Lufta Civile Greke
Lufta Civile Greke (greqisht: ο Emfýlios) u zhvillua nga viti 1946 deri në 1949. Konflikti, i cili shpërtheu menjëherë pas përfundimit të Luftës së Dytë Botërore, përbëhej nga kryengritja-komuniste e dominuar kundër qeverisë së krijuar të Mbretërisë së Greqisë. Opozita shpalli një republikë popullore, Qeverinë e Përkohshme Demokratike të Greqisë, e cila qeverisej nga Partia Komuniste e Greqisë (KKE) dhe dega e saj ushtarake, Ushtria Demokratike e Greqisë (DSE). Rebelët u mbështetën nga Jugosllavia dhe Bashkimi Sovjetik. Me mbështetjen e Mbretërisë së Bashkuar dhe Shteteve të Bashkuara, forcat qeveritare greke fituan përfundimisht.
Lufta i kishte rrënjët në ndarjet brenda Greqisë gjatë Luftës së Dytë Botërore, midis organizatës së rezistencës së majtë të dominuar nga komunistët, EAM-ELAS, dhe forcave të rezistencës antikomuniste të lirshme aleate. Më vonë ajo u përshkallëzua në një luftë të madhe civile midis shtetit grek dhe komunistëve. Luftimet rezultuan në disfatën e DSE nga Ushtria Helenike.
Lufta rezultoi nga një luftë shumë e polarizuar midis ideologjive të majta dhe të djathta që filloi kur secila palë synoi vakumin e pushtetit që rezultoi nga fundi i pushtimit të Boshtit (1941-1944) gjatë Luftës së Dytë Botërore. Lufta ishte lufta e parë proxy e Luftës së Ftohtë dhe përfaqëson shembullin e parë të përfshirjes së pasluftës nga ana e aleatëve në punët e brendshme të një vendi të huaj, një zbatim i politikës së kontrollit të George F. Kennan në Telegramin e tij të gjatë. Greqia në fund u financua nga Shtetet e Bashkuara (përmes Doktrinës Truman dhe Planit Marshall) dhe u bashkua me NATO-n (1952), ndërsa kryengritësit u demoralizuan nga ndarja e hidhur midis Jozef Stalinit të Bashkimit Sovjetik, i cili donte t'i jepte fund luftës dhe Josip Broz Tito i Jugosllavisë, i cili dëshironte që kjo të vazhdonte.