Estrada e Vlorës
Estrada e Vlorës: Histori e humorit dhe pasioneve të një qyteti
Qyteti i Vlorës, i njohur për bukurinë e tij natyrore, historinë e pasur dhe shpirtin energjik të banorëve, ka një lidhje të veçantë me humorin. Në këtë qytet, humori nuk është thjesht një formë argëtimi; është një pjesë e identitetit të tij, një traditë që ka filluar në nëntorin e vitit 1955, kur u themelua Estrada Profesioniste e Vlorës[1]. Që nga ai moment, Vlora nisi të qeshë dhe të dashurojë humorin, duke e kthyer atë në një nga pasionet më të mëdha, së bashku me detin, futbollin dhe Ditën e Flamurit.
Fillesat e humorit në Vlorë datojnë që pas mbarimit të Luftës së Dytë Botërore, kur në tarracën e bankës qendrore organizohej shfaqja “Ora Gazmore”, e cila transmetohej në të gjithë sheshin përmes altoparlantëve. Me kalimin e kohës, qyteti u bë shtëpia e shumë artistëve të mëdhenj, të cilët kontribuuan në zhvillimin e Estradës së Vlorës. Ndër emrat që lanë gjurmë të thella në këtë skenë janë Qirjako Sava, Petraq Gega, Agron Hamo, Tefta Çiraku, Koço Nauni, dhe Mane Lumani.
Në vitet e para të Estradës, disa prej premierave më të suksesshme ishin “Të fala nga fshati”, “Maska dhe fytyra”, “Zëri i gruas”, dhe “Xhevahiret e orës 19”. Estrada u bë një institucion i dashur për vlonjatët, duke sjellë humor dhe argëtim në jetën e tyre të përditshme.
Një nga arritjet më të mëdha të Estradës së Vlorës është padyshim krijimi i “Katër Parodistëve të Vlorës”, të cilët u bënë një simbol i qytetit dhe humorit shqiptar në përgjithësi. Agron Hamo dhe Afrim Agalliu, të sapo liruar nga ushtria në vitin 1974, nisën rrugëtimin e tyre humoristik nën udhëheqjen e artistëve të njohur si Leka Kruta dhe Myqerem Ferra. Pas suksesit të parë, ata u bashkuan me Metin dhe Manjan, duke krijuar katërshe të pandashme që do të shndërrohej në një ikonë të humorit shqiptar.
Ata nuk ishin vetëm të talentuar, por edhe të përkushtuar. Me punë të vazhdueshme dhe pasion të palëkundur, “Katër Parodistët e Vlorës” arritën të krijojnë një trashëgimi të pasur humori që ka bërë për të qeshur breza të tërë shqiptarësh, brenda dhe jashtë vendit.
Një tjetër moment historik për teatrin e Vlorës ishte shfaqja e komedisë “Pallati 176” në maj të vitit 1987. Nën regjinë e Jorgaq Tushes dhe me një kast të talentuar aktorësh, përfshirë Albert Verrian, kjo komedi shënoi një sukses të jashtëzakonshëm, duke kaluar kufijtë e një suksesi lokal dhe duke u shfaqur për muaj të tërë me salla të mbushura plot.
Në nëntor të vitit 2005, Vlora organizoi “Ditët e Humorist Shqiptar”, një aktivitet që mblodhi së bashku estradat dhe aktorët më të mirë të vendit. Ky aktivitet ishte një kulm i nderimit për Estradën e Vlorës dhe për humorin vlonjat, duke i dhënë kësaj tradite vendin që i takon në historinë e kulturës shqiptare.
Edhe pse kalimi i viteve ka sjellë sfida të ndryshme, “Katër Parodistët e Vlorës” vazhdojnë të japin shfaqje dhe të sjellin humor për publikun, duke mbushur salla dhe duke mbajtur gjallë traditën e humorit vlonjat. Ata kanë dëshirën dhe ëndrrën që, ashtu siç u zbuluan dhe mbështetën në fillimet e tyre, edhe ata të zbulojnë dhe mbështesin gjeneratën e re të artistëve të humorit, por kjo mbetet një sfidë e vështirë.
Estrada e Vlorës mbetet një thesar i kulturës shqiptare dhe një dëshmi e forcës së humorit për të bashkuar njerëzit dhe për të sjellë gëzim në jetën e përditshme.