Estetizimi i politikës
Estetizimi i politikës ishte një ide e krijuar fillimisht nga teoricieni kritik Valter Benxhamin si një përbërës kyç i regjimeve fashiste.[1] Benxhamini tha se fashizmi priret drejt një estetizimi të politikës, në kuptimin e një spektakli në të cilin i lejon masat të shprehen pa i njohur të drejtat e tyre dhe pa prekur marrëdhëniet e pronësisë që masat proletare synojnë të eliminojnë.[2] Benxhamini tha:
Fashizmi përpiqet të organizojë masat e sapoproletarizuara pa prekur strukturën pronësore të cilën masat përpiqen ta eliminojnë. Fashizmi e sheh shpëtimin e tij në dhënien e këtyre masave jo të drejtën e tyre, por në vend të kësaj një mundësi për t'u shprehur. Masat kanë të drejtë të ndryshojnë marrëdhëniet pronësore; fashizmi kërkon t'u japë atyre një shprehje duke ruajtur pronën. Rezultati i arsyeshëm i fashizmit është futja e estetikës në jetën politike. [...] Njerëzimi, i cili në kohën e Homerit ishte një spektakël për perënditë olimpike, është bërë spektakël për veten. [...] Komunizmi përgjigjet duke politizuar artin.[2]
Kjo është vënë re gjithashtu si e lidhur me lëvizjen futuriste italiane dhe është postuluar si motivi kryesor i saj për t'u përfshirë në regjimin fashist të Italisë.
Nga ana tjetër, "politizimi i estetikës" (ose "politizimi i artit") është përdorur si një term për një sintezë ideologjikisht të kundërt,[2] ku arti është në fund të fundit në varësi të jetës politike dhe rrjedhimisht rezultat i saj, i ndarë nga ajo, por e cila tentohet të trupëzohet për përdorim politik si teori që lidhet me natyrën politike konsekuente të artit. Historiani Emilio Xhentile ka theksuar se këto dy ide nuk përjashtojnë njëra-tjetrën dhe kanë një shkallë të madhe të tjetrës.
Në formulimin origjinal të Benxhaminit, politizimi i estetikës konsiderohej e kundërta e estetizimit të politikës, kjo e fundit ndoshta duke u treguar si një instrument i "mitologjizimit" të regjimeve totalitare fashiste.[3] Në të kundërt, "politizimi i artit" kërkon që njeriu të "[afirmojë] vlerën dhe forcën politike të artit [duke] çmitizuar koncepte si gjenialiteti dhe vlera e përjetshme [dhe duke] çmitizuar idenë [...] që arti shpreh natyrën thelbësore të një kombi ose race”. Me fjalë të tjera, të politizosh artin do të thotë të pranosh se ai është në thelb një produkt që ekziston brenda një konteksti specifik shoqëror-kulturor; kështu komunizmi "e merr seriozisht artin jo vetëm si një produkt kulturor, por si një forcë kulturore".[4]
Koncepti i Benxhaminit është lidhur me librin e Gaj Debordit të vitit 1967, Shoqëria e spektaklit.[5]
Referimet
Redakto- ^ Jay, Martin (1992). ""The Aesthetic Ideology" as Ideology; Or, What Does It Mean to Aestheticize Politics?". Cultural Critique. University of Minnesota Press (21): 41–61. doi:10.2307/1354116. JSTOR 1354116.
{{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri|language=(Ndihmë!) - ^ a b c Walter Benjamin (1935) "The Work of Art in the Age of Mechanical Reproduction", ch.XIX/Epilogue, link to full translated text (published by Schocken/Random House, ed. by Hannah Arendt.
- ^ Jay, Martin (1992). "'The Aesthetic Ideology' as Ideology; Or, What Does It Mean to Aestheticize Politics?". Cultural Critique: 42. doi:10.2307/1354116. JSTOR 1354116.
{{cite journal}}: Mungon ose është bosh parametri|language=(Ndihmë!) - ^ Miller, J. Hillis (2005). Wolfreys, Julian (red.). The J. Hillis Miller Reader. Stanford, CA: Stanford University Press. fq. 330–331. ISBN 978-0-8047-5056-1.
{{cite book}}: Mungon ose është bosh parametri|language=(Ndihmë!) - ^ Tamara Trodd (2015) The Art of Mechanical Reproduction p.14