Gjuha rome

Gjuha rome përbëhet prej gjuhëve të ndryshme të romëve që përkasin në degën Indo-Aryan të familjes indo-evropiane të gjuhës. Sipas Ethnologut, shtatë varietetet e romëve janë mjaft divergjentë për tu konsideruar gjuhë të tyre. Më e madhja është Vlax Romani (rreth 500,000 folës),Balkan Romani (600,000), dhe Sinte Romani (300,000). Disa komunitete rome flasin gjuhë të përziera në bazë të gjuhës përreth me fjalorin e ruajtur të Romëve - këto njihen nga gjuhëtarë si varietete para-romane, në vend të dialekteve të vetë gjuhës rome.

Flamuri zyrtar i Romëve

Dallimet midis varieteteve të ndryshme mund të jenë po aq të mëdha sa, për shembull, dallimet ndërmjet gjuhëve sllave.

Emri

Folësit e gjuhës rome zakonisht i referohen gjuhës si řomani čhib "gjuha rome" ose řomanes "në mënyrë rome". Kjo rrjedh nga fjala rome řom, që do të thotë "një anëtar i grupit (roman)" ose "burrë".Kjo është edhe aty ku termi "Roma" rrjedh në anglisht, ndonëse disa grupe rome i referohen vetes duke përdorur demonime të tjera (p.sh. 'Kaale', 'Sinti' etj.) Mund të gjendet edhe gjuha angleze "Gjuhë rrome" (me dy R fillestarë), duke reflektuar një transkriptim të ndryshëm të fonemës rome

Para shekullit të nëntëmbëdhjetë, tekstet në gjuhën angleze i referoheshin zakonisht gjuhës si "gjuhë cigane". Në SHBA, "cigani" është ende termi më i kuptuar.

Klasifikimi

Në shekullin e 18-të, është treguar nga studimet krahasuese që romët i përkasin familjes indoevropiane. Në vitin 1763, Voldi István, një pastor kalvinist nga Satu Mare në Transilvani, ishte i pari që vërejti ngjashmërinë midis romëve dhe indo-arianëve duke krahasuar dialektin romak të Gyor me gjuhën (ndoshta sinhalezisht) të folur nga tre studentë të Sri Lankës që takoi në Holandë. Kjo u pasua nga gjuhësi Johann Christian Christoph Rüdiger (1751-1822), libri i të cilit Von der Sprache und Herkunft der Zigeuner aus Indien (1782) provoi se Romet ishte pasardhës nga sanskritishtja. Kjo bëri që filozofi Kristian Jakob Kraus të mbledh dëshmi gjuhësore duke intervistuar sistematikisht romët në burgun e Konigsbergut. Gjetjet e Krausit nuk u publikuan kurrë, por mund të kenë ndikuar ose hedhur themelet për gjuhëtarë të mëvonshëm, sidomos Gusht Pott dhe Darstellung die Zigeuner në Evropë dhe Azi (1844-45). Kërkimet në mënyrën se si dialektet rome u zgjodhën, filloi në vitin 1872 nga ana e sllavistit francez Miklošič në një sërë esesh. Megjithatë, ishte artikulli i filologut Ralph Turner, 1927, "Pozita e romëve në Indo-Aryan", që shërbeu si bazë për integrimin e romëve në historinë e gjuhëve indiane.

Romani është një gjuhë indo-ariane që është pjesë e sprachbundit ballkanik. Është e vetmja Indo-Aryan e re e folur ekskluzivisht jashtë nënkontinentit indian.

Romani nganjëherë klasifikohet në Zonën Qendrore ose Zonën Veriperëndimore Indo-Aryan, dhe nganjëherë trajtohet si një grup i vetem.

Romët ndajnë një numër karakteristikash me gjuhët e Zones Qendrore. Isoglosset më të rëndësishme janë zhvendosja e Old Indo-Aryan r̥ në u ose i (Sanskrit śr̥ṇ-, romani šun- 'për të dëgjuar') dhe kṣ-to kh (sanskritisht akṣi, romani j-akh 'sy'). ] Megjithatë, ndryshe nga gjuhët e tjera të Qendrës së Zonës, Romani ruan shumë grumbuj dentar (Romani trin 'tre', vëllai fral ', krahasoni hindin tin, bhāi). Kjo nënkupton që romët ndahen nga gjuhët e zonës qendrore para periudhës së Mesme Indo-Ariane. Megjithatë, Romet tregojn disa tipare të Indo-Aryanve të Ri, të tilla si erozioni i sistemit origjinal të rasteve nominale drejt një dihotomi nominative / zhdrejtë, me shtesa të reja të lëndëve të gramatikuara. Kjo do të thotë se eksodi romak nga India nuk mund të kishte ndodhur deri në fund të mijëvjeçarit të parë.

