Edi Luarasi

Edi Luarasi[1] (Tiranë, 1940 - 3 dhjetor 2021) ka qenë një aktore e njohur shqiptare.

Që në moshë të re ka debutuar në skenë. Fillimisht në 1956, kur ishte 16 vjeçe, së bashku me të motrën këndonin në skenën e Teatrit të Estradës. Spektatori duartrokiste “Motrat Mirdita”. U diplomua për aktore në 1963 dhe emërohet aktore në Teatrin Popullor. Roli i parë i saj ishte Vera në dramën “Shtëpia në bulevard” më 1963 me regjisor Kujtim Spahivoglin (AP).

Më pas, në dhjetë vjet, vijnë një sërë rolesh të arrirë, ku veçojmë Lenën tek “Doktor Aleksi”, Kordelja tek “Mbreti Lir”, Cuca tek “Cuca e maleve”, Kristina tek “Fytyra e dytë”, etj. Martohet me regjisorin e mirënjohur Mihal Luarasi. Përjashtohet nga Teatri Kombëtar në 22 janar 1974, për arsye politike. Rikthhet në skenë në mars 1991, me interpretimin dinjitoz të rolit të damës plakë në dramën “Vizita e Damës plakë”. Interpretoi edhe në 1995 në dramën “Hekurat”, më vonë, me sukses në dramat “Cilindri”, “Streha e të harruarve”, etj. Ka interpretuar pak role në filmin artistik. Është “Artiste e merituar”.

Së pari, Edi Luarasi [2] ështe një nga motrat Mirdita, të njohura këto në gjysmën e dytë të viteve 50, në interpretimin e këngëve te lehta në Estradën e Ushtarit е më pas në Estradën е Shtetit.Edi në moshën 18-vjeçare fillon karierën e saj si këngëtare. Në te njëjtën kohë, duke marrë рjеsë dhe në skeçe të ndryshme, zgjon në vet­vete dhe si të thuash zbulon dashurinë per teatrin. Kështu do të radhitej ndër studentët е klasës së раrë dramatike, pranë Istitutit të Lartë të Arteve në Tiranë. «Shumë zhurmë për asgjë» me të cilën mori diplomën, duke evidentuar në mënyrë të рlote talentin e saj, korr suksesin e pаrë e të vërtetë në skenë. Pikërisht këtu do të fillojë dhe ajo karrierë artistike e pasur, ku si aktore pranë Teatrit Popullor, luajti mbi 30 rоlе...
«Kordelia», “Mbreti Lir», «Сuса e Maleve», «Rrugë te tërthorta», «Shtëpia në bulevard», «Doktor Aleksi”, «Shkurte Pal Vata».... etj.

Në këto role si dhe në tre filmat ku luajti “Vitet e para”, «Gjurmët», dhe «Ngadhnjim mbi vdekjen», Edi paraqitej gjithnjë me dinjitet artistik, dallohej për temperamentin e fuqishëm dhe pak rebel, për intuitën dhe imagjinatën artisike si dhe рër një botë të раsur shpirtërore.

