Migrimet sllave në Ballkan

Ardhja e sllavëve nga fillimi i shekullit të VII (pas fillimit të shekullit të VI), në Ballkan e rriti shumëllojshmërinë etnike në Ballkan dhe sot është një element formues, por vuri edhe bazat për të ashtuquajturin Ballkanizim. Ndërsa më parë gadishullin e Ballkanit ishte pothuaj i Hellenizuar në anën sipërfaqësore dhe Romanizuar. Linja e Jireček, erdhi me elementin sllav në një shumëllojshmëri të fiseve të ndryshme, nga të cilat u shfaqen kombet moderne të Bullgarisë, Serbisë, Malit të Zi, Maqedonisë, Bosnje-Hercegovinës, Kroacisë dhe Sllovenisë.Migrimet sllave në Ballkan konsiderohet të kenë ndodhur kryesisht në dekadat e para të shekullit të 7-të në antikitetin e vonë pas një serie luftërash midis Perandorisë Sasanide (Persia) dhe Avar Khaganate kundër Perandorisë Romake Lindore. E quajtur edhe Perandoria Bizantine, ajo humbi pjesën më të madhe të territorit të saj në Egjipt, Levant, Azinë e Vogël dhe Ballkan. Përveç konfliktit për territorin, këto luftëra fetare, me Zoroastrianët dhe të Krishterët që garonin për pushtet mbi Mesopotaminë. [1] Shtylla kurrizore e Avar Khaganate përbëhej nga fise sllave, të cilat, pas rrethimit të dështuar të Konstandinopojës në verën e vitit 626, mbetën në Ballkanin e gjerë pasi kishin vendosur provincat bizantine në jug të lumit Sava dhe Danubit, nga Adriatiku drejt Egjeut deri në Detin e Zi. [2] I rraskapitur nga luftërat dhe i reduktuar në pjesët bregdetare të Ballkanit, Bizanti nuk ishte në gjendje të bënte luftë në dy fronte dhe të rifitonte territoret e tij të humbura, por u pajtua me faktin e krijimit të paganisë sllave dhe krijoi një aleancë me ta kundër Avar Khaganate në Panenonian Basin.

Zonat e vendosura nga fiset sllave në Evropën Juglindore ca. 700 (në jeshile).

Perandoria Romake Lindore (Bizanti), Perandoria Sasanide (Persia) dhe Avar Khaganate në 600. Bizantinët e drejtuan ushtrinë e tyre kryesore kundër Persisë Sasanide në Azinë e Vogël. Persia u mund në Betejën e Nineveh në 627 dhe kurrë më nuk u bë një kundërshtar serioz. Sidoqoftë, në vitin 630, Muhamedi u bë udhëheqësi i padiskutueshëm i arabëve dhe hyri triumfalisht në Mekë, të cilën më parë i duhej të largohej, dhe besimi i tij, Islami, papritmas pushtoi qarqe më të mëdha dhe më të mëdha të fiseve Arabe.

Pas fushatave shkatërruese të Attila Hunit, Perandori Justinian I filloi rindërtimin e fortesave, qyteteve dhe krishterimit. Sidoqoftë, pas vendosjes së sllavëve, Ballkani u kthye në paganizëm dhe hyri në epokën e errët, në të cilën kishte qenë pjesa më e madhe e Evropës deri atëherë. Për të zgjeruar ndikimin e tyre kulturor dhe shtetëror mbi Sllavët e Jugut, Bizantinët filluan procesin e Krishterizimit. [3]

Vendbanimi sllav në Ballkan kishte zgjatur për gati dy shekuj: nga rreth vitit 519 deri në shekullin e 8-të. [4] [Duhet një burim më i mirë] Zgjidhja u lehtësua nga rënia e konsiderueshme e popullsisë Ballkanike gjatë murtajës së Justinianit. [Duhet citim]

Sllavët që u vendosën në Ballkan janë të ndarë në dy grupe: Sclaveni dhe Antae. [5] [Duhet një burim më i mirë] Këta Sllavë populluan dendur Ballkanin, përfshirë Peloponezin me Ezeritai dhe Melingoi dhe disa ishuj të Egjeut, por edhe Anadollin me të ashtuquajturit Sllavë të Azisë së Vogël.

Pushtimet sllave deri më 591 Redakto

Në fund të antikitetit të vonë, në shekullin e 6-të, grupet e përmendura në burime si Sllavët përparuan nëpër Danubin e poshtëm (të braktisur nga Visigothët në fund të shekullit të 5-të) dhe ndërmorën sulme në provincat romake lindore të Ilirisë, Moezisë, Trakisë, Maqedonisë dhe Greqisë në Peloponez (shih Kronika e Monemvasia). Një nga burimet më të hershme që përmend bastisjet sllave është Prokopius i Cezareas, i cili emëron sulmuesit rreth 550 Σκλαβηνοί (p.sh. Prok. Hist. 7,14,2) dhe thotë se ata do të vendoseshin në veri të Danubit. Si rregull, grupe më të vogla dhe të pakoordinuara vepronin në malet e pakalueshme dhe pyjet e dendura. Në veri, sllavët arritën në zonën e ish-provincës së Noricum dhe themeluan Principatën e Karantanisë atje në shekullin VII.

Bibliografia Redakto

Florin Curta: The Making of the Slavs: History and Archaeology of the Lower Danube Region, C. 500–700; Cambridge 2001.
Walter Pohl: Die Awaren; München 2002²
Michael Whitby: The Emperor Maurice and his Historian – Theophylact Simocatta on Persian and Balkan Warfare; Oxford 1988.
Franz Georg Maier (Hrsg.): Byzanz; Fischer Weltgeschichte, Band 13; Frankfurt a. M. 1973; S. 139ff.