Koha që do të doja (roman)

Koha që do të doja është romani i pestë i Fabio Volos, i publikuar më 24 nëntor 2009 nga Mondadori dhe ardhur në shqip për lexuesit më nëntor 2011 nga Adrian Beshaj i Botimeve Dudaj.

Koha që do të doja

Autor	Fabio Volo
Titulli origjinal	Il tempo che vorrei
Përkthyes	Adrian Beshaj
Shteti	Itali
Gjuha	italisht
Zhanri	roman
Botoi	Botimet Dudaj
Faqe	312
ISBN	ISBN 978-99943-0-232-1
Paraprihet nga	Edhe një ditë më shumë
Përcjellet nga	Regëtimat e dritës së mëngjesit

Subjekti

Lorenco ka lindur në një familje të varfër, nga "ato varfëri që dikush mund të shtiret se nuk egziston" djalë i vetëm i një nëne të pakapshme (perfekte) dhe i një babai tepër të angazhuar pas llogarive për t'u kuadruar se është prezent, në moshën 13 vjeçare ndërpret studimet për të nisur punën në barin e familjes duke vendosur adoleshencën e tij në duart e atyre poshtërimeve që kush lind i varfër duhet ta duroj këtë fakt. Lorenco bën përpara në jetë me përulësi, derisa takohet me Robertin, i cili i mësoi atij dashurinë për leximin dhe muzikën, duke e bërë atë të zbulojnë botë të reja dhe për t’i dhënë kurajon që i duhej për të rimarrë kohën e tij duke ndryshuar punën. Kurajo që mund të gjenden vetë duke parë përreth, duke rrotulluar sytë, duke dalë nga guaska: është sikur Roberti të vendoste gishtin nën mjekrën e Lorencos dhe t’ja tërhiqte kokën e tij duke i treguar të gjitha ato që kishte humbur. Por jeta është e çuditshme dhe kështu Lorenco do të shkojnë për të punuar për një agjensi të mbledhjes së borxhit për të gjetur veten në frontin e ngjarjeve shumë të ngjashme me të tijën, kur, papritur, Henri, një publicist, nuhat talentin e tij të lindur, i ofroi atij një punë. Nga këtu nis rritja e vërtetë e Lorensos, një rritje e rëndë për shkak se ishte e mbytur nga ndjenjat e fajit ndaj një babai i cili ndihet i braktisur dhe që ai mendon se e ka braktisur. Pa marrë parasysh ndihmën ekonomike që mund të t'i japë atij, ai mendon se ai ka kthyer shpinën jetës së tij dhe të familjes së tij, nganjëherë edhe vlerave të saj. Lorenco beson se ai nuk të dashuroj dhe për shkak të këtij besimi ka humbur gruan që ai e donte më shumë në jetën e tij, "ajo që më la dhe për një muaj e gjysmë martohet", e bën të arratiset duke mundur të thojë vetëm "ke të drejtë të kuptoj. " Dhe kush E dëshiron atë, tani që ndoshta është tepër vonë. Është sikur ky roman të jetë i ndarë në dy pjesë: është koha që Lorenco do të donte, lidhur me marrëdhëniet me babain e tij, dhe ka një kohë që Lorenco do të ridëshironte, kohën me të, e treguar në faqet plotë me "mungesa", të mbushura me një dashuri që karakteri nuk di t’i vendosë një emër.

Volo prek butësisht mijëra çështje: atë të varfërisë dhe peshës për ta parë të pasqyruar në sytë e atyre që të shikojnë; atë të një marrëdhënie baba-bir të nevrikosur duke mos ditur se si të thonë "Të dua", nga heshtja e atyre që nuk mund të themi "të zgjodha edhe unë"; atë të miqësisë, e thellë dhe e vërtetë që është qoftë një gëzim dhe për një hidhërim; atë të një atësisë për të cilën nuk je gati sepse për t'u bërë prindër mëritë nga fëmijët duhet të fshihen; atë të një dashurie të lënë të lirë për t’u larguar aq shpejt sa e djeni kudo erën, thirrjen. Dhe pastaj, bashkë-protagonist i këtij romani është pa dyshim koha që heqim, që dhurojmë, që na shpëton, që nuk është e mjaftueshme, që duket bosh, që është pakontrollueshëm, që e duam dhe do e dëshironim.

Referime

• La recensione del libro
• Fabio Volo scrittore
• Il 1º capitolo di Il giorno in più