Anis Hidayah (e lindur në vitin 1976) është një aktiviste indoneziane e cila punon me punëtorët emigrantë dhe çështjet e të drejtave të njeriut. Puna e saj është njohur dhe vlerësuar nga Human Rights Watch në Toronto me pranimin e Çmimit Alison Des Forges në vitin 2011 dhe Yaasan Pusat Studi Hak Asasi Manusia me Çmimin Yap Thiam Hien për të drejtat e njeriut në vitin 2014.

Anis Hidayah
U lind në (1976-11-07) 7 nëntor 1976 (47 vjeç)
Bojonegoro Regency, Java Lindore, Indonezi
ShtetësiaIndoneziane
Profesioniaktiviste e të drejtave të njeriut
Vite aktiviteti1998-prezent
Organizatabashkë-themeluese e Migrant Care
Njohur përmbrojtjen e të drejtave të punëtorëve emigrantë

Jeta e hershme Redakto

Anis Hidayah u lind më 7 nëntor 1976 në një fshat të vogël në Regjimentin Bojonegoro të Java Lindore, Indonezi. Si fëmijë, ajo u bë e vetëdijshme se sa anëtarë të komunitetit të saj kishin migruar jashtë vendit në kërkim të punës, duke lënë fëmijët e tyre në kujdesin e gjyshërve. Ajo u regjistrua në shkollën e drejtësisë dhe studioj në Universitetin Jember në Jember Regency[1][2] dhe u përfshi në Lëvizjen e Studentëve Islamik Indonesian (indonezisht: Pergerakan Mahasiswa Islam Indonesia (PMII)).[2] Në vitin 1998, Hidayah mësoi për përdhunimin e një gruaje emigrante dhe mungesën e rekursit. Viktima la punë, por sulmuesi i saj as nuk duhej të paguante pagën e saj për kontratën e saj të prishur as nuk u përball me ndonjë akuzë penale.[3] Kur viktima u kthye në Indonezi, për të nuk kishte asnjë rehabilitim apo asistencë, që frymëzoi Hidayah për të përfunduar tezën e saj bachelor mbi gjendjen e punëtorëve emigrantë.[2]

Nga shtatë milionë punëtorë emigrantë indonezianë të punësuar në vende si Kuvajti, Malajzi dhe Arabia Saudite, gjashtë milionë janë gra. Shumica janë të punësuar në shërbimin e brendshëm ose si kujdestare. Nënshkrimi i një kontrate dyvjeçare për shërbime, pasi ata largohen nga vendi, ka pak ligje që i mbrojnë ato dhe nuk ka monitorim nga qeveria indoneziane për to ose kushtet e tyre të punës.[3] Hidayah iu bashkua Organizatës së Solidaritetit të Grave në Lindjen e Jugut në 1999 dhe punoi me ta për një vit e gjysmë para se të fillonte studimet e saj universitare. Organizata ishte në atë kohë, organizata e vetme që merrej me çështjet e emigrantëve. Hidayah nuk e mbaroi diplomën e saj, për shkak të përfshirjes së saj në themelimin e Kujdesit për Migrantët.[2]

Karriera Redakto

Në vitin 2004, Hidayah bashkë-themeloj një OJQ, "Migrant Care" që merrej me avokatinë e indonezianëve emigrantë që punojnë jashtë vendit.[1] OJQ-ja u shtyu ligjvënësve të hartojnë reforma për të mbrojtur punëtorët emigrantë dhe ofron shërbime ligjore për gratë që kanë përjetuar dhunë ose abuzime, duke përfshirë situatat që i vendosin ata në skllavëri.[3] Ata gjithashtu mbajnë një bazë të dhënash dhe krijojnë qendra shërbimi në zonat me eksodin të lartë migrues për të edukuar njerëzit për kurthet, të drejtat e tyre dhe të kenë një sistem për të gjetur punëtorët dhe për të ndihmuar familjet e tyre.[2] Përmes protestave, përpjekjeve të lobimit me ligjvënësit dhe shfrytëzimit të mediave për të nxitur reformën, Hidayah është bërë një nga aktivistët më të dukshëm për punëtorët emigrantë të Indonezisë.[4] Në vitin 2012, parlamenti indonezian ratifikoi Konventën Ndërkombëtare për Mbrojtjen e të Drejtave të të Gjithë Punëtorëve Emigrantë dhe Anëtarëve të Familjeve të tyre, duke bërë një fillim për të adresuar problemin.[2]

Çmime dhe njohjen Redakto

Në vitin 2011, Hidayah mori çmimin Alison Des Forges nga Human Rights Watch në Toronto për avokimin e saj në emër të grave dhe punëtorëve emigrantë.[3] Kur BBC filloi serinë e 100 Grave në vitin 2013, për të diskutuar në thellësi për një muaj çështjet që ballafaqohen me gratë e shekullit 21, Hidayah ishte një nga gratë inauguruese që kërkoi të merrte pjesë në programe.[5][6] Në vitin 2014, ajo u zgjodh nga një fushë prej afro 50 kandidatësh, si fituese e çmimit Yap Thiam Hien, i cili njeh kontributin e mbrojtësve të të drejtave të njeriut.[1]

Referimet Redakto

Citime Redakto

  1. ^ a b c Tampubolon 2015.
  2. ^ a b c d e f Affan 2012.
  3. ^ a b c d Clibbon 2011.
  4. ^ Varia 2011.
  5. ^ Fisher 2013.
  6. ^ BBC News 2013.

Bibliografia Redakto