor një ose më shumë ilaçe kundër kancerit (agjentë kimioterapeutikë ose agjentë alkilues) si pjesë e një regjimi të standardizuar të kimioterapisë. Kimioterapia mund të jepet me një qëllim kurues (i cili pothuajse gjithmonë përfshin kombinime medikamentesh) ose mund të synojë të zgjasë jetën ose të reduktojë simptomat (kimioterapia paliative). Kimioterapia është një nga kategoritë kryesore të disiplinës mjekësore që i kushtohet veçanërisht farmakoterapisë për kancerin, e cila quhet onkologji mjekësore.

Kjo grua po trajtohet me docetaxel për kancerin e gjirit. Dorezat ftohëse dhe ftohësit e verës vendosen në duart dhe këmbët e saj për të parandaluar efektet e dëmshme në thonjtë. Strategji të ngjashme mund të përdoren për të parandaluar rënien e flokëve.

Termi kimioterapi ka ardhur për të nënkuptuar përdorimin jo-specifik të helmeve ndërqelizore për të penguar mitozën (ndarjen e qelizave) ose për të nxitur dëmtimin e ADN-së, kjo është arsyeja pse frenimi i riparimit të ADN-së mund të rrisë kimioterapinë. Konotacioni i fjalës kimioterapi përjashton agjentë më selektivë që bllokojnë sinjalet jashtëqelizore (transduksioni i sinjalit). Zhvillimi i terapive me objektiva specifike molekulare ose gjenetike, të cilat pengojnë sinjalet nxitëse të rritjes nga hormonet klasike endokrine (kryesisht estrogjenet për kancerin e gjirit dhe androgjenet për kancerin e prostatës) tani quhen terapi hormonale. Në të kundërt, frenimet e tjera të sinjaleve të rritjes, si ato të lidhura me receptorin e tirozinës kinazës, referohen si terapi e synuar.

E rëndësishmja, përdorimi i barnave (qoftë kimioterapia, terapia hormonale ose terapia e synuar) përbën terapi sistemike për kancerin në atë që ato futen në qarkullimin e gjakut dhe për këtë arsye janë në parim në gjendje të trajtojnë kancerin në çdo vendndodhje anatomike në trup. Terapia sistemike përdoret shpesh në lidhje me modalitete të tjera që përbëjnë terapi lokale (d.m.th., trajtime, efikasiteti i të cilave kufizohet në zonën anatomike ku ato aplikohen) për kancerin, si terapia me rrezatim, kirurgjia ose terapia e hipertermisë.

Agjentët kimioterapeutikë tradicionalë janë citotoksikë duke ndërhyrë në ndarjen e qelizave (mitoza), por qelizat e kancerit ndryshojnë shumë në ndjeshmërinë e tyre ndaj këtyre agjentëve. Në një masë të madhe, kimioterapia mund të mendohet si një mënyrë për të dëmtuar ose stresuar qelizat, të cilat më pas mund të çojnë në vdekjen e qelizave nëse fillon apoptoza. Shumë nga efektet anësore të kimioterapisë mund të gjurmohen në dëmtimin e qelizave normale që ndahen me shpejtësi dhe kështu janë të ndjeshme ndaj barnave anti-mitotike: qelizat në palcën e eshtrave, traktin tretës dhe gjëndrat e flokëve. Kjo rezulton në efektet anësore më të zakonshme të kimioterapisë: mielosupresioni (ulja e prodhimit të qelizave të gjakut, pra edhe imunosupresioni), mukoziti (inflamacioni i rreshtimit të traktit tretës) dhe alopecia (rënia e flokëve). Për shkak të efektit në qelizat imune (veçanërisht limfocitet), barnat e kimioterapisë shpesh përdoren në një mori sëmundjesh që vijnë nga mbiaktiviteti i dëmshëm i sistemit imunitar kundër vetvetes (i ashtuquajturi autoimunitet). Këto përfshijnë artritin reumatoid, lupus eritematoz sistemik, sklerozën e shumëfishtë, vaskulitin dhe shumë të tjera.