Shumë fjalë janë të ngjashme me gjuhët Marwari dhe Lambadi të folura në pjesë të mëdha të Indisë. Megjithatë, Romani është më afër Marwarit që flitet në Rajasthan të Indisë. Romët gjithashtu tregojnë ngjashmëri me gjuhët e Zonës Veri-Perëndimore.Në veçanti, gramaticalizimi i përemrave enclitik si shënjues të personave në folje (kerdo 'done' + me 'me' → kerdjom 'kam bërë') gjendet gjithashtu në gjuhë të tilla si Kashmiri dhe Shina.Kjo dëshmon një migrim veriperëndimor gjatë ndarjes nga gjuhët e zonës qendrore në përputhje me një migrim të mëvonshëm në Evropë.

Bazuar në këto të dhëna, Matras (2006) e sheh Romën si "lloj hibridi indian: një dialekt qendror tregtar që kishte pësuar konvergjencë të pjesshme me gjuhët indiane të veriut".

Sa i përket strukturave të tij gramatikore, Romani është konservator në ruajtjen e pothuajse të paprekur të shënuesve të pajtimit të personit të tanishëm të Indo-Arianit të pranishëm dhe në mbajtjen e përfundimeve konsonantale për rastin nominal - të dy tiparet që janë gërryer në shumicën e gjuhëve moderne Indo-Ariane.

Romani tregon një numër ndryshimesh fonetike që e dallojnë atë nga gjuhët e tjera Indo-Aryan - në veçanti, devotshmëria e aspiratave të shprehura (bh dh gh> ph th kh), zhvendosja e medialit td në l, e shkurtër a deri në e, kh fillestare për x, rhoticization e retroflex ḍ, ṭ, ḍḍ, ṭṭ, ḍh etj të r dhe ø, dhe zhvendosja e fluturimit -a në -o.

Historia

Vërtetimi i parë i romëve është nga 1542 pas Krishtit në Evropën Perëndimore. Historia e mëparshme e gjuhës rome është krejtësisht e padokumentuar dhe kuptohet kryesisht përmes provave krahasuese gjuhësore.

Vlerësimi gjuhësor i kryer në shekullin e nëntëmbëdhjetë nga Pott (1845) dhe Miklosich (1882-1888) tregoi se gjuha rome ishte një gjuhë e re indo-ariane (NIA), jo një Indo-Aryane e Mesme (MIA), duke përcaktuar se paraardhësit e romëve nuk mund të largoheshin nga India shumë më herët se 1000 vjet pas Krishtit.

Argumenti kryesor që favorizon një migrim gjatë ose pas periudhës së tranzicionit në NIA është humbja e sistemit të vjetër të rastit nominal, dhe reduktimi i tij vetëm në një sistem të rastësishëm, nominativ kundrejt oblique. Një argument dytësor ka të bëjë me sistemin e diferencimit gjinor. Romani ka vetëm dy gjini (mashkullore dhe femërore). Gjuhët indo-ariane të mesme (me emrin MIA) në përgjithësi kishin tre gjini (mashkullore, femërore dhe neutrale) dhe disa gjuhë indo-ariane moderne mbajnë këtë sistem të vjetër edhe sot.

Është argumentuar se humbja e gjinisë neutrale nuk ka ndodhur deri në kalimin në NIA. Shumica e emrave neutrale u bënë mashkullore, ndërsa disa femra, si p.sh., virgjëresha (agni) në Prakrit, u bë femërore (āg) në gjuhën indiane dhe në gjuhën romake. Paralelet në evolucionin gjinor gramatikor midis romëve dhe gjuhëve të tjera të NIA janë përmendur si dëshmi se paraardhësi i Romëve mbeti në nënkontinentin indian deri në një periudhë të mëvonshme, ndoshta edhe si në fund të shekullit të dhjetë.

Nuk ka prova historike për të sqaruar se cilët ishin paraardhësit e romëve ose çfarë i nxiste ata të emigronin nga nënkontinenti indian, por ka teori të ndryshme. Ndikimi i grekëve, dhe në një masë më të vogël të gjuhëve iraniane (si persishtja dhe kurdët) dhe armenët, tregon një qëndrim të zgjatur në Anadoll, pas largimit nga Azia Jugore.

Dialektet e Romëve

Pushtimi mongol i Europës duke filluar në gjysmën e parë të shekullit të trembëdhjetë shkaktoi një tjetër migrim në perëndim. Romët arritën në Evropë dhe më pas u përhapën në kontinentet e tjera. Distancat e mëdha midis grupeve të shpërndara rome çuan në zhvillimin e dallimeve të komunitetit lokal. Ndikimet e ndryshme lokale kanë ndikuar shumë në gjuhën moderne, duke e ndarë atë në një numër dialektesh të ndryshme (fillimisht ekskluzivisht rajonale).

Sot romët fliten nga grupe të vogla në 42 vende evropiane. Një projekt në Universitetin e Mançesterit në Angli po transmeton dialekte romake, shumë prej të cilave janë në prag të zhdukjes, për herë të parë.