Shtrëngimi

Shtrëngimi është detyrimi i një pale që të veprojë në mënyrë të pavullnetshme duke përdorur kërcënime, duke përfshirë kërcënimet për të përdorur forcën kundër një pale. Ai përfshin një sërë veprimesh me forcë që cenojnë vullnetin e lirë të një individi për të nxitur një përgjigje të dëshiruar. Këto veprime mund të përfshijnë zhvatje, shantazh, apo edhe torturë dhe sulme seksuale. Për shembull, një ngacmues mund të kërkojë para për drekën nga një student ku refuzimi rezulton në rrahjen e studentit.

Në sistemet e së drejtës zakonore, akti i shkeljes së një ligji ndërsa është nën detyrim kodifikohet si një krim me detyrim.

Detyrimi mund të përdoret si levë për ta detyruar viktimën të veprojë në një mënyrë në kundërshtim me interesat e veta. Detyrimi mund të përfshijë jo vetëm shkaktimin e lëndimit trupor, por edhe abuzimin psikologjik (ky i fundit synon të rrisë besueshmërinë e perceptuar të kërcënimit). Kërcënimi i dëmtimit të mëtejshëm mund të çojë gjithashtu në pranimin e personit që detyrohet.

Konceptet e shtrëngimit dhe bindjes janë të ngjashme, por faktorë të ndryshëm i dallojnë të dyja. Këto përfshijnë qëllimin, gatishmërinë për të shkaktuar dëm, rezultatin e ndërveprimit dhe opsionet në dispozicion të palës së detyruar.

John Rawls, Thomas Nagel, Ronald Dworkin dhe autorë të tjerë politikë argumentojnë se shteti është shtrëngues. Max Weber e përkufizoi një shtet si "një komunitet që ka monopolin e përdorimit legjitim të forcës". Morris argumenton se shteti mund të veprojë përmes stimujve dhe jo përmes detyrimit. Në kujdesin shëndetësor, shtrëngimi joformal mund të përdoret për ta bërë një pacient t'i përmbahet planit të trajtimit të mjekut. Në rrethana të caktuara, shtrëngimi fizik përdoret për të trajtuar një pacient në mënyrë të pavullnetshme.