Edgar Allan Poe: Dallime mes rishikimesh

Ka shume e shume vjet/

Ne nje vent afer ne det,/

Ish nje vajze qe mundni ta njini tani/

Nene emerin Annabel Li;/

Dhe kjo vajze me donte edhe tjeter s’kerkonte/

Vec ta deshja sikunder me desh./

Isha i vogel dhe ish e vogel ne vjet/

N’ ate vent afer ne det;/

Po duheshim me teper se me dashuri/

Une dhe im Annabel Li;/

Me nje dashuri qe edhe Engjejte lart ne lavdi/

Qe te dyve na kishin zili./

Andaj, tani e shume vjet,/

Tek ky vent afer ne det,/

Fryri veriu nga ret’ e ma ngriu/

Te bukuren Annabel Li;/

Edhe motrat e saj engjellesha/

Ma rrembyen, ma mbyllen ne varr se e desha,/

Dhe keshtu me la shendet/

Nga ky vent afer ne det./

Engjejte qe s’kishin sa ne dashuri/

Qe te dyve na mbanin meri./

Po perandaj, sic e dini vertet,/

Tek ky vent afer ne det/

Fryri veriu nje nat’ e ma ngriu/

E ma vrau tim Annabel Li./

Dashuria qe kishim ish m’e forte se cdo dashuri,/

S’e ka patur as plak as i ri,/

As i marr’ as i urte njeri/

Dhe as Engjejt e qiellit ne ere,/

As demonet perposh ne sketerre;/

Shpirtin tim s’mund ta shqitin nga shpirti/

I se bukures Annabel Li./

Se tek hena qe ndrit, syri im enderrit/

Te se bukures Annabel Li;/

Nat’ e dite e shoh, edhe zemren ma ngroh,/

Shoq’ e dashura ime, e mjera jetime,/

Permi varrin ku deti bucet,/