Fotografia digjitale

Fotografia tradicionale ishte një peshë e rëndë për fotografët të cilët punonin në kondita të vështira apo vende të largëta (si korrespondentët e shtypit). Me rritjen e konkurrencës nga televizioni, u krijua presion në mënyrë që fotografitë të arrinin më shpejt tek gazetat. Foto-reporterët në vende të humbura të botës mbanin me vete një laborator fotografik në miniaturë dhe disa mënyra për ti transmetuar figurat e tyre nëpërmjet linjës telefonike. Në 1990, Kodak nxori në treg DCS 100, aparati digjital i parë në shitje. Çmimi ishte shumë i lartë dhe i përballueshëm vetëm nga gazetare dhe fotoreporter por fotografia digjitale lindi.

Duke luajtur me fotografinë: manipulimi i fotografive të skanuara bashkë me një program grafik i vendos këto dy njerëz trima në majë të një teleferiku Austriak.

Fotografia digjitale përdor një sensor elektronik për të regjistruar imazhe si të dhëna elektronike në të njëjtën mënyrë se si procesi kimik regjistron imazhe në film. Disa mjete të tjera si për shembull Celularët tani përfshijnë një aparat digjital përbrenda.

Në 10 vjet, aparatet digjitale i janë bërë të disponueshëm tregut të konsumit individual. Aparatet digjitale tashmë shiten më shumë se ato me film, dhe shume kane funksione që nuk gjedhen në aparatet me film si mundësia për të regjistruar video dhe zë.

Kodaku lajmëroi në janar të 2004 se nuk do të prodhonte më aparat me film 35 mm në fund të vitit. Kjo u interpretua si shenjë e mbarimit të fotografisë në film sidoqoftë Kodaku kishte një pjesë shumë të vogël të tregut të filmit kur bëri këtë lajmërim. Çmimi i aparateve 35 mm dhe APS ka rënë shumë për arsye të konkurrencës direkt me formatin digjital. Fotografia e lagësht do mbijetojë për arsyen se amatorë të pasionuar dhe artistë të famshëm preferojnë përdorimin e filmit tradicional dhe teknikave që tashmë kanë praktikuar.