Wikipedia

Zef Skiroi: Dallime mes rishikimesh

Browse history interactively
[redaktim i pashqyrtuar][Redaktim i kontrolluar]
← Redaktim më i vjetërNdryshimi më pas →
Content deleted Content added
PamorTekst wiki
No edit summary
vNo edit summary
Rreshti 14:
|}}
 
'''Zef Skiroi''' ([[Hora e Arbëreshëvet]], [[10 gusht]] [[1865]] - [[Napoli]], [[17 shkurt]] [[1927]]) ishte [[poet]], gjuhëtar, folklorist, etnograf, [[gazetar]] dhe publicist i shquar [[Arbëreshët|arbëresh]]. IAtdhetar madhëi atdhetarmadh [[Shqiptarët|shqiptar]], ishtë dijetar dhe koleksionist ei traditave poetike arbëreshe, profesor i parë idhe Kryetaritkryetarit tëi gjuhës shqipe dhe letërsisë në Institutin Oriental të Napolit, që marrin pjesë në mënyrë aktive në gjuhën shqipe (Rilindja). Ndër shkrimtarët më të mëdhenj shqiptar, ai është përfaqësuesi më i traditave arbëreshe letrare dhe kulturore të Sicilisë, të cilët lënë një dalje të gjerë letrare.
 
Me vlerë madhore si për letërsinë arbëreshe ashtu edhe për studimet letrare shqiptare janë veprat e Zef Skiroit. Skirò ka qenëishte poet neoklasik, prozator dhe studiues, veprat e të cilit mund të thuhet se shënojnë një pikë kalimi drejt letërsisë bashkëkohore shqiptare në Itali.
 
Në moshën 9-vjeçare ai shkroi një vjershë kushtuar [[Skënderbeu]]t, duke hapur kështu siparinsfondin e veprave të veta të mëvonshme. Studioi në "Seminar Shqiptar" në [[Palermo]], ku u formua me traditën e kulturës shqiptare si dhe të asaj klasike (Dante, Servantesi, Gëte, Shileri, etj.). Më [[1887]] së bashku me Françesk Petën themeluan në Palermo revistën ''Arbëri i ri'' si dhe botoi përmbledhjen e parë me vjersha. Skiroi mbaroi studimet për drejtësi më [[1890]] dhe po këtë vit u emërua docent i letërsisë antike në "Liceun Garibaldi" të Palermos.
Kur ishte vetëm 35 vjeç arriti të merrte vendin e titullarit të Katedrës së Gjuhës dhe të Letërsisë Shqipe, të hapur pranë Institutit Mbretëror Oriental të Napolit.
Më pas ai vazhdoi veprimtarinë albanologjike në [[Napoli]] me botime, leksione dhe pjesëmarrje në kongrese. Jeta e tij do të rëndohej shumë nga vitet e fundit, veçanërisht me vrasjen tragjike të djalit të tij, Minos, si viktimë e një intrige politike më [[1920]]. Më [[1925]] mbajti një konferencë për të nderuar kujtimin e mikut të vet [[Luigj Gurakuqi]], që u vra atë vit në [[Bari (Itali)|Bari]].
Rreshti 24:
Vdiq në Napoli më [[1927]], i nderuar dhe i respektuar si personalitet i letërsisë dhe i kulturës arbëreshe. Në historinë e letërsisë shqiptare Zef Skiroi është shquar si poet, prozator, dramaturg, folklorist e studiues. Veprat kryesore të tij mbeten ''Mili e Hajdhia'', ''Te dheu i huaj'' dhe ''Mino''. Poema ''Mili e Hajdhia'' është këngë subjektive e Skiroit ; aty autori derdhi emocionet djaloshare, të cilat mbetën esenciale edhe në botimet e mëvonshme, duke qenë vepra më e mirë e rinisë së tij.
 
Kjo vepër bashkë me ''Këngët e Milosaos'' të [[Jeronim de Rada|Jeronim de Radës]] e ''KangënKanga e sprasme e Balës'' të [[Gavril Dara i Riu|Darës]], përbëjnë treshen e poemave romantike arbëreshe të papërsëritshme në letërsinë romantike shqiptare.
Vepra më e madhe poetike e Zef Skiroit, ''Te dheu i huaj'' u botua në dy variantavariante, më, më 1900 dhe më 1940. [[Eqrem Çabej]] më 1936 e quajti “kryevepra e Xhuzepe Skiroit dhe nderi i literaturës shqipe”. Po ky më 1945 shtoi: “është në një farënjëfarë mënyre epi nacional i shqiptarëve të Italisë”, apo “vepra e jetës së tij”.
 
== Titujt e veprave ==
Marrë nga "https://sq.wikipedia.org/wiki/Zef_Skiroi"