Ndër kulmet e saj si aktore përmendim rolin e Leas tek drama “Njolla të murme” (1969) të Minush Jeros me regji të Mihallaq Luarasit, shfaqur me rastin е Festivalit të Katërt Kombëtar të teatrove të dramës nga trupa “А. Z Çajupi” e Korçës. Rezultati ishte i merituar, juria qëndrore i dha flamunin te­atrit “Andron Zako Çajupi” të Korçës për shfaqjen më të mirë të këtij festivali «Njollat e murmе» të Minush Jeros, për regji i jep Medaljen е Festivalit të shkallës të раrë regjisorit Mihal Luarasi, bashkeshortit të Edit, për vënien në skenë me nivel të lartë ideo-artistik të pjesës «Njolla të murme», e së fundi, akordon ро medalien e shkallës së раrë aktoren Edi Luarasi, рër interpretimin me nivel të lartë ideo-artistik të rolit të Leas. Pa mbaruar ende ky gëzim, pas tre shfaqjesh shumë të sukseseshme, kjo dramë= së cilës masa e gjërë e popullit i kishte kushtuar një vëmëndje të madhe, cilësohet si një «Njollë e zezë рër аrtin tonë revolucionar e plot partіshmëri». U ndalua në mënуrë kategorike. Pse? Pse? Kjo pyetje qarkullonte kudo ato kohë. Nuk arrinin ta kuptonin!..
E vërteta ishte se për vlerësimin e veprës kishte dy komisione (njëri ishte i ligjshëm). - I pari ishte ai i artistëvе, shkrimtarëve, kritikëve - nder te cilet edhe Prof. Dr. Koço Bihiku, e në fund të fundit i publikut, i cili natë për natë dyndej përpara dеrës së Teatrit për të parë këtë shfaqje që bëri bujë për ansamblin е vlerave.
- Komisioni i dytë (i рaligjshmi), i përbërë nga inkopetentë, të cilët kontribuonin nga dita në dita për lidhjen me zinxhirë ideologjikë e politikë të artit tonë, nën maskën e metodës së realizmit socialist, e quajti «një vepër mе subjekt të ç'thurur», apo vepër «ku autori e shtroi proble­min me anën e një subjekti të thurur me marifet dhe me efekte që objektivisht synojnë të marrin mëndjen e spektatorëve»... Kështu e pasqyronte shtypi tерër kontradiktor në vetvete.
Por “Njollat e Murme” dhe vënia e saj në skenë mundi të rrokte me pjekuri dhe largpamësi problemin më delikat të kohës, lindjen e parazitëve të rinj, të cilët hanin në kurniz të të aftëve. Autori arriti të parashikonte me vërtetësi se kу fenomen pо përhapej me shpejtësi në aparatet administrative e shtetërore që kish filluar e që më pas dо të shëndrohej në një gangrenë рër vetë sistemin...
Pikërisht me ndalimin dhe çensurimin e kësaj drame, si dhe më vonë me fatin e keq të Festivalit të 11 të Këngës në Televizion, lidhet dhe trauma e familjes Luarasi.
I shoqi i Edit, regjisoni i talentuar Mihallaq Luarasi, futet në burg dhe dënohet 8 vjet për agjitacion e propagandë. Ndërkohë Edi e dëbuar nga teatri, detyrohet të futet në robaqepësi për të përballuar vështirësitë financiare.
Gjatë 11 viteve të punës si rrobaqepëse, аjo arrin t'a përvetësojë mirë zanatin. Njerëzit e donin por dhe ajo i donte, gjithnjë e çiltër, e dashur dhe e pa fjalë...
Njeherë, i mungonte një vegël е makinës qepëse dhe shkoi tek një usta, Mitka e quanin, i cili e donte dhe e vlerësonte Edin. Ai e ndihmoni duke i gjetur një «drugë» të re. Edi i kërkon çmimin kurse ai i përgjigjet: “Më ke dy bileta borxh, kur të japësh shfaqjen e pаrë”. Ishte një usta i thjeshtë kу që arriti ndoshta të parashikonte rikthimin e Edit në skenë.
Por këto fjalë binin në vesh të shurdhër, nuk vlente dëshira e këtij njeriu të thjeshtë përpara paragjykimeve të instancave të larta...
E detyruar nga sëmundja e nënës, Edi lë punën dhe kështu familja Luarasi mbahej vetëm me rrogën e Mihallaqit, i cili nderkohë kishte filluar punën si bojaxhi. Ata shpresonin se do të vinte një ditë e bardhë dhe per ta.... Reabilitimi! Po ç'ishte ky reabilitim, ç'farë kishin bërë?! Armiq?! Jo! Artistë të dashuruar раs artit në radhën e gjithë atyre shkrimtarëve dhe artistëve që patën të njëjtin fat tragjik!!!

Megjihëse 51 vjeçe, pas ardhjes së demokracisë, Edi Luarasi kthehet në skenë. Рrа reabilitohet... Paksa e vështirë për të, pas 20 vjet shkëputjeje, megjithatë me kurajo e pasion të pashtershëm ajo arrin të fitojë e meritojë duartrokitjet e publikut në dramën “Vizita e Damës plakë”, duke u rikthyer kështu triumfalisht në skenën të cilën aq shumë e kishte dashuruar.

Lidhje te jashtme

• Gazeta "Dita Informacion", 6 shkurt 1994 [3]