Përdoruesi:Porrnoferr/Artikuj dhe seksione në shitje/Das blaue Licht

Das blaue Licht - Drita e kaltërt nxjerr nga : Márchen der Brúder Grimm, Mit 100 Bildern nach Achuarellen von Ruth Koser - Michaëls; Droemersche Verlagsanstalt - 1937 Múnchen: Non - ISBN

Na ishte njëherë një ushtarë, i cili për disa vite me radhë, me besnikëri i kishte shërbyer mbretit. Mirëpo pasi i erdhë fundi i luftës dhe ushtari lëngonte nga shumë varrë të marra, dhe nuk mund të shërbente më tejë si ushtarë, i foli mbreti: "Ti, je i lirë, mund të shkoshë, nuk kam nevojë për ty; Para nuk do marrësh nga unë me tejë, ato do i marrin vetem ata që më shërbejnë dhe që më sjellin fitime". Ja kështu, ushtari u nda nga shërbimi për mbretin dhe ecte pa ditur ku të shkonte, nuk dinte si të vazhdonte jetën më tejë, me çka të ushqehej, dhe ja mbërriu në një pyll, në errësirët e të cilit pa një burim drite. Ju afrua burimi dhe mbërriu tek një shtëpi në të cilën banonte një magjistare. "Më jepë mbulesa për një natë, pakë për të ngrën e pirë" i tha asaj, "se mbarova". "Oho!" ja këtheu ajo, "Kush i jep një ushtari të humbur diçka? Por do të jemë zemër gjërë dhe do të nderojë të rrish tek unë, nëse vepronë ashtu si dua unë". "Çka kërkon nga unë?" pyeti ushtari. "Neser të më punoshë barçen time"
Vazhdon....

Interesant dihet që gjithmon nëpër përralla, mreti e magjia janë diçysh të barabart. Po kur nuk e kuptova pse hekse ushtari mes këtyre dy zgjedhjeve?
...Vazhdimi
Ushtari ju nënshtrua kërkesës së saj dhe punonte, por nuk ja arrinte që para mbrëmjes të mabaronte. "Po e shohë", foli magjistarja, "që sot nuk mundesh ta përfundosh; do të mbaj dhe një natë, mirëpo për këtë do duhesh që nesër të mi preshë dhe çashë një qerre drunjë". Për këtë ushtarit ju deshë e tërë dita, dhe në mbrëmje magjistarja e pyeti edhe për një natë të rrinte tek ajo."Neser do duhesh të më kryesh një punë të vogël, prapa shtëpi sime, ndodhet një bunar i vjetër dhe i zbrazët, pa ujë, në të më ka rënë drita ime, ndriçon në të kaltër dhe nuk shuhet, atë dritë duhesh të ma sjell" Të nesërmen, plaka e përcolli tek bunari dhe e lëshoji me një korpë në të. Ai e gjeti dritën e kaltërt dhe bëri me shenjë që ta tërhiqte litarin. Ajo e tërhoqi lartë dhe donte të t'ia merrte dritën e kaltërt. "Jo" i tha ai dhe i mërrolur shikojë atë, "këtë dritë nuk do ta japë para se të shkelë me këmbë të mia mbi tokë". Kjo e çmendi magjistaren, e lëshojë litarin dhe iku.

Ushtari i gjorë ra poshtë në dhe të butë pa lëndime të rënda, dhe drita e kaltërt nuk ishte shuar, po sa i ndihmonte kjo? E pa se vdekjes nuk mund ti shpëtonte. Për një kohë të gjatë rrinte e shikonte përreth si i përgjynatosur, befas i shkoj dora në xhepin e tij dhe preku llullën e cila përgjysmë ishte e mbushur me duhan. Me vete mendojë, kjo do të jetë kënaqsia ime e fundit, e nxorri llullen, e ndezi atë në dritën e kaltërt dhe filloj të tymosë. Po sa u mbush gropa me tymin e tij, para tij u paraqit një voglushe e zezë dhe e pyeti: "Zotëri, çka më urdhëron?", "Çka të urdhëroj unë ty?" - ja këtheu ushtari me plotë befasi çuditëse. "Më duhet të bëjë", tha vajza dhe vazhdojë "ç'të kërkosh". "Mirë", foli ushtari, "së pari më ndihmo të dal nga bunari". Vajza e mori për dore dhe me dritë të kaltër në dorë filluan të ecin nëpër një kalim nëntoksorë. Përgjatë kalimit i tregont atij thesarin që kishte sjellur dhe mbëshefur aty magjistarja, dhe ushtari aty mori aq para sa mund të barte me vete. Pasi që doli mbi dhe, i foli vajzës "tani, këthehu, lidhe magjistaren e vjeter dhe paraqite në gjyq". Nuk vonojë shumë dhe parakalojë shpejtë si era një maçok duke nxjerr një pickamë të tmerrshme dhe kjo u përsërit disa herë, dhe vajza u këthye. "U bë e gjitha", foli ajo, "dhe magjistarja është varrur. Zotëri, ç'më urdhëron tani?" pyeti voglushja. "Tani për tani asgjë", ju përgjegjë ushtari, "mund të këthesh në shtëpi, por rri e gatëshme dhe afër kur të thërras". "Nuk është e nevojshme", tha vajza, "me të ndezur të llullës në dritën e kaltërt, unë aty do jemë". Me këtë edhe u zhdukë nga pamja e tij.

Ushtari u këthye në qytet nga i cili kishte ardhur. Hyri në hanet më të mira, porositi tesha më të mira, dhe pastaj e urdhërojë hanxhiun të i jepte dhomën më të mirë që kishte hani. Pasi që rahatua, thirri vajzen e zezë dhe i tha: "Mbretit i kam shërbyer me besnikëri, më dëbojë dhe më la të vuaj nga uria, për këtë dua të hakmerrem". "Ç'më duhet të bëjë?" e pyeti voglushja. "Me të ramë terri, përderisa vajza e mbretit gjendet e shtrirë në shtartë e fjetu, të ma sjellësh ashtu të fjetur këtu, ajo duhet të më shërbej". Vajza foli "Për mua kjo është punë e lehtë, por për ty, e gjë e rrezikshme. Nëse zbulohet kjo, do të pësoshë". Me të rame të orës dymbëdhjetë të natës, e u hapë dera dhe para tij ishte vajza që mbante para veti në duar vajzën e mbretit. "Aha, këtu je?" thirri ushtari, "E freskët në punë! Ec, merr fshisen dhe fëshije dhomën". Posa mbaroj me të fëshirë, e thirri të shkonte tek ulësia ku ishte ulur ai, i zgjati këmbët dhe foli "Tërhiqi çizmet", të zbathurat ja gjujti dhe asaj i'u deshë ti lante ato, ti bëntë të vizëllonin. Ajo i bënte të gjitha që ai e urdhëronte pa asnjë kundërshtim, pa fjalë dhe me sy gjysmë të mbyllur. Me shenjë të parë të dorës, ja këtheu vajza të bijen e mbretit në shtratin e saj në kështjellen mbretrore.

Iha e gatë koka. Nashta vazhdon.